Κοάσματα

του Τάσου Παππά

Μεγάλη συζήτηση περί εθνικής αξιοπρέπειας στη δημόσια σκηνή. Ξαφνικά διάφοροι, με αφορμή το Ταμείο, ανακάλυψαν έντρομοι ότι υπάρχει απώλεια εθνικής κυριαρχίας, κατάσταση πρωτοφανής -όπως λένε- στη διαδρομή του ελληνικού κράτους. Είναι ανιστόρητοι; Σίγουρα όχι. Απλώς κάνουν αντιπολίτευση, και μάλιστα στην πιο λαϊκιστική εκδοχή της.

Αυτοί που υποστηρίζουν ότι έχουν θέσει στόχο ζωής να ξεπαστρέψουν τον λαϊκισμό, μετέρχονται μέσα που θα ζήλευαν ακόμη και οι κορυφαίοι του είδους. Το πρόβλημά τους δεν είναι ο λαϊκισμός γενικώς και αορίστως, αλλά ο αριστερός λαϊκισμός -έτσι βαφτίζουν οτιδήποτε δεν εντάσσεται στο λιπαρό συναξάρι τους.

Δεν χρειάζεται να πάει κανείς πολύ πίσω στην Ιστορία, για να θυμίσει στη Δεξιά το αλήστου μνήμης «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» και την εποχή που κουμάντο έκαναν οι πρέσβεις των ΗΠΑ στην Αθήνα, οι οποίοι διόριζαν κυβερνήσεις, ανέτρεπαν πρωθυπουργούς, δημιουργούσαν κόμματα-σφήνες, για να εμποδίσουν τη δυναμική της Αριστεράς, καθοδηγούσαν το παρακράτος και οργάνωναν πραξικοπήματα -κοινοβουλευτικά και στρατιωτικά.

Αν ξεκινήσεις την «περιοδεία» σου στο παρελθόν πολύ αργότερα, τότε δηλαδή που η χώρα εντάχθηκε στην ΕΟΚ, οφείλεις να παραδεχτείς ότι η συμμετοχή (εθελοντικά) σε μια συλλογικότητα συνεπάγεται εκχώρηση τμήματος της εθνικής κυριαρχίας. Το ίδιο συνέβη και με την ένταξη στην ΟΝΕ.

Και για τις δύο στρατηγικού χαρακτήρα επιλογές δεν ρωτήθηκε ο ελληνικός λαός.

Επιπλέον, κι αυτό είναι το σοβαρότερο, οι κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν τις τύχες της Ελλάδας από το 1980 έχουν βαριές ευθύνες, επειδή επέτρεψαν να αφανιστεί ο -έτσι κι αλλιώς αδύναμος- δευτερογενής τομέας και να συρρικνωθεί δραματικά ο πρωτογενής, παρά το γεγονός ότι οι επιδοτήσεις έπεφταν βροχή, μόνον που αντί να πάνε σε παραγωγικές δραστηριότητες, χρησιμοποιήθηκαν για να χτιστούν τα πελώρια πελατειακά δίκτυά τους και να συντηρηθούν εύκολες και σχετικά αδάπανες καλλιέργειες που είχαν φάει προ πολλού τα ψωμιά τους.

Το αποτέλεσμα ήταν μια χώρα που παράγει κυρίως υπηρεσίες, με πρωτιές στην Ευρώπη στα ελεύθερα επαγγέλματα, με το υψηλότερο ποσοστό μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων και απολύτως εξαρτημένη από τις εισαγωγές: από τις πρώτες ύλες και τον κεφαλαιουχικό εξοπλισμό μέχρι τα βιομηχανικά προϊόντα και τα είδη διατροφής. Πρόκειται για την επιτομή της αναιμικής ανάπτυξης.

Η κρίση του 2008 κατέδειξε πόσο ευάλωτο είναι αυτό το οικονομικό μοντέλο. Αψευδής μάρτυρας τα μνημόνια, που είναι η αποθέωση της σκληρής επιτροπείας. Ή, όπως το λέει με μελαγχολική διάθεση ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης:  («Εφ.Συν.», 21/5/2016).

Ακόμα και αν καταρρεύσει το ευρώ, εμείς θα... μείνουμε στο ευρώ. Θα το σφίγγουμε στη χούφτα μας. Η μοίρα μας είναι δεμένη μαζί του. Δεν μπορούμε να φύγουμε, δεν ορίζουμε την τύχη μας μένοντας.

Ιδού, λοιπόν, το επίτευγμα των κομμάτων που σήμερα σκούζουν. Μια χώρα σε κατάσταση διαρκούς αιχμαλωσίας.

Ανάγωγα

Ας συντονιστούν, γιατί από τις συνεχείς κωλοτούμπες και αυτοί θα ζαλιστούν, αλλά και εμείς που τους παρακολουθούμε. Ξαφνικά, πολιτικοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης και μέσα ενημέρωσης αποθεώνουν τη Βασιλική Κατριβάνου, γιατί αποφάσισε να καταψηφίσει δύο βασικά άρθρα του πολυνομοσχεδίου.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι και τα ίδια μέσα ενημέρωσης που την κατηγορούσαν ότι λειτουργεί σαν συνήγορος του Σάββα Ξηρού. Χθες ύποπτη για σχέσεις με τρομοκράτες, σήμερα παράδειγμα προς μίμηση;

efsyn