Το δράμα και το κλάμα του Βαρουφάκη

Όταν ο πρώην υπουργός γίνεται είδωλο της αντιπολίτευσης

του Χρήστου Ξανθάκη

Συμβαίνουν αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα, στην ελληνική πολιτική σκηνή. Τη μια μέρα να σε καταριούνται και την επόμενη να σε γλείφουν. Και αντιστρόφως, την μία μέρα να σε γλείφουν και την άλλη να σε καταριούνται. Το οποίον δεν θα πείραζε και τόσο πολύ, και ο Ιησούς το υπέστη άλλωστε, αν δεν ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που το πρωί σε επευφημούσαν και το βράδυ σε φτύνανε.  Οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, φωτογραφίες και αριθμό ταυτότητας έχω. Συμβαίνει συχνά και συνέβη και στην περίπτωση του Γιάνη Βαρουφάκη…

Οι ίδιοι άνθρωποι δεν ήταν που τον βγάζανε τρελό κι εγωπαθή; Οι ίδιοι άνθρωποι δεν ήταν που τον βγάζανε άσχετο και αγράμματο; Οι ίδιοι άνθρωποι δεν ήταν που τον παραλλήλιζαν με τον Ρουβά και μιλάγανε για Βαρουφίτσες; Οι ίδιοι άνθρωποι δεν γράφανε, δεν λέγανε, δεν σκίζανε τα ρούχα τους ότι ο πρώην υπουργός μας κόστισε τριάντα, πενήντα, εβδομήντα, ογδόντα δισεκατομμύρια δραχμές με τις αστοχίες του στην διαπραγμάτευση; Ώσπου αποφάσισαν να το στρογγυλέψουν και καταλήξανε στα εκατό δισεκατομμύρια ευρώπουλα. Να το μαθαίνουν στη Μαγουλίτσα και στη Μπουχούνιστα και να μην μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ από την αγωνία.

Οι ίδιοι άνθρωποι εκτιμούν όλως εξάφνως την συνταρακτική ευφυΐα του Βαρουφάκη, οι ίδιοι άνθρωποι του βγάζουν το καπέλο για την απαράμιλλη ειλικρίνειά του, οι ίδιοι άνθρωποι βρίσκουν σατανικά έξυπνο το γεγονός ότι ηχογραφούσε τις συνομιλίες του, οι ίδιοι άνθρωποι θα βγούνε σε λίγο να μας πουν ότι φόραγε τα πιο μοδάτα πουκάμισα στην αγορά κι ο Πέτρος Κωστόπουλος (ίσως κι ο Μαραβέγιας…) ρούφαγε τη σκόνη του, οι ίδιοι άνθρωποι θα σκάσουν μύτη από καμιά γωνία και θα ισχυριστούν ότι εκατό δισεκατομμύρια δεν είναι πια και κανένα σοβαρό νούμερο, διότι προέχει να ξεβρωμίσει ο τόπος και να μπει μια τάξη και να πίνουμε τον καφέ μας στην πλατεία Εξαρχείων άνευ μπαχαλάκηδες. Ταμάμ!

Κι όμως, όλα είναι κουκιά μετρημένα. Δίκιο σε όλα είχε ο Βαρουφάκης. Από θεωρητικής απόψεως είχε απόλυτο δίκιο και οι λύσεις του ήταν σωστές. Σωστές, σωστότατες, σε ιδανικές συνθήκες όμως που λέγαμε και στις ασκήσεις Φυσικής. Που δεν φύσαγε αέρας, δεν υπήρχε τριβή, δεν ήταν κατηφορικό το έδαφος, δεν σου έμπαινε η σκόνη στη μύτη. Ως ναι, σε ιδανικές συνθήκες μια χαρά δούλευαν όσα είχε πει ο Γιάνης μας. Αλλά αυτά συμβαίνουν μόνο στις ασκήσεις Φυσικής  και στον Παράδεισο. Στον κανονικό κόσμο ποτέ δεν είναι ιδανικές οι συνθήκες. Και μερικές φορές η συμφορά έρχεται από το πολύ μυαλό.

Βλέπε και μια ωραία εγγλέζικη παροιμία που διάβασα προχθές σε ένα βιβλίο του Γκράχαμ Γκρην. Όπου είναι η αλεπού και η γάτα σε κάτι χωράφια και λέει η γάτα στην αλεπού «τι κάνουμε αν έρθουν τα κυνηγόσκυλα» και απαντάει η αλεπού «για σένα δεν ξέρω, αλλά εγώ έχω εκατό κόλπα για να γλυτώσω» και μουρμουράει η γάτα «ω ρε γαμώτι, εγώ μόνο στο δέντρο ξέρω να ανεβαίνω».

Κι έρχονται έξαφνα οι σκύλοι κι ορμάει σφαίρα στο δέντρο η γάτα και γλυτώνει στο παρατσάκ. Και όπως προσπαθεί να μαζέψει την αναπνοή της, βλέπει ένα κυνηγόσκυλο να κουβαλάει την αλεπού απ’ το σβέρκο. Και της φωνάζει από μακριά: «Εκατό κόλπα μανίτσα μου, αλλά εγώ είμαι εδώ επάνω κι εσύ είσαι εκεί κάτω. Εγώ εδώ πάνω κι εσύ εκεί κάτω…» 

newpost