Το δέντρο που πληγώναμε…

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου

Ασμένως έσπευσαν οι μονταζιέρες να παραφράσουν τη συνέντευξη του Πάμπλο Ιγκλέσιας στην ισπανική εφημερίδα “El Mundo”: «Ο ηγέτης των Podemos χαρακτηρίζει την Ελλάδα προτεκτοράτο» είπαν και έγραψαν, παραλείποντας όμως συνειδητά τη «λεπτομέρεια»  που κάνει τη διαφορά, δηλαδή την επισήμανση ότι την ευθύνη φέρουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

«Όταν είσαι πρόεδρος της κυβέρνησης στο πλαίσιο μιας χώρας της νοτίου Ευρώπης,  της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των συνθηκών που θέτουν σε διεθνές επίπεδο, έχεις τις επιλογές που έχεις, είπε ο ηγέτης των Podemos, στην ισπανική εφημερίδα. Να κυβερνήσεις σε ορισμένες περιπτώσεις είναι απογοητευτικό, πρόσθεσε. Πολλά πράγματα που θέλεις να κάνεις γίνονται πολύ δύσκολα. Και πρέπει να το γνωρίζουμε αυτό. Δυστυχώς η Ελλάδα είναι ένα προτεκτοράτο. Με μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις, ως συνέπεια της διαχείρισης των προηγούμενων κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Πιστεύω ότι ο Αλέξης έκανε όλο αυτό που μπορούσε. Είναι τρομερό το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης να έχει μια χώρα χωρίς κυριαρχία, την οποία κυβερνούν και της επιβάλλουν να πάρει αποφάσεις από έξω».

Μετά την αποκατάσταση της μονταρισμένης αλήθειας καιρός να δούμε όμως την αμοντάριστη μεγάλη αλήθεια…

Πέρυσι τέτοιες μέρες πολεμούσαμε το τελεσίγραφο Γιούνκερ  και τους εκβιασμούς των δανειστών. Φέτος υποδεχόμαστε με ξέχειλη αβρότητα τον Γιούνκερ, ως φίλο της Ελλάδας και ακροβατούμε από τη μία ανάμεσα στην αναγκαστική διαχείριση του μνημονίου, με τεράστιο κοινωνικό κόστος και σοβαρή ιδεολογική ζημιά και από την άλλη σε πολύπλοκες ασκήσεις απεγκλωβισμού από την αποπνικτική κατάσταση πολιορκίας…

Με αξιοσημείωτες πρωτοβουλίες προοδευτικού χαρακτήρα σε θεσμικό επίπεδο, σε συνδυασμό με ενέσεις ρευστότητας που μπορεί να επιτρέψουν μια έστω υποτυπώδη αυτονόμηση στην οικονομική λειτουργία της χώρας, η πολιτική ηγεσία προσδοκά σταδιακή αναστροφή του κλίματος από την καινούργια χρονιά…

Μέχρι τότε όμως μεσολαβεί ένας πολιτικός χρόνος επικίνδυνος… Η αξιολόγηση του Φθινοπώρου με αιχμή τα εργασιακά, η άγρια αφαίμαξη εισοδημάτων μέσω της φορολογίας, το κυνηγητό που υφίστανται οι πολίτες από Δημόσιο και Τράπεζες, η εφαρμογή του ασφαλιστικού από τον Γενάρη και άλλα ανάλογα επώδυνα, καθιστούν την επιβίωση αδύνατη και την προοπτική διεξόδου αόρατη…

Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που στηρίζει ακόμη και τώρα το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά τον Αλέξη Τσίπρα, αρχίζει πλέον να χάνει και τα τελευταία σημεία αναφοράς που τη συνδέουν με τον εαυτό της …

Μπορεί να απεχθάνεται σταθερά το παλιό σύστημα στο οποίο εντάσσει αναφανδόν τον κάθε Κυριάκο και την κάθε Φώφη, αλλά απεχθάνεται περισσότερο την αδυναμία επιβίωσης και την πεποίθηση που τείνει να παγιωθεί: Ότι «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν»…

Αν δεν αναστραφεί αυτό το κλίμα στο δάσος των μεγάλων προσδοκιών, θα μας έχει μείνει μόνο το δέντρο που πληγώναμε…

altsantiri