Ο Ντάισελμπλουμ στη βεράντα μου

της Αναστασίας Γιάμαλη

Είναι απόγευμα Κυριακής, από εκείνες τις τελευταίες του Αυγούστου που δεν κάνει ανυπόφορη ζέστη. Για τα δεδομένα του λαού μας είναι μάλλον νωρίς για δείπνο. Έχουν ήδη έρθει δύο φίλοι μου και είναι περισσότερο αγχωμένοι από εμένα για τον καλεσμένο μας. Λίγη ώρα αργότερα, και ένα τέταρτο νωρίτερα από τη συμφωνημένη, στις 19.00, χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού μου. Οι μέχρι πρότινος αθόρυβοι Ολλανδοί δημοσιογράφοι -κατόπιν αιτήματός τους έλαβε χώρα αυτό το δείπνο- μετατρέπονται σε ιπτάμενους. Μπουμ και κάμερες παίρνουν θέση.

Άνοιξα την πόρτα έχοντας στο μυαλό μου όσα ζήσαμε τα τελευταία 8 χρόνια. Από το Καστελόριζο και τον Στρος Καν μέχρι τα υποτιμητικά πρωτοσέλιδα για τα PIGS του ευρωπαϊκού Τύπου, τον Σόιμπλε, τον Τόμσεν, τον Ντάισελμπλουμ, τη Βελκουλέσκου, όλους τους τροϊκανούς που επισκέπτονταν τη χώρα μας και διέταζαν συχνά με βάση λανθασμένες προβλέψεις, «Μαζί τα φάγαμε», τις Πλατείες, «Ξυπνήσαμε», τις εκλογές του 2012, το PSI, τις κόκκινες γραμμές, τα Μεσοπρόθεσμα, τα δακρυγόνα, την καταστολή της κυβέρνησης Σαμαρά, περισσότερα δακρυγόνα, τα μαγκάλια, τις περικοπές, τις επιπλέον περικοπές, τον Φούχτελ, τους τραπεζίτες, τα γκραφίτι στους δρόμους της Αθήνας, εκείνο το τεράστιο «Βασανίζομαι», τις εκλογές του 2015, την ανάσα, το Ουάου, τη χρηματοπιστωτική ασφυξία, τις ουρές στις τράπεζες, τις απειλές, το ΟΧΙ, το τρίτο Μνημόνιο, τις αυταπάτες, τις εξεταστικές, ολομέλειες επί ολομελειών, προβλέψεις, στοιχεία, ΕΛΣΤΑΤ, Εurostat, τα πρωτογενή πλεονάσματα, χρηματοπιστωτικούς οίκους, υποβαθμίσεις, αναβαθμίσεις, αγορές, μαξιλάρι, Ιθάκη. Στην εξώπορτά μου στέκεται χαμογελαστός, ένας από αυτούς, με μπλε σακάκι, μπλε πουκάμισο, μπεζ παντελόνι «casual». Χαμογελάει. Τι να πω; Tι να πεις στον Γερούν Ντάισελμπλουμ; «Καλωσήρθατε στην Αθήνα». Δήλωση-κόλαφος.

Ευγενής και ευπροσήγορος, αφού ευχαριστεί για την πρόσκληση -ήταν ιδέα της ολλανδικής τηλεόρασης, κύριε Γερούν μου- κάθεται στο τραπέζι. Τι να σερβίρεις στον Ντάισελμπλουμ; Διάφορα κλισέ για το αίμα των Ελλήνων πολιτών δεν κρύβω ότι μου πέρασαν από το μυαλό αλλά αρκέστηκα σε σύγκλινο Μάνης, σφέλα Μάνης, λουκάνικο Μάνης, ελιές Μάνης, τηγανίδες Μάνης, ντοματίνια σούπερ μάρκετ. «Τσούγκρισμα».

Μετά τα «γεια μας» και «thanks for having me» μπαίνουμε στην κουβέντα και καταλαβαίνω όσο προχωράμε που λέει μεν ότι «φταίνε οι τράπεζες και το πολιτικό κατεστημένο» και ότι «η μεγαλύτερη ανησυχία του είναι η προοπτική των νέων ανθρώπων», ότι ακόμη και τώρα, 8 χρόνια μετά και ενώ η χώρα έχασε εν καιρώ ειρήνης 25% του ΑΕΠ, είδε την ανεργία των νέων να σκαρφαλώνει στο 50% σπάζοντας τα κοντέρ και το βιοτικό μας επίπεδο καταβαραθρώθηκε, ο Γερούν Ντάισελμπλουμ δεν έχει καταλάβει Χριστό. «Τσούγκρισμα».

Ναι, εμφανίστηκε «very critical» και δήλωσε πως λυπάται που «δεν μπορεί να πάρει πίσω τα λάθη» του ΔΝΤ, των Ευρωπαίων, της ακραίας λιτότητας (ναι, ο ίδιος παραδέχθηκε ότι ήταν ακραία), «χάσαμε τα πρώτα τέσσερα χρόνια επιβάλλοντας λιτότητα» σχολίασε, αλλά όταν ρωτήθηκε αν είναι υπέρ της αύξησης του κατώτατου μισθού την ώρα που υπάρχει κόσμος που αμείβεται με 400 ευρώ, εμφανίστηκε αρνητικός και είπε ότι «πρώτα πρέπει να έρθουν επενδύσεις». Του είπαμε ότι τα εργασιακά δικαιώματα καταστρατηγήθηκαν πλήρως από τα προγράμματα, αποκρίθηκε πως είναι «σοσιαλδημοκράτης» και πως πρέπει να υπάρχουν (άρα να τα επαναφέρουμε;) και πως χρειάζεται να υπάρχει κοινωνικό κράτος αλλά (να το και το αλλά) «όταν δεν υπάρχουν πόροι, πρέπει μια χώρα να επιλέγει...». «Τσούγκρισμα».

«Μας τιμωρήσατε ενώ δεν φταίγαμε», «μας κάνατε πειραματόζωα λιτότητας», «μας εμφανίσατε σαν σύγχρονους Ζορμπάδες που πίνουν ούζο και κάνουν 'όπα'», «τι Ευρώπη θέλετε;» και κυρίως «τώρα που βγήκαμε από τα προγράμματα στήριξης, θα ανακτήσει η χώρα την ελευθερία της να ασκεί πολιτική και να παίρνει αποφάσεις;» «Ναι» (είπε «ναι»). Συμφώνησε πως σε μεγάλο βαθμό επικράτησε η τιμωρητική προτεσταντική ηθική της Γερμανίας στην εφαρμογή των προγραμμάτων της Ελλάδας, αναγνώρισε πως ήταν λάθος «που έπεσαν οι μισθοί αλλά οι τιμές των προϊόντων παρέμειναν στα ίδια», είπε πως έπρεπε να έχει γίνει μεγάλη αναδιάρθρωση του χρέους από την αρχή της κρίσης που δεν έγινε. Επανέλαβε πως είναι «σοσιαλδημοκράτης». «Τσούγκρισμα».

Μας ρωτά πώς βλέπουμε το μέλλον, τάσσεται κατά του παλιού πολιτικού συστήματος, μιλά για διαφθορά, διαπλοκή, οικογενειοκρατία, του περιγράφουμε το τελευταίο οικογενειακό σκάνδαλο πολιτικού, λέει ότι «τα δικά του παιδιά στα 16 τους και ενώ ήταν υπουργός δούλευαν σε σούπερ μάρκετ». Ρωτήθηκε ξανά -δεν παίζεις με αυτά- αν τελείωσε οριστικά το Μνημόνιο. Είπε «ναι». Είπε να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Θεωρεί, είναι σαφές από αυτά που λέει, πως η χώρα πριν τα Μνημόνια λειτουργούσε με όρους λατινοαμερικάνικης σαπουνόπερας. «Δεν ήμουν χαρούμενος με εκείνους που βγήκαν και είπαν ότι το πρόγραμμα ήταν τεράστια επιτυχία. Δεν ήταν». Ωπ! Επανέλαβε πέμπτη φορά πως είναι «σοσιαλδημοκράτης». «Τσούγκρισμα».

Ευρώπη. Των ρωτάμε ποια η γνώμη του για την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων, «υπάρχει ήδη» λέει, αντιπαθεί τις χώρες του Βίζεγκραντ για τη στάση τους στο προσφυγικό, θεωρεί ότι η άνοδος της Ακροδεξιάς δεν οφείλεται στη λιτότητα αλλά στο προσφυγικό, η Ακροδεξιά στην Ευρώπη είναι «κατά του Ισλάμ». Μας διορθώνει όταν λέμε ότι υπάρχει δημοκρατικό έλλειμμα στους θεσμούς και «παραδέχεται» πως αυτό πίστευε κι ο ίδιος πριν γίνει επίτροπος και χρειαστεί να πηγαίνει συνεχώς στο Ευρωκοινοβούλιο να τους πείθει να ψηφίζουν. Χάρηκε που κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ, ισχυρίστηκε, όχι, δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχει μια άρνηση απέναντι στο «παλιό πολιτικό κατεστημένο». Ο Βαρουφάκης δεν του είπε -υποστηρίζει- ποτέ «Ουάου», η «αδιαμεσολάβητη επικοινωνία με τον Τσίπρα πίσω από την πλάτη του Βαρουφάκη μάς έσωσε». Δεν είπε ποτέ -λέει- ότι ο ευρωπαϊκός Νότος «τα 'τρωγε σε ποτά και γυναίκες». Είπε όμως πως η αλληλεγγύη δεν είναι άνευ όρων. Είπε και ότι είναι «σοσιαλδημοκράτης». «Τσούγκρισμα».

Εκείνο το βράδυ της Κυριακής, ο άλλοτε τρομερός αξιωματούχος, με το πλαστό μεταπτυχιακό, που διαφέντευε μαζί με άλλους, βλέποντας εξελόχαρτα συχνά με λάθος πολλαπλασιαστές, τις τύχες μας, έφαγε παρέα με τρεις νέους που ακόμη δεν μπορούν να πιστέψουν πως δεν θα ξανακούσουν ότι τα «κλιμάκια των πιστωτών αναμένονται εντός ολίγων ημερών στην Αθήνα». Περασμένα ξεχασμένα λοιπόν; Όχι.

AVGI