Κάτι «πεφωτισμένες πρωτοπορίες»...

[...] «Διατηρώντας την ιστορική αναλογία, όταν εναντίον της απόφασης για την εκτέλεση του Μπελογιάννη, στυλοβάτες του συστήματος όπως ο Ντε Γκωλ, απέστελλαν τηλεγραφήματα, οι αυτόκλητοι κηδεμόνες της καθαρότητας του κινήματος θα έπρεπε να τους ρίψουν στη μούρη» [...}

της Κατέ Καζάντη

«Ο βραδυκίνητος μηχανισμός των δημοκρατικών θεσμών», λέει η Λούξεμπουργκ, «έχει ένα ισχυρό αντίβαρο –τη ζωντανή κίνηση της μάζας, την ακατάπαυστη ορμή της» η οποία και λειτουργεί, ή τουλάχιστον επιχειρεί να λειτουργήσει, διορθωτικά στις δομικές ατέλειες της αστικής δημοκρατίας.

Έτσι, σε όλες τις φάσης της ιστορικής εξέλιξης, το προλεταριάτο, ως ενεργό υποκείμενό της, αυτοοργανώνεται για να επιτύχει μικρές, ατελείς ίσως, επαναστατικές νίκες, σε συγκεκριμένα ασφυκτικά πλαίσια που δεν επιτρέπουν ολικές ανατροπές.    

Να διεμβολίζει τότε όποιος αυτοορίζεται «επαναστάτης» την σκληροπυρηνική τάξη των αστών και να παίρνει με το μέρος του κάποιους από τους εκείνους τους ευεπίφορους στο ρεφορμισμό, είναι από τις πολιτικές τακτικές που πολλά εγχειρίδια πολιτικής ανατροπής προτείνουν: να κάνεις, δηλαδή, προσωρινές συμμαχίες με μικρούς ή μεγάλους σατανάδες, προκειμένου να πετύχεις τον σκοπό σου.

Ακόμα, λοιπόν, κι αν δεχτούμε πως ο κοινοβουλευτισμός της αστικής δημοκρατίας δεν είναι παρά η αποθέωση του πολιτικού καριερισμού και πως κάτω από τις σημαίες σοσιαλιστικών ή τύποις ριζοσπαστικών κομμάτων, κατά πως ξαναλέει η Λούξεμπουργκ, σπεύδουν να τοποθετηθούν αρκετοί φιλόδοξοι και αρκετοί αποτυχημένοι του αστικού κόσμου, ακόμα και τότε, στην ακατάπαυστη ορμή της ιστορία των κινημάτων κανείς δεν περισσεύει.

Αλλά τέτοιου τύπου θεωρητικές αναζητήσεις για τους ντούρους αγωνιστές είναι χοντροκομμένα, προδοτικά γράμματα. Διακατεχόμενοι από μια μορφή, μάλλον διεστραμμένου, λενινισμού, αποφασίζουν αυθαίρετα να κηδεμονεύσουν το κίνημα και να το προστατεύσουν. Έτσι,στο κάλεσμα για την Ηριάννα, ένα κάλεσμα που θα έπρεπε να αφορά όλο το λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο», των δεξιών συμπεριλαμβανομένων, επιτέθηκαν με τους γνωστούς τρόπους σε δυο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, τον Φίλη και τον Ξυδάκη.   

Διατηρώντας την ιστορική αναλογία, όταν εναντίον της απόφασης για την εκτέλεση του Μπελογιάννη, στυλοβάτες του συστήματος όπως ο Ντε Γκωλ, απέστελλαν τηλεγραφήματα, οι αυτόκλητοι κηδεμόνες της καθαρότητας του κινήματος θα έπρεπε να τους ρίψουν στη μούρη.     

Αλίμονό μας, όμως, εάν τα κινήματα, που αναμένουμε να υπάρξουν, ηγεμονεύονται από τέτοιου τύπου «πεφωτισμένες πρωτοπορίες».

left