Ο Μπογδάνος δεν είναι μόνος!

Το σύστημα ενημέρωσης στην υπηρεσία των ελίτ

της Αγγέλας Νταρζάνου

Ο Μπογδάνος δεν είναι μόνος! - Ενσωματώνεται και αναπαράγεται ως πολιτική από τη Ν.Δ. - Επιστρέφεται από τους πολίτες, καθώς παράγει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα

Ο Μπογδάνος δεν είναι μόνος του, ούτε είναι ο μόνος. Ο Μπογδάνος είναι η κορυφή του παγόβουνου. Ήταν, και ακόμα παραμένει, μέρος ενός επικοινωνιακού συστήματος το οποίο συναθροίζεται γύρω από τα συμφέροντα των ιδιοκτητών των παραδοσιακών ΜΜΕ και της εγχώριας ελίτ, που κατόρθωσαν μέσα σε πέντε χρόνια να οδηγήσουν σε ανυποληψία το μιντιακό σύστημα και να διαρρήξουν κάθε δεσμό εμπιστοσύνης των ΜΜΕ με την κοινωνία.

Είναι το ίδιο σύστημα ενημέρωσης που κατόρθωσε να επιβάλει πολιτικές στη Νέα Δημοκρατία. Να επιβάλει δηλαδή τα συμφέροντα της μιντιακής ελίτ, των μετόχων των τηλεοπτικών σταθμών και των μεγαλοεκδοτών ως πολιτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η υπαγόρευση πολιτικής στη Ν.Δ. για τις τηλεοπτικές άδειες από την ένωση των ιδιοκτητών των καναλιών έναν χρόνο πριν. Οι επιδιώξεις, οι μεθοδεύσεις, ακόμα και ο σχεδιασμός των τηλεοπτικών σταθμών που αντιστέκονταν στην αδειοδότηση ενσωματώθηκαν και υιοθετήθηκαν ως πολιτική από τη Νέα Δημοκρατία. Η πλήρης αφομοίωση της αυθεντικής φωνής των καναλαρχών οδήγησε ακόμα και τον πρόεδρο του κόμματος να υποστηρίζει «απεριόριστες άδειες λόγω τεχνολογικής εξέλιξης», μια τεραστίων διαστάσεων κουταμάρα που διαψεύδεται ακόμα και από πρωτοετείς του Πολυτεχνείου.

Τις τελευταίες ημέρες η ταύτιση της Ν.Δ. με τα συμφέροντα του επιχειρηματία Μαρινάκη και με την ατζέντα εντύπων όπως η “Ελευθερία του Τύπου” και άλλα δορυφορικά της δείχνει ότι η πρακτική συνεχίζεται, μετατοπιζόμενη από τους παραδοσιακούς εκδότες / ιδιοκτήτες καναλιών στα νέα τζάκια που εισέρχονται δυναμικά στη μιντιακή αγορά.

Ο Κ. Μπογδάνος, για να επανέλθουμε, είναι μέρος ενός συστήματος ενημέρωσης που μεθοδικά και με επιμονή επιχειρεί να αποδομήσει σήμερα την κυβέρνηση και οτιδήποτε συνδέεται με την Αριστερά και παλιότερα τον ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση. Είναι μέρος δηλαδή του επικοινωνιακού συστήματος που μεθοδικά διαστρεβλώνει την ειδησεογραφία, που αποκρύπτει ειδήσεις, που καλλιεργεί τον φόβο και την ανασφάλεια, που συκοφαντεί κοινωνικές κατηγορίες, που αποσιωπά σκάνδαλα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ (όπως του Ερρίκος Ντυνάν και της Novartis), όμως ρωτάει κουνώντας το δάκτυλο “Πόσο-κόστισε-το-ταξίδι-του-Παππά-για-την-εκτόξευση-του-δορυφόρου;”.

Ο Κ. Μπογδάνος, όπως γράφει εύστοχα η Ναταλί Χατζηαντωνίου, είχε επιλέξει ο ίδιος να ανήκει στην κατηγορία «love to hate»: «Έπαιζε συνειδητά με ό,τι θα μπορούσε να εκνευρίσει τον μέσο ψύχραιμο (και όχι μόνο αριστερό) παρατηρητή. Τέντωνε την προβοκάτσια σαν σφεντόνα μονίμως, χαμογελώντας αυτάρεσκα και δίνοντας σταθερά την εντύπωση ότι μιλάει και ειρωνεύεται γκαζώνοντας στην πρόκληση χωρίς φρένα, σίγουρος πώς όλοι οι υπόλοιποι είναι πνευματικά υποδεέστεροι. Όταν παίζεις τόσο ακραία με την εικόνα σου, που, ενώ υποτίθεται ότι δημοσιογραφείς, παύεις να ενδιαφέρεσαι για το τι λες, πώς το λες και ποιον θίγεις, κάποια στιγμή θα καταφέρεις επιτέλους να κάψεις τη Ρώμη (σου)».

Μια γραφική περίπτωση, που υπηρέτησε με τον τρόπο της το καθεστώς ενημέρωσης. Το ίδιο καθεστώς που επιχειρεί να χειραγωγήσει την κοινωνική συνείδηση υποβάλλοντας το ακροατήριο σε συνεχείς διαστρεβλώσεις, σε απίθανα ψεύδη, σε παραποιήσεις ακόμα και των αριθμών, σε κριτική χωρίς αντίλογο ή σε προσχηματική παρουσίαση της «αντίθετης άποψης», η οποία με κατάλληλες τεχνικές εξουδετερώνεται: να μιλάς ενώ μιλάει άλλος, να διακόπτεις χωρίς να αφήνεις να ολοκληρώσει ένα νόημα, να βάλεις πέντε εναντίον ενός, όμως με «ίσο χρόνο».

Όμως «Ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη». Οι τεχνικές εξουδετέρωσης μερικές φορές έξυπνες, συχνά εντελώς ανόητες, γίνονται αντιληπτές. Οι τηλεθεατές εξοργίζονται και το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επιδιώκεται. Η εμπειρία των τελευταίων πέντε χρόνων το επιβεβαιώνει. Γυρίζουν την πλάτη στην τηλεόραση, έχοντας βγάλει τα συμπεράσματά τους. Ή δεν γυρίζουν την πλάτη και υποβάλλονται εν γνώσει τους και με πλήρη συνείδηση στην τοξικότητα της ειδησεογραφίας. Και είναι αυτοί οι ίδιοι που αποδομούν το μοντέλο της ενημέρωσης που τους προσφέρεται. Δεν είναι τυχαίο ότι τα μίντια βρίσκονται στον πάτο της αξιοπιστίας και της εμπιστοσύνης των πολιτών μεταξύ των θεσμών.

avgi