Μπαμ και κάτω. Ο Μεσαίωνας ως πρόοδος

του Νίκου Παρασκευόπουλου

Θανατηφόρα χτυπήματα επειδή πήγε να κλέψει. Δεν έχει σημασία αν ήταν εξαρτημένος, δεν είχαν καν προλάβει να τον δουν. Ηταν κλέφτης.

Μπήκε στο λεωφορείο χωρίς εισιτήριο; Πετάξτε τον έξω κι ας σκοτωθεί.

Ο φρουρός «έπρεπε» να κάνει χρήση του όπλου του, αφού υπήρχε κίνδυνος να περάσουν την πόρτα παράνομα και να μοιράσουν προκηρύξεις. «Τι το κρατάει;».

Κάποιος σκοτώνει για ένα πορτοφόλι. Η ζωή του θύματος γι’ αυτόν, ένα μηδενικό.

Αλλος, «νοικοκύρης», παίρνει την καραμπίνα και πυροβολεί φονικά επειδή πήγαν να τον κλέψουν. Η ζωή του κλέφτη και γι’ αυτόν, ένα μηδενικό. Τόσο το χειρότερο αν είναι μελαψός.

Τι δείχνουν όλα αυτά; Μήπως επιστροφή στον μυθικό αδελφό του Μίνωα Ραδάμανθυ και στον κανόνα της εκδίκησης ως ίσης ανταπόδοσης;

«Ει κε πάθοι τα τ’ έρεξε δίκη κ’ ιθεία γένοιτο» (Αν πάθει ό,τι έκανε θα απονεμηθεί ορθή δικαιοσύνη).

Μήπως επιστροφή στο «οδόντα αντί οδόντος» της Παλαιάς Διαθήκης; Δυστυχώς, όχι.

Επιστροφή στην εποχή των θηρίων. Πολύ πιο πριν. Γιατί ακόμη και ο κανόνας της ίσης ανταπόδοσης του Ραδάμανθυ έθετε ένα όριο. Σήμερα ο φασίστας και ο βάρβαρος της κοινωνίας δεν αναγνωρίζουν όρια στη βία τους, άμεση ή τιμωρητική. Μπαμ και κάτω. Σκυλί στ’ αμπέλι.

Ποιος νεότερος πολιτισμός και ποια συνταγματική αρχή της αναλογικότητας; Για τους βαρβάρους αυτούς ο Μεσαίωνας θα ήταν πρόοδος.

efsyn