Το τέλος των Μακεδονομάχων

Γράφει ο Χρ. Ξανθάκης

Θυμάμαι σαν τώρα που είχα ανέβει Σαλονίκη για το πρώτο συλλαλητήριο. Με Φραγκούλη Φράγκο μέσα, με Άνθιμο, με Χρυσή Αυγή, όλα κομπλέ. Και ομιλίες στο άγαλμα του Μεγαλέξανδρου και μαντινάδες και καβαλάρηδες και Soros Fuck off και μυξοπαρθένικο φιλελέδικο αθηναϊσμό και Βουκεφάλα και «δεν κρυώνουμε» να ακούγεται στα.. 
ηχεία. Και την βεβαιότητα, την απόλυτη βεβαιότητα των διοργανωτών ότι είχε ένα μύριο κόσμο. Κόντρα στην εκτίμηση της αστυνομίας και τη δική μου (γιατί ήμουν εκεί, δεν το είδα από την τηλεόραση όπως κάτι κοτοπουλάκια που παριστάνουν τώρα τους ειδικούς…), ότι πάνω από μια κατοστάρα γιoκ. Και πολλούς λέω! 
Αλλά πες ότι εγώ είμαι αόμματος και οι αστυνομικοί είναι πληρωμένα σκουλήκια των μπολσεβίκων. Πες ότι εμείς τα υπολογίσαμε λάθος και ότι οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου μίλαγαν τη γλώσσα της αλήθειας. Πες ότι είχε μαζευτεί ένα εκατομμύριο λαός το Γενάρη, για να διαμαρτυρηθεί για τη Μακεδονία και για να υποστηρίξει τα εθνικά δίκαια κόντρα στους προδότες. Αφού λοιπόν τότε είχε επταψήφιο νούμερο συγκεντρωμένων, πώς γίνεται προχθές στο συλλαλητήριο για τη ΔΕΘ ο αριθμός να είναι πενταψήφιος; Δέκα χιλιάδες λέγανε οι πιο ψύχραιμοι, καμιά ενενηντάρα τους υπολόγισαν οι διοργανωτές και κάποιοι δημοσιογράφοι φιλικοί προς το σκοπό τους. Όπως και να έχει το πράγμα όμως, η διαφορά είναι συντριπτική και δεν κρύβεται. Από το μύριο στην κατοσταρού, η διαρροή θα τρόμαζε ακόμη και την ΕΥΑΘ… 
Κι εκεί ακριβώς έγκειται το τέλος των Μακεδονομάχων. Ούτε στο καπέλωμά τους από τους συνωμοσιολόγους τύπου “Rothchild go home”, ούτε στην υποταγή τους στο παραεκκλησιαστικό λόμπι, ούτε καν στην σύμπλευσή τους με διάφορους παρανοϊκούς που πετάνε τον κώλο τους έξω. Στην πολιτική επιτρέπονται ακόμη και αυτά, όπως επιτρέπονται στον πόλεμο και στον έρωτα. Αρκεί, φυσικά, να βγαίνουν τα κουκιά, να βγαίνουν τα ψήφια. Να είσαι υπολογίσιμη δύναμη και όχι κανένας κακομοίρης κοκοβιός που βγαίνει στη γύρα με το χέρι απλωμένο. Αρκεί να τον σηκώσεις τον άλλο από τον καναπέ. Ή έστω απ’ την ξαπλώστρα στη Χαλκιδική! 
Έτσι είναι παιδιά, αλήθειες να λέμε. Άμα θες να σε πάρουνε στα σοβαρά, πρέπει να τον γυρίσεις πίσω το Σαλονικιό απ’ το Ποσίδι και την Άφυτο. Πρέπει να εγκαταλείψει τη μαγεία της Καβουρότρυπας και να έρθει να κάτσει απέναντι στα ΜΑΤ έτοιμος να καταπιεί όλα τα χημικά του κόσμου. Πρέπει να πει αντίο στη Γερακινή και να σηκώσει ψηλά τη σημαία με τις δεκαέξι ακτίνες. Άμα το καταφέρεις αυτό, άμα θυσιάσει για πάρτη σου το τελευταίο φουλ Σαββατοκύριακο πριν ανοίξουν τα σχολεία και τσιτώσουν οι κάθε είδους μπίζνες, τότε είσαι νικητής, όσο κι αν κάνει ότι δεν σ’ ακούει ο Τσίπρας. Άμα όμως ο Σαλονικιός (και ακόμη περισσότερο η Σαλονικιά!), προτιμήσει την ηλιοθεραπεία από τον εθνικό αγώνα, τότε ζήτω που καήκαμε αδερφάκι μου. Σε πήρε το ποτάμι, σε παρέσυρε το ρέμα και επιστροφή δεν υπάρχει. Έχεις καταγραφεί οριστικά στις υποσημειώσεις της ιστορίας και το χρονοντούλαπο όχι μόνο σε κατάπιε αλλά σε ρεύτηκε κιόλας. Και μου ήθελες και κινηματικές διαδικασίες τρομάρα σου!

newpost.gr