"Ο πρωθυπουργός θέλει να κυνηγήσει το δικό του success story.Εκλεγμένος είναι, έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει – εδώ προσπάθησαν να ζήσουν το μύθο τους οι κύριοι Σαμαράς, Βενιζέλος και Παπανδρέου…"
του Πέτρου Παπαβασιλείου
Πολύς ντόρος (και δικαιολογημένα) για τον «κόφτη», το υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων, τους έμμεσους φόρους, την αναδρομική επιστροφή του ΕΚΑΣ και τόσα άλλα. Κόσμος μπερδεμένος. Απογοήτευση για τον ΣΥΡΙΖΑ και απέχθεια για όλους τους υπόλοιπους. Κατήφεια για το σήμερα και αγωνία για το αύριο. Θα τα καταφέρει ο Τσίπρας;
Όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο -κυρίως λόγω της παραπληροφόρησης- ο σχεδιασμός του πρωθυπουργού είναι αρκετά σαφής: θέλει να βελτιώσει τους όρους και τις συνθήκες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και, σε δεύτερο χρόνο, να μειώσει τους στόχους των πρωτογενών πλεονασμάτων για την περίοδο μετά το 2018, όπως αυτοί προκύπτουν από τη συμφωνία του περασμένου Ιουλίου (3,5% του ΑΕΠ – 6,3 δισ. ευρώ κάθε χρόνο, μόνο για το χρέος).
Ταυτόχρονα, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, επιδιώκει τη βελτίωση της ρευστότητας, μέσα από τις συμφωνίες με τα τεχνικά κλιμάκια, την αξιοποίηση κοινοτικών «εργαλείων», καθώς και το σταδιακό recovery των δεικτών, εφόσον συντρέξει μια σειρά από αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας υπέρ του εγχώριου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ποιος να το περίμενε, ότι η Κουμουνδούρου θα περίμενε την επιστροφή του waiver από την ΕΚΤ…
Ο κ. Τσίπρας -για τους δικούς του λόγους- αποφάσισε το περασμένο καλοκαίρι να μην έρθει σε ρήξη με τους δανειστές. Οδηγήθηκε σε έναν συμβιβασμό («έντιμο» ή «ανέντιμο»), αναγκάσθηκε να αποστασιοποιηθεί από τη ρητορική του 2015 και αναγνώρισε «αυταπάτες». Ωστόσο, δεν είπε ποτέ ότι η έξοδος από το ευρώ αποτελεί επιλογή του, ενώ επικύρωσε τη συμφωνία μέσα από τις κάλπες – κάτι που δεν τόλμησαν Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς για το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο αντίστοιχα.
–Kατά την προσωπική μου άποψη καλώς δεν επέλεξε την σύγκρουση, γιατί, απλούστατα, δεν διέθετε πειστικό plan b.
Σήμερα, εν αναμονή των (όποιων) αποφάσεων του Eurogroup, η κοινωνία (μπερδεμένη) δεν ξέρει τι μπορεί να περιμένει. Βρισκόμαστε στην αρχή ή στο τέλος; Η απάντηση στο ερώτημα είναι απλή, αρκεί να προσεγγίσουμε τα πράγματα κοινωνιολογικά και όχι πολιτικά. Ο πρωθυπουργός θέλει να κυνηγήσει το δικό του success story. Εκλεγμένος είναι, έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει – εδώ προσπάθησαν να ζήσουν το μύθο τους οι κύριοι Σαμαράς, Βενιζέλος και Παπανδρέου… Αν, όμως, αποτύχει, δηλαδή τεθεί σε λειτουργία ο μηχανισμός αυτόματης δημοσιονομικής προσαρμογής την άνοιξη του 2017, χαμένος δεν θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του, αλλά το σύνολο, το οποίο θα εγκλωβιστεί σε νέους κύκλους αβεβαιότητας και αναζήτησης.
Υπό αυτή την έννοια, φαίνεται ότι ζούμε το τελευταίο success story της Μεταπολίτευσης. Είτε η κυβέρνηση θα πετύχει… σοσιαλιστική επανάσταση με τα όπλα του καπιταλισμού είτε θα οδηγηθούμε σε νέους κοινωνικούς μετασχηματισμούς, με βασικό ζητούμενο την αποδέσμευση από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ευρείες κοινωνικές ομάδες, μακριά από παραδοσιακά κόμματα θα αναζητούν λύσεις, ενώ ο κόσμος γύρω μας θα αλλάζει καθημερινά και γρήγορα. Πάντως, να επιστρέψει το παλιό σύστημα, κομμάτι δύσκολο…
altsantiri
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου