Αυτή την περίοδο πρέπει, νομίζω, να γίνει μια σοβαρή μελέτη για την παραπλανητική δύναμη των μεγάλων δημοσιογραφικών συγκροτημάτων στην ελληνική κοινωνία, ειδικά για τα ασφαλιστικά και φορολογικά ζητήματα. Η ανάγκη της διαπλοκής να ρίξει πάση θυσία τον Αλέξη Τσίπρα είναι φαίνεται τόσο επείγουσα, ώστε κάθε μέρα πρέπει να επινοούν ό,τι μπορεί να φοβίσει περισσότερο έναν πολίτη, όσο ανυπόστατο και παραποιημένο κι αν είναι.
του Δημήτρη Τρίμη
Διάβαζα, για παράδειγμα, την παρουσίαση σε όλα σχεδόν τα ΜΜΕ ενός δικαιότατου μέτρου του νέου ασφαλιστικού νόμου ως να πρόκειται για κατάφωρη παραβίαση κεκτημένου δικαιώματος.
Συγκεκριμένα, προβλέπεται πλέον, πολύ λογικά, ότι στο εξής όποιος έχει διπλή ή πολλαπλή απασχόληση και ως μισθωτός και ταυτόχρονα ως «ελεύθερος επαγγελματίας» θα πληρώνει τις ασφαλιστικές εισφορές του στο ενιαίο πλέον Ταμείο (ΕΦΚΑ) ως ποσοστό, βεβαίως, επί του συνόλου των εισοδημάτων του από τις δύο ή περισσότερες (δηλωμένες) δουλειές του. Ως σήμερα, ήταν βολικό για κάμποσους της ανώτατης οικονομικής βαθμίδας, λ.χ. στον δημοσιογραφικό κλάδο ήδη από την εποχή της «φούσκας».
Από τη μια κατείχαν μια μισθωτή σχέση (με λίγα λεφτά) με τις ανάλογες χαμηλές εισφορές, αλλά από την άλλη, παράλληλα, εισέπρατταν υψηλότατα (δηλωμένα) εισοδήματα με ΔΠΥ (μπλοκάκι) δίχως να πληρώνουν (γι’ αυτές τις μη μισθωτές αμοιβές) καμιά εισφορά, πουθενά, σε κανέναν ασφαλιστικό φορέα (μισθωτών ή ΤΕΒΕ-ΟΑΕΕ κ.λπ.).
Στο έως τώρα ξεχωριστό ασφαλιστικό καθεστώς των ελευθέρων επαγγελματιών, εμπόρων, αυτοαπασχολουμένων, επιστημόνων κ.λπ., ο κάθε ασφαλισμένος πλήρωνε μια κεφαλική ασφαλιστική εισφορά αναλόγως με τον χρόνο ασφάλισης και κάποιες κλίμακες, ανεξαρτήτως όμως των καθαρών (έσοδα μείον έξοδα) αποδοχών του.
Προφανώς, το σύστημα αυτό, ειδικά μετά τη χρεοκοπία της χώρας, ήταν πέρα για πέρα άδικο, αλλά βολικότατο για τη μειονότητα των πλούσιων και ευκατάστατων ελευθέρων επαγγελματιών (δικηγόρων, γιατρών, μηχανικών, εμπόρων, βιοτεχνών και κάθε άλλου που επιλέγει ή αναγκάζεται να δουλεύει ως αυτοαπασχολούμενος με ΔΠΥ). Ηταν βολικό γιατί οι πλουσιότεροι έτσι έπαιρναν με λίγες εισφορές μεγάλες συντάξεις και μετά άρχιζαν τη θεωρία περί ανταποδοτικότητας των δήθεν μεγάλων εισφορών που δήθεν έχουν πληρώσει.
Η συζήτηση για νέα «φοροκαταιγίδα» είναι τζούφια και δεν αφορά τη συντριπτική πλειονότητα του εργαζόμενου λαού, καθώς με τον νέο νόμο πληρώνουμε κάτι παραπάνω (από 14 ευρώ μέχρι 200 ευρώ φόρο εισοδήματος τον χρόνο) όσοι εργαζόμενοι ή συνταξιούχοι έχουμε καθαρό μισθό από 8.636 έως 28.000 ευρώ τον χρόνο.
Οσοι παίρνουν καθαρούς μισθούς από 28.000 ευρώ μέχρι 41.000 ευρώ τον χρόνο θα πληρώνουν εφεξής λιγότερους φόρους. Και όποιος έχει παιδιά δεν πληρώνει καθόλου ή πληρώνει πολύ λιγότερα, εφόσον το αφορολόγητο είναι υψηλότερο για τους γονείς ανάλογα με τα παιδιά τους.
Το πρόβλημα άδικης μείωσης εισοδημάτων ουσιαστικά έρχεται με τη διατήρηση ορισμένων έκτακτων φόρων και ιδίως με τις αναμενόμενες αυξήσεις σε ΦΠΑ (μία μονάδα) και σε ορισμένα είδη ή υπηρεσίες «πολυτελείας». Αυτά όμως αναλογούν στη συμφωνία με την Ευρώπη και στο μέλλον μπορούν να αλλάξουν, όσο ο παραγόμενος πλούτος, το ΑΕΠ, μεγαλώνει καλύπτοντας την τερατώδη απώλεια του 25% την οποία έχει υποστεί μέσα σε έξι χρόνια.
Ο θρήνος ωστόσο για τη νεότερη γενιά και τους επόμενους συνταξιούχους που πρόκειται να αποσυρθούν από την εργασία τους τα επόμενα χρόνια αποτελεί την επιτομή της υποκρισίας.
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση προτίμησε να κρατήσει τις καταβαλλόμενες ώς τώρα 2,5 εκατομμύρια συντάξεις πάνω-κάτω στο σημερινό τους επίπεδο (για ευνόητους κοινωνικούς λόγους), δυστυχώς να ανεβάσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και να περιορίσει τα περίφημα «εφάπαξ» και τα «μερίσματα» του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ (για τα οποία δεν υπάρχουν λεφτά, αφού δεν ήταν με κανένα τρόπο προϊόν εισφορών και κόπων μια ζωής, αλλά μια πελατειακή κρατική επιδότηση).
Αλλά η κατοχύρωση της «εθνικής σύνταξης» (384 ευρώ τον μήνα) για όλους ως βάση, επί της οποίας θα προστίθεται το αναλογικό και ανταποδοτικό μέρος και θα αποδίδει το συνολικό ποσό της κύριας σύνταξης, είναι στο χέρι μας να βελτιώνεται στο κοντινό μέλλον, καθώς το σύστημα σταθεροποιείται και μάλλον δεν πρόκειται να καταρρεύσει πια.
Η σκέψη-κλειδί για τους νεοφιλελεύθερους είναι ότι οι συντάξεις είναι μεγάλες και αναντίστοιχες με τους σημερινούς μισθούς (που μειώθηκαν κατά 40% την τελευταία 6ετία). Ο Κ. Μητσοτάκης έχει επανειλημμένως δηλώσει κουτοπόνηρα ότι είναι σε βάρος της νέα γενιάς η διατήρηση των σημερινών συντάξεων, ομολογώντας ότι θα ήθελε να τις κόψει για πολλοστή φορά.
Ομως η νέα γενιά υποφέρει κυρίως από τα προηγούμενα μνημόνια, που επέτειναν τη χρεοκοπία της οικονομίας, έφεραν πρωτοφανή ανεργία, πολλαπλασίασαν την ελαστική και τη μαύρη εργασία και κατέβασαν επίσημα τους μισθούς εκμετάλλευσης στα 500 ευρώ τον μήνα.
Η σκέψη-κλειδί για τη δημιουργική κοινωνία και το μέλλον της χώρας είναι να αρχίσει να ανακτά το ΑΕΠ που έχει χάσει και να το μοιράσει δίκαια: Αυξάνοντας από τη μια μεριά τους βασικούς μισθούς, επαναφέροντας τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας για όλους, εξουδετερώνοντας τη μαύρη εργασία και τη φοροκλοπή, και από τη άλλη, μειώνοντας τους ασφαλώς δυσβάστακτους φόρους ξεκινώντας από τους έμμεσους, που είναι και πιο άδικοι και αντικοινωνικοί.
Ετσι το εισόδημα της νέας και της παλαιότερης εργατικής τάξης θα αυξάνεται, προφανώς μαζί με τη συλλογή ασφαλιστικών εισφορών, και συνεπώς το ασφαλιστικό σύστημα γενικά και ειδικά για τον καθένα θα βελτιώνει υπηρεσίες, παροχές και ονομαστικές συντάξεις.
efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου