Ωδή στην πλανητική μελαγχολία

Ο Χανς Χόακιμ Σνελνχούμπερ λ.χ., διευθυντής του Ινστιτούτου για την Κλιματική Ερευνα του Πότσνταμ, δήλωσε: «Τα μαθηματικά είναι κυνικά και σαφή: ενώ ο κόσμος δεν μπορεί να θεραπευτεί μέσα στα επόμενα χρόνια, μπορεί τελικά να τραυματιστεί θανάσιμα από αμέλεια πριν από το 2020»

του Παντελή Μπουκάλα

Λίγες ημέρες πριν από τη σύνοδο του G20 στο Αμβούργο, κορυφαίοι επιστήμονες, ειδικοί της κλιματικής αλλαγής και με ενεργό συμμετοχή στις σχετικές επιτροπές του ΟΗΕ, συνυπέγραψαν επιστολή αγωνίας και τη δημοσίευσαν στο περιοδικό «Nature». Είχαν προφανώς την προσδοκία ότι ο μαθηματικά αυστηρός λόγος τους θα επηρέαζε έστω και λίγο τις απόψεις των ηγετών του κόσμου, κυρίως δε του αρχηγέτη: του προέδρου των ΗΠΑ. Ο χρόνος εξαντλείται, αυτό ήταν το κατεπείγον μήνυμά τους. Για να αυξήσουν τις πιθανότητες επιτυχίας του διαβήματός τους, ορισμένοι υιοθέτησαν στις δηλώσεις τους δραματικότερο τόνο. Ο Χανς Χόακιμ Σνελνχούμπερ λ.χ., διευθυντής του Ινστιτούτου για την Κλιματική Ερευνα του Πότσνταμ, δήλωσε: «Τα μαθηματικά είναι κυνικά και σαφή: ενώ ο κόσμος δεν μπορεί να θεραπευτεί μέσα στα επόμενα χρόνια, μπορεί τελικά να τραυματιστεί θανάσιμα από αμέλεια πριν από το 2020».

Η έκκληση των επιστημόνων εισακούστηκε περίπου όσο και η έκκληση του Πάπα, που απηύθυνε στους G20 «ένα μήνυμα από τα βάθη της καρδιάς του για την τραγική κατάσταση στο Νότιο Σουδάν, στη λεκάνη της λίμνης του Τσαντ, στη Σομαλία και στην Υεμένη, όπου συνολικά 30.000.000 άνθρωποι δεν έχουν την απαιτούμενη τροφή, ούτε νερό για να επιβιώσουν». Λογικό. Οι είκοσι ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη δεν οφείλουν την ακμή τους ούτε στον ουμανισμό τους ούτε στην οικολογική τους υπευθυνότητα. Ετσι, το καθόλου παρήγορο κοινό ανακοινωθέν επιβεβαίωσε «τη δέσμευση όλων των χωρών-μελών της ομάδας G20, πλην των ΗΠΑ, ότι η Συμφωνία του Παρισιού είναι μη αναστρέψιμη, ενώ τα μέλη –πλην των ΗΠΑ– συμφωνούν για την ταχεία εφαρμογή της». Πλην Ηνωμένων Πολιτειών, δηλαδή ενός από τους κυριότερους συμπαραγωγούς του φαινομένου του θερμοκηπίου. Αλλά, πιθανόν, και πλην Τουρκίας, μια και ο Ταγίπ Ερντογάν συνυπέγραψε μεν, μετά το τέλος όμως της συνόδου ανακοίνωσε τις προθέσεις του να ξαναμετρήσει το βάρος της υπογραφής του με τη ζυγαριά της εθνικής (τουτέστιν ατομικής) συμφεροντολογίας. Δεν θα ’ναι αυτή η πρώτη φορά.

Οσο για τις ΗΠΑ, που δεσμεύτηκαν μεγαλόθυμα «να βοηθήσουν άλλες χώρες στην πιο καθαρή αξιοποίηση ορυκτών καυσίμων» (όταν το πρόβλημα είναι τα ορυκτά καύσιμα), εύκολα ξεπέρασαν το φράγμα που υποτίθεται ότι θα όρθωναν οι άλλοι απέναντί τους. Τίποτε πιο χαρακτηριστικό από την επιλογή τού αυτοκρατορικά σνομπ Ντόναλντ Τραμπ να στείλει την κόρη του, αντ’ αυτού, στις εργασίες της δεύτερης μέρας. Και τίποτε πιο αταίριαστο από την «Ωδή στη χαρά» που άκουσαν στο τέλος οι G20. Τέτοιος σαρκασμός;

καθημερινή