Το τέρας όμως ξύπνησε και πάλι. Παντού. Κυρίως εκεί που οι δεξιές δυνάμεις κλείνουν το μάτι στους φασίστες και συγκυβερνούν, ενώ το δημοκρατικό / αριστερό, υπό την ευρεία έννοια, τόξο αναλώνεται στο σπορ του αλληλοσπαραγμού. Βλέπε Ιταλία. Το τέρας, ωστόσο, λουφάζει στην Ισπανία και στην Πορτογαλία. Συμφωνεί το ΚΙΝ.ΑΛΛ.;
Του Κλέαρχου Τσαουσίδη
«Η άγνοια είναι η μητέρα των παραδόσεων». Νομίζω ότι αυτή η ρήση ενός Γάλλου που δεν είναι ο Ζαν Ζακ Ρουσό, ασχέτως αν έχει διατυπωθεί πριν από 300 χρόνια και βάλε, ταιριάζει γάντι στους αδίστακτους ελληναράδες οι οποίοι προφανώς και θα «πέσουν μέχρις ενός» αρκεί η Μακεδονία «να μείνει ελληνική», όπως μας παραδόθηκε. Και για να επιτευχθεί αυτό, πέφτουν αιμόφυρτοι κάποιοι που απλώς σκέφτονται.
Στελέχη της Νέας Δημοκρατίας τα οποία έως και την απώλεια της διακυβέρνησης δεν συμφωνούσαν με την ακροδεξιά αιμοδοσία που είχε οργανώσει ο Αντώνης Σαμαράς, με Βορίδη, Πλεύρη, Γεωργιάδη, βρίσκονται τώρα απέναντι στο δίλημμα: Είναι θεμιτή η σύμπλευσή τους με ακροδεξιές συμμορίες και κυρίως η υιοθέτηση της νεοφασιστικής ατζέντας ή πρέπει να πιεστεί ο αγόμενος και φερόμενος σημερινός πρόεδρος του κόμματος να απομακρυνθεί από την αγκαλιά του τέρατος, έστω και με απώλειες εκλογικές;
Την απάντηση τη δίνει και πάλι ο Μοντεσκιέ, άγνωστος στον κοινωνιολόγο κ. Μητσοτάκη, ορίζοντας τι είναι ο δικτάτορας: «Είναι εκείνος που βάζει να κόψουν ένα δέντρο για να πάρει ένα μήλο». Αυτοί ήταν ο Μεταξάς, ο Φράνκο, ο Σαλαζάρ, ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο (κατά ΚΚΕ κεντρώος) Βιδέλα, ο Πινοτσέτ, ο Παπαδόπουλος. Απ’ αυτούς εμπνέονται οι σημερινοί «Ηρακλείς» του κ. Μητσοτάκη που οραματίζονται έως και θεσμικές παρεμβάσεις για την διά παντός απομάκρυνση της Αριστεράς από τη διακυβέρνηση (έτσι κι αλλιώς την εξουσία τη διατηρεί ακόμη το βαθύ δεξιό κράτος).
Το ίδιο ισχύει για την κ. Γεννηματά, η οποία στο τέλος θα μαλώνει για την ιδιοκτησία του Κέντρου με τον κ. Λεβέντη!
Το τέρας όμως ξύπνησε και πάλι. Παντού. Κυρίως εκεί που οι δεξιές δυνάμεις κλείνουν το μάτι στους φασίστες και συγκυβερνούν, ενώ το δημοκρατικό / αριστερό, υπό την ευρεία έννοια, τόξο αναλώνεται στο σπορ του αλληλοσπαραγμού. Βλέπε Ιταλία. Το τέρας, ωστόσο, λουφάζει στην Ισπανία και στην Πορτογαλία. Συμφωνεί το ΚΙΝ.ΑΛΛ.;
Εδώ, η Χρυσή Αυγή, δείχνει να υποχωρεί δημοσκοπικά μολονότι πολιτικοί της Δεξιάς και της τάχα Κεντροαριστεράς υιοθετούν στοιχεία της ατζέντας της. έτσι, τα κρούσματα βίας από τους φασίστες, (που «δεν είναι φασίστες» σύμφωνα με τα δημοσιογραφικά φερέφωνα της Δεξιάς), εντείνονται, πολλαπλασιάζονται, με φερετζέ είτε τη Μακεδονία που χωρίστηκε στα τέσσερα πριν από 105 χρόνια (ή άγνοια που λέγαμε) είτε την αντιπροσφυγική υστερία συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων. Η καθυστέρηση της δίκης των ηγετικών στελεχών της εγκληματικής οργάνωσης δεν εξηγεί τη μανία των φασιστών ούτε την ανοχή συγκεκριμένων πολιτικών. Συμπαιγνία δείχνει.
Η επίθεση στον νεοδημοκράτη πρώην βουλευτή (5 φορές) και υπουργό Μακεδονίας - Θράκης Γιώργο Καλαντζή προφανώς θα έπρεπε να βάλει σε σκέψεις τον κ. Μητσοτάκη. Διότι και ο ίδιος με τα καμώματά του δείχνει βαθιά άγνοια (που δεν δικαιολογείται) για το "Μακεδονικό" ζήτημα. Αυτή η επίθεση δεν πρέπει να εκλαμβάνεται από τους συντηρητικούς παράγοντες (εξαιρούνται φυσικά οι προαναφερθέντες υμνητές των χουντικών) ως μεμονωμένο γεγονός. Είναι ακριβώς ίδιας κοπής με τις επιθέσεις ενάντια στον Γιάννη Μπουτάρη, στον Πέτρο Κωνσταντινέα, στον νεολαίο Βαγγέλη Παπαμιχαήλ και τόσους άλλους.
Είναι η κτηνωδία που ακολουθεί την έξοδο του τέρατος από τη σπηλιά, είναι η ηδονή της απανθρωπιάς που τρέφει τα φασιστικά ανθρωποειδή, είναι η αλόγιστη βία που ταΐζει (ποικιλοτρόπως) τους πιο αγράμματους και βίαιους φανατικούς, οι οποίοι μάλλον δεν είναι οι «άριστοι» που λατρεύουν οι διώκτες της ισονομίας.
Η έλλειψη προγράμματος δεν απασχολεί τους φασίστες. Μπορούν με τη μεγαλύτερη ευκολία να κάνουν το αντίθετο ακριβώς από αυτό που σήμερα διεκδικούν, αρκεί να έχουν φιμώσει τους αντιπάλους τους. Ας το θυμούνται οι δεξιοί και τάχα κεντροαριστεροί πολιτικοί για να μη γελοιοποιηθούν όπως οι προδικτατορικοί ηγέτες τους που αναρωτιόντουσαν ποιος έκανε το πραξικόπημα. Ελπίζω να αφηγήθηκε τη σχετική σκηνή στον γιο του ο μακαρίτης Κώστας Μητσοτάκης. Αν όχι, ας κάνει κάτι κοπιώδες: ας διαβάσει!
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου