Τέμπη / 9+1 αποδείξεις για την ενοχή της κυβέρνησης

 

του Γιάννη Μυλόπουλου

Παρά την εργώδη προσπάθεια της επικοινωνιακής μηχανής της κυβέρνησης να αποκρούσει τις σε βάρος της κατηγορίες για τις ευθύνες της στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, υπάρχουν 9 + 1 ατράνταχτες αποδείξεις της ενοχής της που δεν μπορούν να συγκαλυφθούν.

1.   Η κυβέρνηση έχει αντικειμενική ευθύνη για την ασφάλεια των σιδηροδρομικών μεταφορών. Παρά το γεγονός της ιδιωτικοποίησης της λειτουργίας των σιδηροδρόμων,μια πολιτική που όπως σε όλον τον κόσμο, έτσι κι εδώ, φέρει μεγάλη ευθύνη για την κατάρρευση των υποδομών, των συστημάτων και του προσωπικού στα τρένα, εντούτοις η ευθύνη για την ασφάλεια παρέμεινε στο υπουργείο μεταφορών.

Αυτή είναι μια αλήθεια που η κυβέρνηση επέλεξε να συγκαλύψει δια της πλήρους υποβάθμισης της σχετικής συζήτησης.

2.   Η κατάρρευση όλων των ασφαλιστικών δικλείδων που λειτουργούσαν μέχρι το καλοκαίρι του 2019 στον σιδηρόδρομο.

• Ξεκινώντας από την τηλεδιοίκηση που στη Λάρισα έπαψε να λειτουργεί από το καλοκαίρι του 2019, όταν κάηκαν σε πυρκαγιά τα καλώδια του συστήματος και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να τα αποκαταστήσει.
• Και συνεχίζοντας με τη φωτοσήμανση η οποία, αν λειτουργούσε, θα έδινε σήμα λάθος πορείας στον μοιραίο μηχανοδηγό της επιβατικής αμαξοστοιχίας.
• Το σύστημα ενδοεπικοινωνίας στα τρένα, το GSM–R,του οποίου η προμήθεια έγινε από το 2018, αλλά το 2023, 5 ολόκληρα χρόνια μετά, δεν είχε τεθεί ακόμη σε λειτουργία. Και το οποίο αν λειτουργούσε, η μετωπική σύγκρουση θα είχε αποφευχθεί, καθώς θα ήταν εφικτή η επικοινωνία του σταθμάρχη με τους μηχανοδηγούς, αλλά και των μηχανοδηγών μεταξύ τους.
• Το Κέντρο Ελέγχου Λειτουργίας του ΟΣΕ στην οδό Καρόλου στην Αθήνα, του οποίου η λειτουργία διακόπηκε μετά το καλοκαίρι του 2019 και το οποίο, αν λειτουργούσε, θα διαπίστωνε και θα έστελνε εγκαίρως σήμα στον μηχανοδηγό της επιβατικής αμαξοστοιχίας για τη λάθος πορεία του.

Είναι σαφές και αναντίρρητο ότι το υπουργείο μεταφορών φέρει ακέραιη την ευθύνη για την κατάρρευση όλων των ασφαλιστικών δικλείδων, η απουσία των οποίων προκάλεσε ή δεν απέτρεψε τη μετωπική σύγκρουση των δυο αμαξοστοιχιών.

Και είναι περίεργο που ακόμη δεν έχει γίνει προανακριτική επιτροπή στη Βουλή για τις αντικειμενικές ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου που φέρει την ευθύνη.

Η οποία ήταν ενήμερη και ειδοποιημένη εγγράφως και κατ’ επανάληψη για τις τραγικές ελλείψεις σε ασφαλιστικές δικλείδες στους σιδηροδρόμους.

3.   Η κατάρρευση του σιδηροδρομικού προσωπικού. Η οποία ξεκίνησε στα χρόνια των μνημονίων και ήταν ευθύνη της κυβέρνησης μετά το 2019 να την έχει αποκαταστήσει. Και η οποία, αντ’ αυτού, επιδεινώθηκε έτι περαιτέρω.

Η απουσία ικανού και έμπειρου προσωπικού ήταν υπεύθυνη για το ότι τη μοιραία νύχτα ένας άπειρος και χωρίς προσόντα σταθμάρχης βρέθηκε μόνος του να χειριστεί μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, χωρίς καμία υποστήριξη από έμπειρο προσωπικό.

Ακόμη και αν υποτεθεί ότι ο πρωθυπουργός είχε δίκιο που, σε εποχή μεγάλης ανάπτυξης των τηλεπικοινωνιών και των ηλεκτρονικών συστημάτων ασφαλείας έριξε όλη την ευθύνη στον σταθμάρχη, και πάλι την ευθύνη για την τοποθέτηση αυτού του σταθμάρχη στη συγκεκριμένη θέση με αναξιοκρατικά κομματικά κριτήρια, καθώς και την ευθύνη για την αποψίλωση ικανού και έμπειρου προσωπικού, την έχει η κυβέρνηση και συγκεκριμένα το υπουργείο μεταφορών.

4.   Η απόπειρα διάχυσης στο παρελθόν και συμψηφισμού των ευθυνών για το δυστύχημα σε προηγούμενες κυβερνήσεις. Όταν ένα δυστύχημα συμβαίνει στη… βάρδια μιας κυβέρνησης, η οποία μάλιστα βρίσκεται επί 3,5 χρόνια ήδη στην εξουσία και συνεπώς είχε όλον τον χρόνο να θεραπεύσει ατέλειες, ελλείψεις και δυσλειτουργίες αλλά δεν το έκανε, ο συμψηφισμός των ευθυνών της με τυχόν ευθύνες προηγούμενων κυβερνήσεων συνιστά αναμφίβολα απόδειξη ενοχής της.

Πρόκειται για την κλασσική και εν πολλοίς μάταιη τακτική όλων των απεγνωσμένων ενόχων οι οποίοι, προκειμένου να ελαφρύνουν τη θέση τους, ενοχοποιούν και άλλους για το έγκλημα το οποίο οι ίδιοι αποδεδειγμένα  διέπραξαν.

Το γεγονός ότι τέτοια μετωπική σύγκρουση δεν έγινε ποτέ στο παρελθόν, ακόμη και πριν το 2018, όταν η σιδηροδρομική γραμμή ήταν ακόμη μονή, αποτελεί κορυφαία απόδειξη ότι τότε λειτουργούσαν οι ασφαλιστικές δικλείδες που προαναφέρθηκαν και οι οποίες απέτρεπαν παρόμοια δυστυχήματα.

Ακόμη και αν η μη ολοκλήρωση της σύμβασης 717 βαραίνει και προηγούμενες κυβερνήσεις, το γεγονός ότι υπήρχαν τότε εναλλακτικές ασφαλιστικές δικλείδες που μπορούσαν να αποτρέψουν μετωπικές συγκρούσεις και οι οποίες δεν λειτουργούσαν με ευθύνη της κυβέρνησης Μητσοτάκη και της ηγεσίας του υπουργείου μεταφορών και των στελεχών των σιδηροδρομικών οργανισμών επί υπουργίας Κ. Αχ. Καραμανλή, ενοχοποιεί ευθέως την κυβέρνηση που με τις πράξεις της προκάλεσε ή που με τις παραλείψεις της δεν απέτρεψε το δυστύχημα.

Πέφτει στο κενό, επομένως, η προσπάθεια αντιπερισπασμού και συμψηφισμού που επιχειρεί η κυβέρνηση, ενοχοποιώντας προηγούμενες κυβερνήσεις για τις αποκλειστικά δικές της ευθύνες.

5.   Το ξεμπάζωμα και το μπάζωμα του εδάφους αποτελεί παράνομη πράξη συγκάλυψης των ευθυνών για την ανάφλεξη και την πυρόσφαιρα που την ακολούθησε μετά τη σύγκρουση.

Το βεβιασμένο μπάζωμα τις πρώτες, ακόμη, μέρες μετά το δυστύχημα, πριν προλάβει να ξεκινήσει η επί τόπου έρευνα των αρχών, κατά τρόπο ώστε να μην είναι εφικτή η εξακρίβωση του εύφλεκτου υλικού που προκάλεσε την ανάφλεξη, συνιστά την αξιόποινη πράξη της απόκρυψης πειστηρίων εγκλήματος και της υπόθαλψης εγκληματία.

6.   Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Όλα τα πορίσματα καταλήγουν ότι η ανάφλεξη οφείλεται σε εύφλεκτα υλικά που παρανόμως μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία. Τα οποία όμως δεν βρέθηκαν, γιατί αλλοιώθηκε το έδαφος πριν συλλεγούν κρίσιμα στοιχεία και πρωτογενείς αποδείξεις των συνθηκών κάτω από τις οποίες συνέβη το δυστύχημα.

Η προσπάθεια του πρωθυπουργού να αποδώσει την ανάφλεξη σε έλαια σιλικόνης, τα οποία, όμως, δεν είναι εύφλεκτα και στη συνέχεια να ωραιοποιήσει το άρον άρον μπάζωμα, κατά παράβαση των πρωτοκόλλων συλλογής στοιχείων και πριν ακόμη αρχίσει η σχετική έρευνα του πεδίου, προδίδει τους ενόχους για την επιχείρηση συγκάλυψης.

7.   Το μπάζωμα δεν έγινε για καλό σκοπό. Το επιχείρημα του πρωθυπουργού πέφτει στο κενό και η ανάγκη άμεσης αποκατάστασης του εδάφους ακυρώνεται.Τη στιγμή που αυτό, τελικά, δεν εξυπηρέτησε σε τίποτε. Μια και ο σιδηρόδρομος άρχισε να λειτουργεί, αν και με προβλήματα και με διακοπές, τουλάχιστον τρεις βδομάδες αργότερα…

Υπήρχε, συνεπώς, πολύς χρόνος για να αφεθούν οι έρευνες να διεξαχθούν κανονικά, να συλλεγούν τα δείγματα και τα πρωτογενή στοιχεία και στη συνέχεια να μπαζωθεί και να ομαλοποιηθεί το έδαφος.

Όμως το γεγονός ότι υπάρχουν πυροσβέστες που καταθέτουν στον ανακριτή ότι πιέστηκαν για να υπογράψουν πρωτόκολλα έρευνας χωρίς να την έχουν πραγματοποιήσει, αποτελεί άλλη μια μαρτυρία ότι το μπάζωμα δεν έγινε για καλό σκοπό.

8.   Οι ευθύνες για την παράνομη πράξη της συγκάλυψης δια του μπαζώματος. Όπως προκύπτει από το μαίηλ Τριαντόπουλου και από τις σχετικές καταγραφές στο διαδίκτυο, η κυβέρνηση ανέλαβε να πληρώσει τη δαπάνη για την εκτέλεση αυτής της παράνομης πράξης.

Και όπως είναι γνωστό, κανείς δεν πληρώνει για έργα που ο ίδιος δεν έχει παραγγείλει, δεν έχει εγκρίνει και που δεν τον εξυπηρέτησαν.

Αν η κυβέρνηση πράγματι δεν γνώριζε για το μπάζωμα και δεν το είχε παραγγείλει η ίδια, όφειλε να αρνηθεί να αποπληρώσει την εκτέλεσή του.

9.   Ευθύνες για τη συγκάλυψη έχει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Εκτός από τις ευθύνες της κυβέρνησης για τη συγκάλυψη, τίθεται ευθέως και ζήτημα για την ενοχή και του ίδιου του πρωθυπουργού.

Που προκύπτει εξ αιτίας του γεγονότος ότι ο Τριαντόπουλος, ο οποίος αποδεδειγμένα βρίσκονταν στο πεδίο για να συντονίσει τον καθαρισμό του εδάφους, (δεν έγινε τίποτε άλλο, άλλωστε, τις πρώτες μέρες μετά το δυστύχημα), ήταν υφυπουργός στον πρωθυπουργό και συνεπώς, είναι ηλίου φαεινότερο ότι εκτελούσε δικές του εντολές.

Η επιχειρούμενη με διάφορα μέσα και τεχνάσματα αθώωση Τριαντόπουλου στην προανακριτική επιτροπή δεν επιχειρείται τόσο για να σωθεί ο ίδιος, όσο ο εντολέας του.

10.                Τα συνεχιζόμενα προβλήματα στο σιδηροδρομικό δίκτυο καίνε την κυβέρνηση. Δυο χρόνια μετά το δυστύχημα και 6 χρόνια μετά τις εκλογές του 2019, το σιδηροδρομικό δίκτυο εξακολουθεί να λειτουργεί με μεγάλα προβλήματα και ελλείψεις.

Παρ ολίγον δυστυχήματα, συχνές διακοπές λειτουργίας, τεχνικά προβλήματα που ανακύπτουν συνεχώς, φανερώνουν ένα δίκτυο σε κατάρρευση.

