Ζητείται μνήμη

Την ώρα που η Αριστερά είναι τσακισμένη υπό το βάρος τως μέτρων που γνωρίζουμε από τον περασμένο Αύγουστο, η οικογένεια που ζει εδώ και δεκαετίες δημοσία δαπάνη ζητεί να επιστρέψει.

του Νίκου Μωραΐτη

Είναι ωραίο η Αριστερά να ψηφίζει τέτοια μέτρα;

Είναι ωραίο η Αριστερά να ξεπουλά τη δημόσια περιουσία;

Βουλευτές -αριστεροί βουλευτές- με σκυμμένο το κεφάλι θα πάνε σήμερα να ψηφίσουν. Για ένα λόγο. Γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Τουλάχιστον όχι με ευρώ.

Τα μέτρα που ψηφίζονται σήμερα είναι κομμάτι της περσινής ήττας, του καλοκαιριού του 2015, όπου η εθνική ταπείνωση διαδέχτηκε την εθνική ανάταση του δημοψηφίσματος. Παίξαμε και χάσαμε από μία ανάλγητη Ευρώπη.

Τονίζω το δραματικό της συγκυρίας, γιατί κάποιοι θέλουν να ξεχνούν. ΤΟΤΕ αποφασίστηκαν τα μέτρα που ψηφίζονται ΣΗΜΕΡΑ. Το περίφημο Ταμείο που παρουσιάζουν ως κάτι νέο οι εφημερίδες της Διαπλοκής, ήταν γνωστό από τις 12 Ιουλίου 2015.

Κι ύστερα ήρθαν οι εκλογές.

Και νομιμοποιήσαμε με την ψήφο μας τη σκληρή συμφωνία.

Όλα ήταν γνωστά. Αν εμείς πήγαμε στην κάλπη αδιάβαστοι, είναι δικό μας ζήτημα. Αντί να ψέγουμε μόνο τους βουλευτές που ψηφίζουν χωρίς να διαβάζουν, ας ψέξουμε και τους εαυτούς μας που ψηφίζουμε χωρίς να διαβάζουμε.

Τα μέτρα έρχονται σήμερα λοιπόν, σήμερα το δράμα της Αριστεράς. Και την ώρα που κάποιοι αναγκάζονται να ψηφίσουν εις βάρος των ιδεών τους, οι θύτες σφυρίζουν αδιάφορα: Οι έντρομοι του «φέρτε μία συμφωνία όποια να ‘ναι», οι ναι-υρωπαίοι του «Σόιμπλε πάρ’ τα όλα», οι «ρεαλιστές» που το περασμένο καλοκαίρι με τη ουρά στα σκέλια ψήφισαν τη συμφωνία, αύριο δεν θα ψηφίσουν αυτά που πέρυσι ψήφισαν. Οι καιροσκόποι του ενός ευρώ.

Δεν ξέρω αν, μέσα στη λαίλαπα των μέτρων αλλά και την παραπληροφόρηση που τρομοκρατεί και διογκώνει τα ήδη σκληρά μέτρα, ο κόσμος τούς θυμάται ακόμη ή αν ετοιμάζεται να ξαναφέρει στην εξουσία τον εσμό της διαπλοκής και της διαφθοράς.

Είναι τόσα τα προβλήματα του κόσμου, που δικαιολογείται να ξεχνά ακόμα και τόσο σύντομα το κράτος των καναλαρχών, της μίζας, της Αγίας Οικογένειας που τη θρέφουν όλοι. Από Χριστοφοράκους μέχρι Μαρτίνηδες.

Την ώρα που η Αριστερά είναι τσακισμένη υπό το βάρος της Ανάγκης, η οικογένεια που ζει εδώ και δεκαετίες δημοσία δαπάνη ζητεί να επιστρέψει, πλαισιωμένη από Αδώνιδες και Παναγιωταρέες, από ισχυρά συμφέροντα και εκδότες – εκβιαστές.

Το σύστημα που κατέστρεψε τη χώρα ψηφίζει «όχι» στα μέτρα, φοράει τη μάσκα του φιλολαϊκού και ορέγεται την εξουσία που έχασε. Απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα, την ακόμη μεγαλύτερη από τα μέτρα και τους φόρους, ζητείται ένα μόνο πράγμα: Μνήμη.

altsantiri