Haaretz / Κανένας πόλεμος στο Ιράν δεν πρόκειται να σβήσει τα εγκλήματα στη Γάζα

 

της Φωτεινής Λαμπρίδη

«Να μην αποσπάται η προσοχή σας: Κανένας πόλεμος στο Ιράν δεν πρόκειται να σβήσει τα εγκλήματα του Ισραήλ στη Γάζα» γράφει ο Michael Sfard στην Ισραηλινή εφημερίδα Haaretz προσθέτωντας πως δυστυχώς η Ισραηλινή κοινωνία  είναι «βυθισμένη σε μια μιλιταριστική έκσταση» και δεν βλέπει τα εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ.

Μιλάει για τον κίνδυνο το Ιράν να κοπάσει τη διεθνή αντίδραση για τη Γάζα και για τη συλλογική ενοχή που κληροδοτεί η κυβέρνηση Νετανιάχου στις επόμενες γενιές.

Ο Sfard είναι Ισραηλινός δικηγόρος και πολιτικός ακτιβιστής, ειδικός στο διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και το δίκαιο του πολέμου και συγγραφέας του βιβλίου «Κατοχή εκ των έσω: Ένα ταξίδι στις ρίζες του συνταγματικού πραξικοπήματος». To Tvxs μετέφρασε και παρουσιάζει ολόκληρο το άρθρο του προσθέτoντας κάποια απαραίτητα βιογραφικά στοιχεία της έως τώρα διαδρομής του στο τέλος του κειμένου.

“Δεν έχω ιδέα αν το Ιράν έχει ήδη αποφασίσει να κατασκευάσει μια πυρηνική βόμβα. Ακόμη κι αν το έχει κάνει, δεν γνωρίζω πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να την κατασκευάσει. Δεν γνωρίζω επίσης αν ο μόνος τρόπος για να εμποδιστεί το Ιράν από το να γίνει στρατιωτική πυρηνική δύναμη είναι η εξαπόλυση πολέμου εναντίον αυτού του αρχαίου έθνους. Ακόμα και τώρα που ο πόλεμος έχει αρχίσει, δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν τα πλήγματά που του έχει επιφέρει το Ισραήλ, επηρεάζουν καθόλου το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Δεν διαθέτω τα βασικά δεδομένα για να σχηματίσω άποψη σχετικά με την αναγκαιότητα αυτού του πολέμου, που απειλεί να παρασύρει τη Μέση Ανατολή σε μια μακρά και καταστροφική σύγκρουση. Μου λείπουν πληροφορίες για την αιτιολογία του, για τη νομιμότητά του και για τη σχέση ανάμεσα στους στόχους και στα μέσα που επιλέχθηκαν για να επιτευχθούν. Και δεν τις διαθέτω γιατί δεν πιστεύω λέξη από όσα λένε οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης του Ισραήλ.

Έχουν αποδείξει αμέτρητες φορές ότι δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης. Έχω φτάσει στο σημείο που η δυσπιστία μου απέναντι στα λεγόμενα του πρωθυπουργού και του εκπροσώπου Τύπου του στρατού αγγίζει σχεδόν τη δυσπιστία μου προς τα ρεπορτάζ του καθεστώτος. Ίσως, λοιπόν, δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την επίθεση. Ίσως και να υπήρχε. Ειλικρινά, δεν ξέρω.

Αλλά υπάρχουν δύο πράγματα που ξέρω.

Πρώτον, γνωρίζω  —και λυπάμαι γι’ αυτό—  ότι η πλειοψηφία των Ισραηλινών δεν βασανίζεται από αυτά τα ερωτήματα. Ότι σχεδόν δεν υπάρχει κανείς με τον οποίο να μπορείς να συζητήσεις. Είμαστε μεθυσμένοι από συνθήματα γεμάτα αλαζονεία και βυθισμένοι σε μια μιλιταριστική έκσταση.

Εκατομμύρια Ισραηλινοί καταναλώνουν επανειλημμένα ρεπορτάζ για την εξόντωση της ιρανικής στρατιωτικής ηγεσίας, τις θολές εικόνες  που υποτίθεται πως τεκμηριώνουν την επιχείρηση της Μοσάντ  (που μοιάζει  με σειρά του Netflix!), και τις λεπτομέρειες για το πώς το Ισραήλ ξεγέλασε τους δήθεν αφελείς Ιρανούς.  Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν η σύγκληση του στενού κυβερνητικού συμβουλίου με πρόσχημα τη συζήτηση για ανταλλαγή ομήρων, ενώ στην πραγματικότητα – τι έξυπνη παγίδα! – εγκρίθηκε η έναρξη του πολέμου. (Τι ντροπή: δεν είναι μόνο η Χαμάς που χρησιμοποιεί τους ομήρους ως μέσο. Η κυβέρνηση μας τους εκμεταλλεύεται κυνικά, παίζοντας ξανά με τα την αγωνία και τον πόνο των οικογενειών τους).

Οι σάλπιγγες της νίκης ηχούν, αλλά η σαγηνευτική τους μελωδία θα παραπλανήσει τους Ισραηλινούς.

Τα τηλεοπτικά στούντιο είναι οι μαέστροι αυτής της μιλιταριστικής μέθης. Φουντώνουν τις φλόγες του πολέμου και εξυμνούν τους πιλότους. Εξιδανικεύουν τους πράκτορες της Μοσάντ και τα στελέχη της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών – τους «υπέροχους ήρωές μας» – μέχρι το σημείο της θεοποίησης τους. Δεν προσποιούνται καν ότι παρέχουν πολύπλοκες πληροφορίες στο κοινό. Αντιθέτως, αποκλείουν σκόπιμα κάθε διαφορετική φωνή που δεν συντονίζεται με τον ρυθμό των πολεμικών τυμπάνων.

Ας το παραδεχτούμε: αυτό το φαινόμενο είναι τόσο παλιό όσο και η ανθρωπότητα — μια βίαιη, πατριαρχική, φυλετική νοοτροπία, περήφανη για την ικανότητά της να ρίχνει τη δυνατότερη γροθιά. Δεν είμαι ειρηνιστής· μερικές φορές η χρήση βίας είναι απαραίτητη. Αλλά το Ισραήλ έχει υιοθετήσει μια κοσμοθεωρία σύμφωνα με την οποία κάθε πρόβλημα πρέπει να λύνεται με τη βία. Και ο λαός του Ισραήλ έχει μετατραπεί σε ένα συλλογικό σώμα που θαυμάζει τη δύναμη και τη σκληρότητα, ενώ περιφρονεί τον διάλογο και τον συμβιβασμό.

Και υπάρχει κάτι ακόμα που ξέρω.

Όπως κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γάζα διαπράχθηκε εθνοκάθαρση σε μεγάλες περιοχές της Δυτικής Όχθης, έτσι και τώρα υπάρχει σοβαρός κίνδυνος η κυβέρνηση να πατήσει τέρμα το εγκληματικό γκάζι στη Γάζα. Ότι ενώ τα βλέμματα είναι στραμμένα στον πόλεμο μεταξύ της μοναδικής πυρηνικής δύναμης της Μέσης Ανατολής (σύμφωνα με ξένες πηγές) και της δεύτερης πολυπληθέστερης χώρας της περιοχής, το Ισραήλ θα επιταχύνει την υλοποίηση της φαντασίωσης των Σμοτριτς και Μπεν-Γκβιρ για εξαφάνιση όσων έχουν απομείνει από την Παλαιστινιακή Γάζα.

Κανένας πόλεμος με το Ιράν δεν θα σβήσει τα εγκλήματά μας στη Γάζα. Αυτό το Σαββατοκύριακο, η Haaretz δημοσίευσε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ των Νιρ Χασόν, Γιαρντέν Μιχαελί και Άβι Σαρφ για την καταστροφή της Γάζας. Διαβάστε το. Δείτε τις δορυφορικές φωτογραφίες. Αυτοί είμαστε οι άνθρωποι του Ισραήλ στον 21ο αιώνα. Εξαλείφουμε πόλεις, καταστρέφουμε χωριά, ισοπεδώνουμε οικισμούς.