Αλλά και οι δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού, ότι ασφαλές δίκτυο θα έχουμε σε δυο χρόνια, το 2027, όπως και οι δηλώσεις του πρώην προέδρου του ΟΣΕ, ο οποίος ζητά να σταματήσουν να λειτουργούν τα τρένα για δυο χρόνια, λόγω ελλείψεων και προβλημάτων ασφάλειας, μαρτυρούν τη μεγάλη αλήθεια.

Που είναι ότι στα 6 χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη οι σιδηροδρομικές μεταφορές κατέρρευσαν σε βαθμό που δεν μπορούν πλέον εύκολα να αναταχθούν.

Ακόμη και αν η προηγούμενη κυβέρνηση ευθύνεται, πράγματι, για τη σημερινή κατάσταση, όπως ευθέως την κατηγόρησε ο πρωθυπουργός στη Βουλή, 6 χρόνια ήταν αρκετά για την αποκατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου.

Και αυτή η διαπίστωση αποτελεί την πιο τρανταχτή απόδειξη των ευθυνών της κυβέρνησης Μητσοτάκη για το έγκλημα των Τεμπών.

*Γιάννης Α. Μυλόπουλος, Καθηγητής, πρώην Πρύτανης ΑΠΘ

TVXS

Η Νέμεσις που πλησιάζει

 

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατόρθωσε το ακατόρθωτο: αφύπνισε τον νεοέλληνα που ανοίγει τα μάτια του μόνο για να δει ποδόσφαιρο.

 

του Νίκου Παπαδογιάννη

 

Όταν οι θεματοφύλακες της «αριστείας» που έχει μετατρέψει τη χώρα σε απέραντο υπόνομο ξεκινούσαν την επιχείρηση συγκάλυψης της μαζικής δολοφονίας των Τεμπών, δεν φαντάζονταν υποθέτω τις διαστάσεις που θα έπαιρνε το θέμα δύο χρόνια μετά το έγκλημα.

Κάθε μέρα που περνάει, η ξεδιαντροπιά όσων θεωρούν ιερό καθήκον να προστατεύσουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη από το γκρεμοτσάκισμα και από τη Νέμεση ξεπερνάει κάθε όριο και φέρνει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.

Ακόμα και άνθρωποι χαροκαμένοι που μέχρι σήμερα προτιμούσαν τον βουβό θρήνο από τη δημόσια διαμαρτυρία ξεχύνονται οργισμένοι στα χαρακώματα βροντοφωνάζοντας το δικό τους ως εδώ.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, τα πρώτα πέντε θέματα στο Κουτί της Πανδώρας φιλοξενούν το διαπρύσιο «κατηγορώ» δύο γονιών που εκείνο το βράδυ ένιωσαν την ψυχή τους να ξεριζώνεται, τη δικαίωση μίας άλλης μάνας που υφίσταται διαρκή δολοφονία χαρακτήρα επειδή τολμά να υψώνει φωνή, αλλά και την καθημερινή τρομοκρατία που φαίνεται ότι υφίστανται άνθρωποι ταγμένοι στην αποκάλυψη της αλήθειας.

Όλα Τέμπη! Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Δεν λέω, ενδέχεται ο θάνατος του υιού Καλογήρου να οφείλεται σε κάτι άλλο και όχι σε δολοφονική ενέργεια.

Ίσως το αυτοκίνητο που ακολουθούσε με επικίνδυνους ελιγμούς την κόρη Κοκοτσάκη να ήταν αποκύημα της φαντασίας της. Ακόμα και ο διάβολος έχει το δικαίωμα να διαθέτει συνήγορο.

Και μόνο όμως το γεγονός ότι όλοι, μα όλοι, πλην ενδεχομένως Λακεδαιμονίων, βάζουν με το μυαλό τους το χειρότερο σενάριο και θεωρούν πιθανότατο (αν όχι βέβαιο) ότι ο γιος της ανακρίτριας των Τεμπών δολοφονήθηκε και ότι η θυγατέρα του συμβούλου των οικογενειών απειλήθηκε λέει όλα όσα θα ήθελε να γνωρίζει κανείς για το ποιόν όσων έχουν συμφέρον να κουκουλωθεί η υπόθεση.

«Εάν εμφανιστώ στη συγκέντρωση της Παρασκευής, θα με σκοτώσουν», δήλωσε ο αμετροεπέστατος Άδωνης Γεωργιάδης, όταν ρωτήθηκε για το κλίμα που επικρατεί. Μάλλον κάνει πολλή παρέα με τσεκουροφόρους φασίστες και νομίζει ότι είμαστε όλοι σαν τα μούτρα τους.

Σε κάθε περίπτωση, ο αδιόρατος φόβος που φυλάει τα ένοχα είναι ένα στοιχείο που δεν εξανεμίζεται εύκολα, σε έναν τόπο με ημιθανή δικαιοσύνη. Ευτυχώς για όλους, και ιδίως για εκείνους που φωλιάζουν σε λερωμένες φωλιές, ο καιρός των μελισσοκόμων και των περιστρόφων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Το παρακάτω ξέσπασμα βγήκε από τα χείλη του Χρήστου Χούπα, πατέρα της ελπίδας, που άφησε την τελευταία πνοή της στη μοιραίο επιβατικό τρένο. «Θα περάσετε πάνω από το πτώμα μου», προειδοποιεί μέσα από το Mega.

Το αναδημοσιεύω ολόκληρο, χωρίς άλλα δικά μου σχόλια, μπας να συνειδητοποιήσουμε πόσο ισχυρό κίνητρο είναι η πένθιμη οργή. Εάν το έχετε ήδη διαβάσει, ξαναδιαβάστε το. Και να μη ξεχνάτε, ότι στη θέση της Ελπίδας Χούπα θα μπορούσε να είναι το δικό σας παιδί:

«Τώρα πια δεν είμαι ο Χρήστος Χούπας, είμαι ο μπαμπάς της Ελπίδας, αυτό ήθελα, αυτό πέτυχα. Το θέμα, εκ μέρους της κυβέρνησης, το χειρίζονται με πάρα πολύ λάθος τρόπο. Αυτό το οποίο με έκανε να αλλάξω ρότα και θα με βρίσκει ο οποιοσδήποτε βλάκας και χάχας μπροστά μου, θα περνάει από το πτώμα μου προστατεύοντας το κορίτσι μου που είναι κάτω από το μάρμαρο, ήταν η στάση του εθνικού μας βλάκα που ονομάζεται Άδωνις Γεωργιάδης.

Με έκπληξή μου άκουσα ότι καλεί, λέει, στα καφενεία τους Νεοδημοκράτες να αντιστέκονται όταν ακούν την αλήθεια. Αν γίνει αυτό σε κάποιο καφενείο και κάποιος αμφισβητήσει, θα κάψω 50 ευρώ από την τσέπη μου βενζίνη, θα διανύσω 250 χλμ. να τον πάω στον τόπο του εγκλήματος. Και εκεί το στοίχημα ή θα το χάσει εκείνος ή θα το χάσω εγώ.

Ποιος είναι αυτός ο μέσος Έλληνας που θα του πεις ότι μετά από δύο χρόνια από έναν κάδο ανακύκλωσης ανασύρθηκε ένα βίντεο και προσπαθούν να δείξουν κάτι και σαχλαμάρες και μπούρδες. Ποιος θα το πιστέψει αυτό; Κανένας.

Θα ήθελα να μεταφέρω ένα μήνυμα στα κομματικά επιτελεία να βγάζουν στα πάνελ σοβαρούς ανθρώπους και αν δεν έχουν σοβαρούς ανθρώπους να μην βγάζουν τα σούργελα. Δεν θα κρυφτούν. Πάνε τώρα να κρυφτούν παιδαριωδώς. Πάνε να μας μπλοκάρουν παιδαριωδώς».

Ο λόγος τώρα στη μητέρα του Γεράσιμου Γεωργιάδη, του παιδιού που εδώ και δύο χρόνια νοσηλεύεται σε βαθύ κώμα, αρχικά στο εξωτερικό (ΗΠΑ, Ιταλία) και πλέον σε νοσοκομείο της Λάρισας, ελπίζοντας στο θαύμα των θαυμάτων.

«Τα θύματα δεν είναι 57, αλλά 58», λέει η δύσμοιρη γυναίκα, μέχρι χθες σιωπηλή. Ο γιος της ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που βγήκε ζωντανό από το πρώτο βαγόνι.

Η μάνα του μίλησε σε εκπομπή του Star, χαρακτήρισε τη δικαιοσύνη «μαριονέτα» και με ζηλευτή ψυχραιμία είπε τα παρακάτω:

Εάν τα έχετε ήδη διαβάσει, ξαναδιαβάστε το. Και να μη ξεχνάτε, ότι στη θέση του Γεράσιμου Γεωργιάδη θα μπορούσε να είναι το δικό σας παιδί:

«Αυτό που νιώθω, με πολύ απλά λόγια. Δύο χρόνια τώρα, πενθώ τους 57 λαμπρούς συνανθρώπους μου. Τις χαρές και τις διακρίσεις τους, τους γάμους και τους απογόνους τους που δεν θα έρθουνε ποτέ. Πενθώ το μέλλον της Ελλάδας, τη Δημοκρατία, τη Δικαιοσύνη. Αξίες ιερές που η χώρα μου γέννησε. Έγκλημα πάνω στο έγκλημα. Παγκόσμιο ρεζίλι. Τρίζουν τα κόκαλα των 57 και των αρχαίων προγόνων. Για νομοθέτες που ευλογούν τα γένια τους και για το πώς έχει καταντήσει η Δικαιοσύνη. Μαριονέτα…

Κάθε βράδυ λοιπόν, που με μια αγκαλιά καληνυχτίζουν τα παιδιά τους, να σκέφτονται και να στοιχειώνουν πόσες αγκαλιές είναι κενές την ίδια ώρα. Και πως η δική μου αναρωτιέται αν θα υπάρχει και αύριο. Δύο χρόνια τώρα. Που δεν προσομοιώνονται, δεν περιγράφονται με λόγια. Πόσο αντέχει ο άνθρωπος, να βλέπει ό,τι αγαπάει να υποφέρει; 58 είναι τα θύματα. Και βάλτε τα στη νιοστή. Για τους γονείς και τα αδέλφια τους. Και τα παιδιά τους. Για όλους τους αγαπημένους τους και τους συντρόφους τους, τους φίλους τους, τους κολλητούς. Και όλους τους τραυματίες. Για όσους δε θα μάθουμε ποτέ.

Κι ακόμα ανασαίνει o Γεράσιμος. Αλλά, όπως εγώ τον ήξερα, όπως τον ανάθρεψα, όπως τον καμάρωνα, δε θα γυρίσει πια, ποτέ ξανά! Τώρα εγώ έχω ένα άλλο παιδί για να λατρεύω. Τον Γεράσιμό μου, τον έχω μόνο βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Μόλις τον αντίκρισα διασωληνωμένο, χωρίς τα μακριά μαλλιά του, έχοντας την αίσθηση πως αυτό που συμβαίνει δεν είναι αλήθεια, του υποσχέθηκα πως θα του προσφέρω ό,τι υπάρχει διαθέσιμο στον πλανήτη. Είχε την τύχη να βρεθεί στα χέρια των γιατρών του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας και να χειρουργηθεί από τον Δρα Μπρότη, τον εξαίρετο νευροχειρουργό της ομάδας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου.

Το σώμα του δεν είχε ούτε μία γρατζουνιά. Αν εκτοξεύτηκε, θα πρέπει να έσκασε με το πόδι. Η αριστερή κνήμη είχε σπάσει στα δύο, αλλά δε φαινόταν. Λίγο καιρό μετά, βρήκα τους ανθρώπους από το ΕΚΑΒ της Λάρισας που τον σήκωσαν από το έδαφος και τους νοσηλευτές των επειγόντων που του ξύρισαν το κεφάλι. Ούτε μία σταγόνα αίμα. Αργότερα, μου είπαν οι γιατροί πως η ζημιά έγινε από το ωστικό κύμα της έκρηξης. Είναι σαν έσκασε πυρηνική βόμβα μέσα στο κεφάλι του. Εξαγγειώθηκαν τα υγρά των κυττάρων του εγκεφάλου. Κάτι που απέχει πολύ από ένα τραύμα».

Το μόνο που έχω να προσθέσω εγώ από το δικό μου βήμα, είναι ότι μπροστά σε τόσο πόνο οφείλουμε όλοι να βγάλουμε τον σκασμό και να σκύψουμε το κεφάλι.

Οι περισσότεροι το κάνουμε με ευλάβεια και ταπεινότητα, αλλά ο δυσώδης εσμός που λυμαίνεται τη χώρα, άλλοι με κοστούμια και άλλοι με γουνάκια, ακροβατεί πάνω σε πτώματα προκειμένου να κρατήσει όλα τα μέλη του θιάσου έξω από τη φυλακή και μέσα στο γεμάτο θαλπωρή άσυλο του Κοινοβουλίου. Θα επιστρέψουμε να το καταφέρουν και αυτό;

Τη μέρα που μίλησε για τοξικότητα και βούρκο, αμφισβητώντας τα αναμφισβήτητα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατόρθωσε το ακατόρθωτο: αφύπνισε τον κοιμώμενο νεοέλληνα.

