«Η πρόταση - ΕΝΦΙΑλτης του Μητσοτάκη ισοπεδώνει τη λειτουργία των δήμων»

του Κώστα Κάβουρα

Ο οπαδός των κοινωνικών ανισοτήτων, κ. Μητσοτάκης, ο οποίος ευθαρσώς έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι «δεν τρέφει αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες γιατί κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση», προτείνει την περιστολή της τακτικής χρηματοδότησης και την αντικατάστασή της με την είσπραξη του ΕΝΦΙΑ από τους δήμους.

Δεν θα σταθούμε καθόλου στο γεγονός ότι ένα τέτοιο μέτρο θα ισοδυναμούσε με απώλεια για τους δήμους της τάξης του 1 δις ευρώ ετησίως, ούτε στο γεγονός ότι η πρόταση που φέρνει ο κ. Μητσοτάκης είχε διατυπωθεί και στο πρώτο Μνημόνιο από το ΔΝΤ ως μέτρο περικοπής των δημοσίων δαπανών. Ακόμη κι ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών, όμως, μπορεί να αντιληφθεί τα καταστροφικά αποτελέσματα του μέτρου που εξήγγειλε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην 83η ΔΕΘ:

Το ύψος του ΕΝΦΙΑ και άρα τα έσοδα από αυτόν εξαρτώνται από τις αντικειμενικές αξίες και την πυκνότητα της οικιστικής δόμησης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι πλούσιοι δήμοι με υψηλό βιοτικό επίπεδο, υψηλής ποιότητας υποδομές και υπηρεσίες, που έχουν υψηλές αντικειμενικές αξίες θα έχουν αυξημένα έσοδα από τον ΕΝΦΙΑ. Από την άλλη, οι φτωχοί δήμοι με χαμηλές αντικειμενικές αξίες που έχουν μεγάλες ανάγκες, λόγω του χαμηλού βιοτικού επιπέδου, της χαμηλής ποιότητας υποδομές και υπηρεσίες, θα έχουν μειωμένα έσοδα σε σύγκριση με τους πλούσιους. Επιπλέον, δήμοι με υψηλή οικιστική πυκνότητα, θα ωφεληθούν πολύ περισσότερο συγκριτικά με άλλους μειονεκτικούς δήμους, όπως ορεινούς ή νησιωτικούς που έχουν πολύ μεγάλες ανάγκες για την λειτουργία τους εξαιτίας των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους.

Άρα, ο κ. Μητσοτάκης, τι μας προτείνει;

Οι πλούσιοι δήμοι να γίνουν πλουσιότεροι, καθώς θα έχουν αυξημένα έσοδα για να αξιοποιήσουν στο δήμο τους, παρέχοντας ακόμη πιο υψηλές υπηρεσίες, ενώ οι φτωχοί δήμοι να γίνουν φτωχότεροι, εξαιτίας των χαμηλών εσόδων τους και να αναγκαστούν είτε να συρρικνώσουν τις υπηρεσίες που παρέχουν στους δημότες, είτε να εκχωρήσουν βασικές λειτουργίες τους στα ιδιωτικά συμφέροντα σε μια λογική πλήρους ανταποδοτικότητας.

Η πρόταση αυτή μάλιστα έρχεται τη στιγμή που με τον «Κλεισθένη Ι», έχουν ήδη θεσπιστεί νέα κριτήρια κατανομής των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων, που διαμορφώνουν επιτέλους όρους δικαιοσύνης στη χρηματοδότηση των Δήμων καθώς λαμβάνουν υπ’ όψη τη νησιωτικότητα, την ορεινότητα, τις υποδομές, το τοπικό ΑΕΠ, την τοπική ανεργία κ.α.

Γίνεται λοιπόν σαφές, ότι στην χώρα μας συγκρούονται δύο διακριτά μοντέλα: Από τη μία, μια Τοπική Αυτοδιοίκηση με ενισχυμένη και δίκαιη χρηματοδότηση μέσω των ΚΑΠ, τα προγράμματα Φιλόδημος και ΑΚΣΙΑ, αλλά και μόνιμες θέσεις εργασίας κι από την άλλη, μια Τοπική Αυτοδιοίκηση αποδυναμωμένη, με πενιχρούς πόρους και μειωμένο προσωπικό, που εξαναγκάζεται να υπολειτουργήσει, εκχωρώντας τις βασικές της αρμοδιότητες στα ιδιωτικά συμφέροντα.

* Ο Κώστας Κάβουρας είναι οικονομολόγος, δημοτικός σύμβουλος Ιλίου και επικεφαλής της δημοτικής κίνησης «Αλληλέγγυα Πόλη».

left