Δεν υπάρχει καμία στρατιωτική εξήγηση που να δικαιολογεί αυτή την καταστροφή. Από νομική άποψη, πρόκειται για κατάφωρο έγκλημα. Και δεν έχουμε καν αναφερθεί ακόμη στην τακτική της πείνας, στη χρησιμοποίηση της ανθρωπιστικής βοήθειας ως όπλου, με στόχο την εξαναγκαστική μετακίνηση πληθυσμού. Γενιές Ισραηλινών θα πρέπει να ζήσουν με το στίγμα του Κάιν που βάλαμε οι ίδιοι πάνω μας. Αυτές οι πράξεις είναι στην καλύτερη περίπτωση εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου· στη χειρότερη, εγείρουν υποψίες για γενοκτονία.

Οπότε, συγχωρέστε με αν ο μεγαλύτερός μου φόβος σχετικά με τον πόλεμο με το Ιράν είναι ότι η ελάχιστη διεθνής και εσωτερική αντίσταση που υπήρξε μέχρι σήμερα απέναντι στην εθνοκάθαρση και τη μαζική σφαγή στη Γάζα, θα εξαφανιστεί.

Δεν πρέπει να αποστρέψουμε το βλέμμα μας από τη Γάζα”.

Ποιος είναι ο Michael Sfard

Ο Σφάρντ είναι εγγονός του επιζώντος του Ολοκαυτώματος και γνωστού κοινωνιολόγου  Ζίγκμουντ Μπάουμαν από την πλευρά της μητέρας του και του κομμουνιστή γίντις συγγραφέα Ντέιβιντ Σφάρντ και της καθηγήτριας Κινηματογραφικών Σπουδών Ρετζίνα Ντράγιερ από την πλευρά του πατέρα του.

Οι γονείς του είχαν απελαθεί από την Πολωνία για τη συμμετοχή τους στις φοιτητικές εξεγέρσεις του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας κατά της κομμουνιστικής κυβέρνησης το. Ο Σφάρντ ολοκλήρωσε το πτυχίο νομικής (LLB) στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και ήταν έφεδρος των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (IDF) στη Λωρίδα της Γάζας ενώ φοιτούσε στη Νομική Σχολή.

Υπηρέτησε στην Ταξιαρχία Nahal των IDF, κυρίως στο Λίβανο, ως στρατιωτικός παραϊατρικός. Σύμφωνα με τον Sfard, πριν από την εφεδρική του θητεία στη Γάζα, πίστευε ότι οι “αριστεροί στρατιώτες” θα έπρεπε να συμφωνήσουν να περιπολούν στα παλαιστινιακά εδάφη «για να σταματήσουν να συμβαίνουν άσχημα πράγματα» αντί να είναι αντιρρησίες συνείδησης.

Όμως λίγο αργότερα γίνεται ο ίδιος αντιρρησίας συνείδησης. Ενώ υπηρετούσε στη Γάζα, οι απόψεις του άλλαξαν, και σε μια μεταγενέστερη περίοδο εφέδρων, ο Σφάρντ έγινε αντιρρησίας συνείδησης και πέρασε τρεις εβδομάδες σε στρατιωτική φυλακή λόγω της άρνησής του να υπηρετήσει ως συνοδός ισραηλινών εποίκων στη Χεβρώνα.

Απολύθηκε από το στρατό το 1994 και παρακολούθησε ένα μάθημα για τις συναντήσεις Εβραίων και Αράβων στο Neve Shalom.  Το 2000, ο Σφάρντ και η σύζυγός του μετακόμισαν στο Λονδίνο για να μπορέσει να κάνει μεταπτυχιακό, αλλά λέει ότι ήταν επίσης «για να φύγει μακριά» από το Ισραήλ.  Σπούδασε διεθνές δίκαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, «ανακάλυψε το αντικείμενο στο οποίο ήθελε να εργαστεί»

Εκπροσωπεί κυρίως Παλαιστινίους των οποίων τα δικαιώματα παραβιάζονται αλλά και Ισραηλινές οργανώσεις υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

TVXS