Πίστεψε μάλλον ότι οι δολοφονημένοι των Τεμπών είναι σαν τους 750-800 νεκρούς του ναυαγίου της Πύλου: φαντάσματα με σκούρο δέρμα, χωρίς φωνή και συμπαραστάσεις.

Και μολαταύτα, παρά την παλλαϊκή απαξίωση, η τελευταία δημοσκόπηση δίνει στον συρφετό του 24 τοις εκατό!

Μόνο αν δουν την οργή ζωγραφισμένη στα δικά μας μάτια, τα συνήθως υπναλέα, υπάρχει πιθανότητα να κλονιστούν. Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, ήμασταν όλοι μας στο τρένο των Τεμπών.

Θα τα πούμε εκ του σύνεγγυς την Παρασκευή στο Σύνταγμα. Στην πλατεία και όχι στα μεζεδοπωλεία. Με μάσκα για τα δακρυγόνα, που δεν λείπουν ποτέ από το μενού.

κουτί πανδώρας

Τέμπη: Tρία εγκλήματα ζητούν τιμωρία

 

Τα στοιχεία που οδηγούν στο έγκλημα της κατάρρευσης των ασφαλιστικών δικλείδων στον σιδηρόδρομο επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, καθώς και στους ενόχους γι’ αυτό.

 

Του Γιάννη Μυλόπουλου

Στην υπόθεση του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών, όπου έχασαν τη ζωή τους 57 άνθρωποι σε αδιευκρίνιστες, ακόμη και σήμερα, δύο χρόνια μετά, συνθήκες, υπάρχουν τρία διακριτά εγκλήματα που ζητούν τιμωρία.

Το πρώτο είναι το έγκλημα της κατάρρευσης του σιδηροδρομικού δικτύου και μαζί με αυτό και της ασφάλειας στις σιδηροδρομικές μεταφορές. Ένα έγκλημα που επέτρεψε σε δυο αμαξοστοιχίες να κινούνται επί 12’ στην ίδια γραμμή και σε αντίθετες κατευθύνσεις, χωρίς ουδείς να το έχει αντιληφθεί.

Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτό συνέβη σε εποχή έξαρσης των τηλεπικοινωνιών και ενώ είχε ήδη από το 2018 αποκατασταθεί η διπλή σιδηροδρομική γραμμή στον άξονα Αθήνας – Θεσσαλονίκης.

Εδώ υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες ευθύνες για όσους, πολιτικά πρόσωπα ή τεχνοκράτες, είχαν επιφορτιστεί με την ευθύνη της ασφάλειας των σιδηροδρομικών μεταφορών και δεν ανταποκρίθηκαν ούτε στο ελάχιστο στην κορυφαία αυτή αποστολή, από την οποία εξαρτώνται καθημερινά χιλιάδες ανθρώπινες ζωές.

Και οι ευθύνες είναι πολύ συγκεκριμένες στη σημερινή κυβέρνηση, η οποία είχε την ευθύνη των σιδηροδρομικών μεταφορών ήδη από το 2019. Και δεν διαχέονται αυτές μέχρι την εποχή του Χαρίλαου Τρικούπη, όπως η κυβερνητική προπαγάνδα προσπαθεί μάταια να παρουσιάσει.

Τα στοιχεία που οδηγούν στο έγκλημα της κατάρρευσης των ασφαλιστικών δικλείδων στον σιδηρόδρομο επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, καθώς και στους ενόχους γι’ αυτό, είναι τα εξής:

1.     Ο τότε υπουργός μεταφορών Κώστας Αχ. Καραμανλής, λίγες μέρες πριν το δυστύχημα, διαβεβαίωνε τη Βουλή ότι «η ασφάλεια των σιδηροδρόμων διασφαλίζεται απολύτως» και ότι «ήταν ντροπή και ντρέπονταν» που κάποιοι τολμούσαν να την αμφισβητήσουν. Που σημαίνει ότι ο τότε πολιτικός υπεύθυνος για τις σιδηροδρομικές μεταφορές είχε ειδοποιηθεί εγκαίρως για τα προβλήματα. Αλλά αντί να τα επιλύσει, εκείνος διαβεβαίωνε αναληθώς και προκειμένου να δημιουργήσει ψευδείς εντυπώσεις, ότι δήθεν τέτοια προβλήματα δεν υπήρχαν. Είτε γνώριζε ότι υπήρχαν αλλά τα έκρυβε, είτε είχε άγνοια, ενώ όμως είχε εγκαίρως ειδοποιηθεί αρμοδίως, η ευθύνη του είναι η ίδια. Καθώς αν είχε κάνει τότε το χρέος του και είχε διερευνήσει αν υπήρχε αλήθεια στις έγγραφες προειδοποιήσεις από ανώτατο στέλεχος σιδηροδρομικού οργανισμού, το οποίο μάλιστα παραιτήθηκε για το λόγο αυτόν, αλλά και από μηχανοδηγούς και από εργαζόμενους στον σιδηρόδρομο που κατ’ επανάληψη τον είχαν προειδοποιήσει τα τελευταία χρόνια, το δυστύχημα των Τεμπών θα είχε ασφαλώς αποφευχθεί.

2.     Το πρόβλημα με τις ελλείψεις και τα κενά στην ασφάλεια των σιδηροδρομικών μεταφορών δεν είναι μόνο η σύμβαση 717 η οποία σέρνονταν αδικαιολόγητα επί χρόνια και δεν ολοκληρώνονταν. Αυτή είναι μόνο η μια και ίσως όχι η σοβαρότερη πτυχή της υπόθεσης.

Το μείζον ζήτημα είναι ότι με δεδομένη την καθυστέρηση της υλοποίησης αυτής της σύμβασης για την εγκατάσταση του νέου και υπερσύγχρονου συστήματος ασφάλειας στα τρένα, οι υπεύθυνοι δεν είχαν φροντίσει ώστε εντωμεταξύ να λειτουργούν οι αναγκαίες ασφαλιστικές δικλείδες, όπως είναι η τηλεδιοίκηση και η φωτοσήμανση. Με πιο χαρακτηριστικό το κενό στην τηλεδιοίκηση στη Λάρισα, τα καλώδια της οποίας είχαν καεί από το καλοκαίρι του 2019 και έκτοτε ουδείς είχε ενδιαφερθεί να τα αποκαταστήσει.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι μετωπική σύγκρουση στα τρένα δεν είχε συμβεί ουδέποτε στο παρελθόν, ακόμη και πριν το 2018, όταν η σιδηροδρομική γραμμή ήταν ακόμη μονή. Το γεγονός ότι το δυστύχημα συνέβη όταν η γραμμή έγινε διπλή, αποκαλύπτει τα τεράστια κενά στις ασφαλιστικές δικλείδες που οι υπεύθυνοι όφειλαν να είχαν φροντίσει ώστε να λειτουργούν, προκειμένου να αποφευχθούν ενδεχόμενα δυστυχήματα.

3.     Ακόμη και αν υπάρχει ζήτημα ανθρώπινου σφάλματος του σταθμάρχη, όπως η κυβέρνηση βεβιασμένα προσπάθησε από την πρώτη στιγμή να επιβάλει, μια μετωπική σύγκρουση αμαξοστοιχιών σε διπλή σιδηροδρομική γραμμή ποτέ δεν μπορεί να οφείλεται μόνο στον ανθρώπινο παράγοντα.

Πρώτα γιατί υπάρχουν μια σειρά από ασφαλιστικές δικλείδες που έρχονται να υποστηρίξουν με ηλεκτρονικά μέσα τον ανθρώπινο παράγοντα, εμποδίζοντας να συμβεί ένα τέτοιο ατύχημα ή και προειδοποιώντας εγκαίρως τους μηχανοδηγούς, ώστε αυτό να αποφευχθεί. Και υπήρχε χρόνος 12 ολόκληρων λεπτών, όπως αποδείχθηκε, που οι δυο αμαξοστοιχίες κινούνταν σε αντίθετη κατεύθυνση στην ίδια γραμμή, κατά τον οποίο καμία δικλείδα ασφαλείας από εκείνες που όφειλαν να υπάρχουν δεν λειτούργησε, προκειμένου να ειδοποιηθούν εγκαίρως οι μηχανοδηγοί και να αποφύγουν τη σύγκρουση.

Και δεύτερον γιατί ακόμη και για το ανθρώπινο σφάλμα υπάρχουν ευθύνες αυτών που διόρισαν τον συγκεκριμένο σταθμάρχη χωρίς ικανότητες, χωρίς γνώσεις, χωρίς εμπειρία και χωρίς προσόντα, καθώς και εκείνων που τον άφησαν μόνο του να διαχειρίζεται την ασφάλεια της κίνησης των αμαξοστοιχιών. Ο συγκεκριμένος σταθμάρχης είναι γνωστό ότι διορίστηκε με μέσον, χωρίς να διαθέτει την απαιτούμενη γνώση, εμπειρία και τις ικανότητες για μια τέτοια ευαίσθητη θέση. Κι ακόμη, διορίστηκε κατά παράβαση ακόμη και του ορίου ηλικίας που πρέπει κάποιος υποψήφιος να έχει για να καταλάβει μια τέτοια θέση. Και γι’ αυτή τη λάθος επιλογή υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες.

Τρίτο, τέλος, ενοχοποιητικό στοιχείο είναι ότι υπάρχουν ευθύνες και για το γεγονός ότι μειώθηκε περισσότερο από το μισό το προσωπικό στο σταθμαρχείο Λάρισας. Με αποτέλεσμα τη μοιραία στιγμή του δυστυχήματος, ο συγκεκριμένος σταθμάρχης στον οποίο εύκολα έπεσε το ανάθεμα της ευθύνης από την πρώτη στιγμή, να μείνει μόνος του στη θέση, χωρίς υποστήριξη από κανέναν, με συνέπεια να μη μπορέσει να αντιδράσει. Αν υπήρχε ικανό σε αριθμό και εμπειρία στη διαχείριση κρίσεων προσωπικό τη μοιραία στιγμή του δυστυχήματος, αυτό θα είχε αποφευχθεί.

Το δεύτερο κατά σειρά έγκλημα στο δυστύχημα των Τεμπών, είναι η ανάφλεξη και η έκρηξη που ακολούθησε τη μετωπική σύγκρουση. Από την οποία οι πραγματογνωμοσύνες σήμερα υποστηρίζουν ότι εξαϋλώθηκαν 27 άνθρωποι που είχαν επιβιώσει από τη σύγκρουση.

Πρόκειται για δεύτερο και ξεχωριστό έγκλημα, γιατί προφανώς αφορά στη μεταφορά παράνομου εύφλεκτου υλικού από την εμπορική αμαξοστοιχία. Το οποίο, ακόμη και σήμερα, δεν έχει αποκαλυφθεί ούτε τι ήταν, ούτε πως διέλαθε της προσοχής των ελέγχων. Το μόνο που οι ειδικοί επιμένουν ότι γνωρίζουν, είναι ότι η ανάφλεξη και η έκρηξη υπήρξαν και ήταν δολοφονικές.

Και μάλιστα με βεβαιότητα οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι αυτή η έκρηξη δεν μπορεί να οφείλεται ούτε σε λάδια σιλικόνης, όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός υποστήριξε αναληθώς από την πρώτη στιγμή, για να το ανακαλέσει κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης δυο χρόνια μετά, ούτε σε λαμαρίνες και σε μπίρες, όπως η Hellenic Train υποστηρίζει ότι ήταν τα μόνα εμπορεύματα που μετέφερε η μοιραία εμπορική αμαξοστοιχία.

Προφανώς, εκ του αποτελέσματος συνάγεται, ότι υπήρχε εύφλεκτο υλικό. Και μάλιστα, κατά κάποιους εμπειρογνώμονες, η έκταση και το μέγεθος της έκρηξης δικαιολογεί αυτό να υπήρχε σε μεγάλη ποσότητα, μεγαλύτερη των 3,5 – 4,0 τόνων, όπως κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν. Και είναι απορίας άξιο πως, δυο χρόνια μετά, αυτό το εύφλεκτο υλικό που σκότωσε 27 ανθρώπους, παραμένει ακόμη αδιευκρίνιστο.

Για το έγκλημα αυτό ένοχος δεν είναι μόνο η Hellenic Train, όπως βεβιασμένα η κυβερνητική πλευρά προσπάθησε να υποστηρίξει για να προϊδεάσει την υπόθεση του καταλογισμού των ευθυνών. Ένοχοι είναι και όλοι εκείνοι που όφειλαν να έχουν διενεργήσει ελέγχους στην εμπορική αμαξοστοιχία και δεν το έκαναν. Μεταξύ των οποίων και η κυβέρνηση, η οποία οφείλει να ελέγχει τον διαχειριστή των σιδηροδρομικών μεταφορών. Αλλοίμονο αν οι ιδιώτες που έχουν αναλάβει τη λειτουργία των σιδηροδρομικών μεταφορών παραμένουν ανεξέλεγκτοι να μεταφέρουν παράνομες ουσίες, όπως ναρκωτικά, όπλα ή εύφλεκτα υλικά νόθευσης της βενζίνης.

Όπως, επίσης, ένοχοι είναι και όλοι εκείνοι που «μπάζωσαν» από την πρώτη ημέρα τα αποδεικτικά στοιχεία, προκειμένου να φτάσουμε σήμερα, δυο χρόνια μετά και να είμαστε σε βαθύ σκοτάδι όσον αφορά στην αιτία της δολοφονικής ανάφλεξης και έκρηξης μετά τη μετωπική σύγκρουση.

Το τρίτο έγκλημα στην υπόθεση των Τεμπών αφορά ασφαλώς στην επιχείρηση συγκάλυψης των αιτίων και των ευθυνών για το δυστύχημα.

Πρόκειται για μια εργώδη προσπάθεια στην οποία από την πρώτη στιγμή έχει επιδοθεί η κυβέρνηση, η απόδειξη για την οποία στηρίζεται στα εξής στοιχεία:

1.     Η απόδοση του συνόλου των ευθυνών στον σταθμάρχη από την πρώτη, ακόμη, ημέρα μετά το δυστύχημα είναι η επιτομή της συγκάλυψης των πραγματικών ευθυνών και των αληθινών ενόχων. Η έκδοση ετυμηγορίας για τις ευθύνες του δυστυχήματος από τον επικεφαλής της κυβέρνησης, χωρίς να έχει προηγηθεί η διεξαγωγή έρευνας από τις αρμόδιες ανακριτικές αρχές, δείχνει πρόθεση παρέμβασης και προϊδεασμού του ανακριτικού έργου, προκειμένου να μην αποκαλυφθούν οι πραγματικές ευθύνες για το τραγικό δυστύχημα.

2.     Το βιαστικό μπάζωμα του εδάφους και συγχρόνως και το μπάζωμα των αποδεικτικών στοιχείων που θα οδηγούσαν στις ευθύνες για το δεύτερο, κυρίως, έγκλημα, αυτό της μεταφοράς παράνομου εύφλεκτου υλικού από την εμπορική αμαξοστοιχία, συνιστά τον ορισμό της συγκάλυψης.

Η πράξη αυτή της απόκρυψης των αποδεικτικών στοιχείων ενός εγκλήματος είναι ποινικό αδίκημα που τιμωρείται, σύμφωνα με το νόμο. Και είναι απορίας άξιο ότι ακόμη και σήμερα δεν έχει χαρακτηριστεί ως τέτοιο. Αντίθετα, ακούσαμε από τον πρωθυπουργό και το παράδοξο, ότι ένα ποινικό αδίκημα συντελέστηκε για… καλό σκοπό!

Η προσπάθεια της κυβέρνησης, δια του υπουργού Βορίδη, να υποβαθμίσει το αδίκημα σε βαθμό πλημμελήματος στην προανακριτική επιτροπή που, πιεζόμενη από την τεράστια κοινωνική πίεση η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποδεχτεί, συνιστά άλλη μια επιχείρηση συγκάλυψης.

3.     Η επίδοση των ηχογραφημένων συνομιλιών μεταξύ σταθμάρχη και μηχανοδηγών από τον ΟΣΕ καθυστερημένα στις αρχές, μέρες μετά το δυστύχημα, ακολουθούμενη από το γεγονός ότι οι συνομιλίες αποδείχθηκε ότι ήταν αλλοιωμένες, συνιστά επίσης στοιχείο που συνηγορεί υπέρ της επιχείρησης συγκάλυψης του εγκλήματος. Οι αυθεντικές συνομιλίες αλλοιώθηκαν, ώστε να παρουσιαστεί ότι μόνος υπεύθυνος για όλα ήταν ο σταθμάρχης.

4.     Η μη αποδοχή από την κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή της πρότασης της ευρωπαίας εισαγγελέως για διεξαγωγή προανακριτικής επιτροπής με το ερώτημα της παράβασης του νόμου περί ευθύνης υπουργών, συνιστά ένα ακόμη βήμα στην πορεία συγκάλυψης των ευθυνών για το δυστύχημα των Τεμπών.

5.     Οι διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού σε συνέντευξή του στον Σταύρο Θεοδωράκη για τη μη ύπαρξη εύφλεκτου υλικού στην εμπορική αμαξοστοιχία και η απόδοση της έκρηξης σε λάδια σιλικόνης, τα οποία όμως δεν είναι εύφλεκτα, είναι ένδειξη άλλης μιας εξωθεσμικής ανάμιξης στο έργο των ανακριτικών αρχών.

Το γεγονός ότι δυο χρόνια μετά ο πρωθυπουργός παραδέχθηκε το λάθος του, δεν υποβαθμίζει τη σημασία αυτού του λάθους. Που είχε ως αποτέλεσμα να μη γνωρίζουμε, δυο χρόνια μετά, σχεδόν τίποτε για τη δολοφονική έκρηξη που ακολούθησε τη μετωπική σύγκρουση των αμαξοστοιχιών.

Κάθε μέρα που περνά προστίθεται και ένα ακόμη στοιχείο επιβαρυντικό για την κυβέρνηση όσον αφορά στην επιχείρηση συγκάλυψης στην οποία έχει επιδοθεί για να μην αποκαλυφθούν οι πραγματικοί ένοχοι των τριών εγκλημάτων που συνδέονται με το δυστύχημα των Τεμπών.

Με τελευταία την προσπάθεια του κ. Βορίδη να διαστρέψει ακόμη και την έννοια του όρου της συγκάλυψης, προκειμένου να συγκαλύψει και την ίδια την επιχείρηση συγκάλυψης.

Γιατί όταν η αλήθεια δεν εξυπηρετεί τις προθέσεις της κυβέρνησης, αλλοίμονο στην αλήθεια…

Πηγή: TVXS

Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα θα μπορούσε να είναι υποψήφιος αρχηγός του κράτους ο Κώστας Τασούλας;

Στον υγιή κοινοβουλευτισμό πολιτικός με το βιογραφικό του Τασούλα δεν θα μπορούσε, ούτε κατά διάνοια, να θεωρηθεί υποψήφιος αρχηγός του κράτους. Αλλά εδώ είναι Βαλκάνια.

του Γιώργου Λακόπουλου 

Το 2001, ο εργολάβος Β.Τ. κατήγγειλε -με υποβολή μήνυσης- πρώην δήμαρχο της Κηφισιάς: του είχε ζητήσει «μίζα» εβδομήντα εκατομμυρίων δρχ. για τη νομιμοποίηση οικοπέδου. Η καταγγελία έμεινε καταγγελία και δεν έφτασε ποτέ σε δίκη. Ο δήμαρχος ήταν πλέον βουλευτής της ΝΔ και η Βουλή αποφάσισε να μην άρει την ασυλία του, δεχόμενη τον ισχυρισμό του ότι η καταμήνυση έγινε «για λόγους προκλήσεως πολιτικής βλάβης».

Ο εργολάβος επανακατέθεσε τη μήνυση, ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου γνωμοδότησε ότι δεν προσκομίσθηκαν νέα στοιχεία και στη Βουλή δεν τέθηκε καν προς συζήτηση η νέα αίτηση άρσης της ασυλίας, ενώ τα Πολιτικά Δικαστήρια απέρριψαν την αγωγή κατά του για αποζημίωση.

Ο καταγγέλλων προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και η Ελλάδα καταδικάσθηκε για παραβίαση του δικαιώματος δίκαιης δίκης, επειδή δεν επέτρεψε την πρόσβαση σε δικαστήριο. Το ανώτατο δικαστικό όργανο της κοινοτικής Ευρώπης, έκρινε ότι οι καταγγελλόμενες πράξεις δεν συνδέονταν με την άσκηση του κοινοβουλευτικού του έργου.

Μια αντίστοιχη καταδίκη εισέπραξε η χώρα και αργότερα, μετά από προσφυγή της Ντόρας Μπακογιάννη, κατά Παν. Καμμένου. Αλλά και στις δύο περιπρώσεις δεν ίδρωσε κανένα αυτί και η -πολιτική- ζωή συνεχίσθηκε.

Η «υπόθεση της Κηφισιάς» δεν εμπόδισε τον Κώστα Τασούλα να γίνει υφυπουργός και υπουργός της ΝΔ – αλλά και πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων το 2019, από τον Μητσοτάκη. Με τη συγκατάθεση του Τσίπρα -που αργότερα θα χτυπούσε το κεφάλι του. Το σώμα αντέδρασε συλλογικά, απλώς δίνοντας στον Νικήτα Κακλαμάνη ως αντιπρόεδρο, περισσότερες ψήφους από τον πρόεδρο.

Έτσι άρχισε η χειρότερη μεταπολιτευτική περίοδος του Κοινοβουλίου. Ο Τασούλας μετέτρεψε τη Βουλή σε πεδίο ασύδοτης κυβερνητικής αυθαιρεσίας. Διευθύνει άνισα τις συζητήσεις και συμπεριφέρεται ως υπουργός που στηρίζει τον Πρωθυπουργό του. Η χαμηλή ποιότητα της προεδρίας του κορυφώθηκε με τις Εξεταστικές και Προανακριτικές Επιτροπές-που οδήγησαν σε ευτελισμό κοινοβουλευτικών κανόνων.

Έχει καταγγελθεί ότι υπηρέτησε δουλικά κομματικές υποδείξεις, παραβιάζοντας τα δικαιώματα κομμάτων και βουλευτών. Δίκην εντολοδόχου του Πρωθυπουργού, συχνά αντιμετώπιζε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης με απρέπεια. «Λειτουργεί ως πρόεδρος της πλειοψηφίας και όχι του συνόλου της Εθνικής Αντιπροσωπείας» τον κατήγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Από πρόεδρος της Βουλής, κομματικός εντεταλμένος, που συμπράττει με τη ΝΔ και κουρελιάζει τον Κανονισμό της Βουλής -όπως έχει καταγγελθεί. Έτη φωτός μακριά από τονΑλευρά, τον Κακλαμάνη, ή τον Τσαλδάρη.Μεταξύ των άλλων, στέρησε από τον πρόεδρο της ΑΔΑΕ Χρήστο Ράμμο την πρωτοβουλία να ενημερώσει το σώμα για τις υποκλοπές: «Δεν υπάρχουν αυτόκλητοι καλεσμένοι». Υπήρχαν όμως στη περίπτωση του Ζελένσκι, για την ομιλία του οποίου ενημερώθηκε από τα ΜΜΕ. Τον είχε καλέσει ο Πρωθυπουργός ερήμην του.

Άλλωστε επί των ημερών Τασούλα η Εκτελεστική εξουσία, δίνει απροκάλυπτα εντολές στη Νομοθετική. Δέχθηκε να διακόψει συνεδρίαση ο… Πρωθυπουργός- που δεν ήθελε να απαντήσει σε – ενώπιος, ενωπίω – ερώτηση του Τσίπρα για τις υποκλοπές Χατζηδάκη, Φλώρου, Ανδρουλάκη. Έφτασε στο σημείο να παραμερίσει τον προεδρεύοντα, για να αφαιρέσει τον λόγο από τον Τσίπρα, επειδή μιλούσε για τα χρέη της ΝΔ: «Είναι αχρείαστο σκηνικό κομματικού ακτιβισμού».

Για την ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων πρόβαλε στη Βουλή ευτελές συνονθύλευμα με περιεχόμενο και αισθητική του τύπου «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών». Παρεμβαίνοντας για την μετεμφυλιακή εκτέλεση Μπελογιάννη αποφάνθηκε: «Η θανατική ποινή είναι μια σκληρότατη πράξη που μπορεί κανείς να την κρίνει, άδικη ή δίκαιη. Αλλά δεν μπορεί εν ονόματί της να θεωρούμε ότι η επιδίωξη επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας συνιστά πράξη υπέρ της Δημοκρατίας».

Αλλά στην εποχή Μητσοτάκη ποτέ δεν ξέρεις πού είναι ο πάτος του βαρελιού. Κακός δήμαρχος, κακός βουλευτής, κακός υπουργός, χειρότερος πρόεδρος της Βουλής. Αλλά τώρα κάποιοι τον προετοιμάζουν για Πρόεδρο της ελληνικής Δημοκρατίας, με… εγγυήσεις ότι θα είναι κομματικός, διχαστικός και μονόπλευρος.

Στον υγιή κοινοβουλευτισμό πολιτικός με το βιογραφικό του Τασούλα δεν θα μπορούσε, ούτε κατά διάνοια, να θεωρηθεί υποψήφιος αρχηγός του κράτους. Αλλά εδώ είναι Βαλκάνια. Η διολίσθηση των θεσμών έφτασε πλέον σ’ αυτό που έλεγε ο μακαρίτης Τάσος Σεχιώτης: «Δεν ανεβήκαμε εμείς στα αξιώματα, τα αξιώματα κατέβηκαν ως εμάς»…

Πηγή anoixtoparathyro.gr