Γαμώ την κοινωνία σας

Κανείς μας δεν ήξερε τον άνδρα που στεκόταν εκεί πάνω. Ούτε πώς τον λένε. Ούτε από πού είναι. Ούτε τι ζητούσε. Άλλοι μιλούσαν για μετανάστη που ήθελε άδεια παραμονής, άλλοι για τοξικομανή που θολωμένος από τη χρήση είχε χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας, μα υπήρχαν και οι άλλοι που ήθελαν απλώς να τον δουν να πέφτει.

Του Πέτρου Κατσάκου

Αν με αφορμή τη δολοφονία του Ζακ δεν σιχαθήκαμε αρκετά την κοινωνία μας, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τη σιχτιρίσουμε χθες το απόγευμα αηδιασμένοι με μια βόλτα στην πλατεία Ομονοίας. Ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε από κοντά, να ακούσουμε με τα αυτιά μας και να αηδιάσουμε με τους κανίβαλους, τα όρνεα, τα φασισταριά και την αρένα της πλατείας που καλούσε τον φτωχοδιάβολο να πηδήξει από το γλυπτό του Ζογγολόπουλου, στο οποίο για άγνωστο λόγο είχε ανέβει.

“Πήδα” του φώναζαν χαχανίζοντας με τα κινητά σε ετοιμότητα να καταγράψουν την πτώση. “Ένα πιθήκι λιγότερο” προσέθετε ο πιο πολιτικοποιημένος κανίβαλος από δίπλα κρίνοντας από το χρώμα του υποψήφιου αυτόχειρα. “Πήδα ρε λάθρο” φώναζε ο παραδίπλα θεωρώντας πως με τον θάνατο αυτόν η πόλη του θα γινόταν λίγο πιο καθαρή.

Κανείς μας δεν ήξερε τον άνδρα που στεκόταν εκεί πάνω. Ούτε πώς τον λένε. Ούτε από πού είναι. Ούτε τι ζητούσε. Άλλοι μιλούσαν για μετανάστη που ήθελε άδεια παραμονής, άλλοι για τοξικομανή που θολωμένος από τη χρήση είχε χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας, μα υπήρχαν και οι άλλοι που ήθελαν απλώς να τον δουν να πέφτει. Ήθελαν μάλιστα να τον αποθηκεύσουν και στο κινητό τους. Να τον κάνουν share στα social media. Να μοιραστούν τον θάνατο με τους φίλους τους και να σαρώσουν τα like και τα retweet.

Κι ανάθεμα αν έχουν δει αίμα στη ζωή τους. Ανάθεμα αν έχουν δει πώς πιτσιλίζουν τα μυαλά στο τσιμέντο όταν το σώμα γίνεται ένα με το έδαφος. Οι πιο πολλοί σίγουρα θα ξερνούσαν όπως ξερνούσε όποιος άνθρωπος τους άκουγε να ξεφωνίζουν την απανθρωπιά τους χθες το απόγευμα στην Αρένα Ομονοίας.

Λίγα μόλις μέτρα από το σημείο όπου πριν από λίγες μόλις ημέρες κάποιοι άλλοι κανιβάλιζαν το ανυπεράσπιστο κορμί του Ζακ. Μνημεία απανθρωπιάς σε απόσταση λίγων μόνο μέτρων. Μνημεία χυδαιότητας μιας κοινωνίας με εμφανή τα σημάδια του εκφασισμού. Μιας κοινωνίας που τμήμα της έρπει προς τον πάτο προσπαθώντας να παρασύρει όσο το δυνατόν περισσότερους προς τα κάτω.

Ας κρατηθούμε λοιπόν οι υπόλοιποι. Ας πιαστούμε χέρι - χέρι για να μη μας παρασύρουν. Μην μας πάρουν μαζί τους στον πάτο. Γιατί τέτοια κοινωνία δεν τη θέλουμε.

Πηγή: Η Αυγή