Ξεκίνησα να γράψω με πικρία για την κατάντια της κοινωνίας που αγοράζει μαζικά, σα ζεστές τυρόπιτες, φυλλάδες φασιστικές, μακελεμένες και αργυρώνητες.
της Δάφνης Απότσου
Μια κοινωνία που δεν σε ενθαρρύνει να δώσεις μάχες για το καλύτερο, αλλά σε πετά στο καναβάτσο της ματαίωσης.
Και πάνω εκεί, βρέθηκα να διαβάζω το άρθρο του Ν. Παπαδογιάννη που είχε αποδώσει με τον καλύτερο τρόπο την αφόρητη αυτή πικρία. Και κατέληγε στη διαπίστωση ότι η εγχώρια δημοσιογραφία δεν είναι πια αρμοδιότητα γιατρού, αλλά νεκροθάφτη.
Αμέσως η γραφή μου, άλλαξε πορεία πλεύσης. Δεν ξέρω αν ήθελα να χτυπήσω ενθαρρυντικά την πλάτη ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζω ή τη δική μου. Αλλά υπήρχε ανάγκη να μας θυμίσω ότι αυτό το τόσο μάταιο είναι την ίδια στιγμή κινητήριο κι καρπερό. Δεν είμαστε χριστιανοί για να μπαίνουμε καρτερικά στην αρένα με τα λιοντάρια, επειδή θα έχουμε καλό παράδεισο. Ούτε είμαστε φτιαγμένοι από το σπάνιο ηρωικό καλούπι αυτών, που τους έστηναν στον τοίχο της Καισαριανής. Τότε τι είμαστε;
Τι εγκαρδιώνει το φρόνημά μας και μας κάνει να αντέχουμε, να επιμένουμε, να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε, ίσως κι επί ματαίω;
Ε, λοιπόν δεν είμαστε τίποτα λιγότερο από τις αξίες και τις αρχές μας.Αυτό το πολύτιμο άθροισμα που μας κάνει από έμβια όντα ανθρώπους κι ισότιμα μέλη του πολιτισμού. Που μας στηλώνει, που δίνει ραχοκοκαλιά κι ο χαρτοπολτός αποκτά ανάστημα. Αυτές οι αξίες κι αρχές, είναι η γραμμή πίστεως της δική μας πυξίδας.
Αλλιώς νιώθουμε χαμένοι. Εν ολίγοις είναι πρωτίστως πρόταγμα για εμάς τους ίδιους, κι ας σκορπιστεί η τέφρα μας μια μέρα στο φρεάτιο. Αρκεί όσο ζούμε, ν΄ανασαίνουμε καθαρό αέρα. Κι αυτό αφορά χιλιάδες ανθρώπους, από την αφανή λαντζέρισσα σε φαγάδικο επαρχιακής πόλης, ως τον επώνυμο δημοσιογράφο.
Που με το σουγιά στο κόκαλο, επιμένουν να βαδίζουν με αξιοπρέπεια ανάμεσα στις ακραίες συμπεριφορές, εμμένοντας στις θέσεις τους.
Απέναντι σε αυτούς που πρόθυμα σιτίζονται τα κόπρανα που τους σερβίρουν οι φυλλάδες, υπάρχουν οι άλλοι που παλεύουν «για το τίποτα, αυτό το τίποτα που αφορά στην αλήθεια και στην ελπίδα», λες και είναι χαρακτήρες του Μπέκετ.
Κανείς μας δεν γεννήθηκε με τη σκορδοκαΐλα να εμφανίζεται ήρωας σε μιαν άδοξη εποχή. Αλλά αν η ζωτική ανάγκη να κρατηθούμε στη ζωή, με τον σβέρκο μας όρθιο μας αναγκάσει να γίνουμε, θα το καταβάλουμε το τίμημα. Και μπορεί να γελάσουν με τον πόνο μας, αλλά κανείς ποτέ δεν θα γελάσει με την ηθική μας αυτάρκεια.
κουτι πανδωρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου