Εις ώτα μη ακουόντων

του Παντελή Μπουκάλα

«​Αν υπάρχει μια χώρα που δικαιούται να πάρει χρήματα, λόγω του αριθμού προσφύγων και μεταναστών που φιλοξενεί, είναι η Ελλάδα». 
Η δήλωση είναι επίσημη, από τα χείλη πρωθυπουργού. Και αποκτά πρόσθετη αξία επειδή πρόκειται για τον πρωθυπουργό μιας χώρας που μαζί με την Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του προσφυγικού: της Ιταλίας. Με χιλιάδες ανθρώπους να φτάνουν και στις δικές της ακτές, αν το σαπιοκάραβό τους αντέξει, αν δεν πέσουν σε τρικυμία, αν δεν τους χτυπήσει κατά λάθος κάποιο διερχόμενο πλοίο. Τα χρήματα, τα επιπλέον κονδύλια, το ξέρει άριστα αυτό ο κ. Ματέο Ρέντσι, είναι άκρως αναγκαία, για να μπορέσει η Ελλάδα να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις ανθρωπιστικές επιταγές: ένα πιάτο φαΐ, χώροι υποδοχής που να μην προσβάλλουν την ανθρώπινη υπόσταση, περίθαλψη, ει δυνατόν και κάποια μαθήματα στα ξεριζωμένα παιδιά. Δεν είναι όμως το πρωτεύον. Το πρωτεύον, για την Ελλάδα και την Ιταλία, είναι να αισθανθούν ότι συμμετέχουν όντως σε μια κοινότητα χωρών που οι σχέσεις τους διέπονται από αλληλοκατανόηση και αλληλεγγύη.

Σε μια κοινότητα που δεν την αποκαλούν άδικα «Ευρωπαϊκή» (μια και οι κάτοικοι της «γηραιάς» το ’χουν καμάρι να λένε ότι ζουν στην ήπειρο του ουμανισμού) και «Ενωση», που πάει να πει πως όσοι την απαρτίζουν αυτοβούλως, δεν ξεφορτώνουν τα προβλήματά τους κρυφά στην πόρτα του γείτονα. Και δεν υψώνουν τείχη για να χωρίσουν τον κλήρο τους από τον κλήρο του γείτονα. Οπως σκέφτηκε να πράξει η Αυστρία στα σύνορα με την Ιταλία. Ελλάδα και Ιταλία έχουν νιώσει την αλληλεγγύη της Ενωσής τους περίπου όσο και οι πρόσφυγες. Υποσχέσεις άκουσαν πολλές, για οικονομική στήριξη αλλά και για ενίσχυση με ειδικευμένο προσωπικό και με εξοπλισμό. Ουσιωδέστερη είναι όμως, όχι μόνο συμβολικά, η συνδρομή που προσφέρουν εθελοντές και αλληλέγγυοι παρά η επίσημη Ευρώπη. Ετσι όμως δεν γίνεται χωριό. Πολύ περισσότερο, δεν γίνεται Ευρωπαϊκή Ενωση. Σκέφτεται κανείς πως αν αποτύχει ο τειχοποιός κ. Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές, μπορεί άνετα να διεκδικήσει την ηγεσία περίπου των μισών ευρωπαϊκών χωρών χάρη στο στυλ και στις «ιδέες» που κηρύσσει, αν λύσει με συνοπτικές διαδικασίες τα γραφειοκρατικά προβλήματα και αποκτήσει τιμητικά δεύτερη υπηκοότητα. Το σκέφτεται και παγώνει. 

καθημερινή