Ο τέως

γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου

Ο κύριος Ντάισελμπλουμ ως τέως μιλά και πάλι. Μετά την έκδοση του βιβλίου του στα ελληνικά και την παρουσίασή του, διαβάζουμε μία ακόμα συνέντευξή του. Στη συνέντευξη αυτή προειδοποιεί ότι ο κατώτερος μισθός στην Ελλάδα δεν είναι τόσο κατώτερος όσο σε άλλα κράτη της Βαλκανικής και γενικώς δεν πρέπει οι άλλοι να νομίζουν ότι η Ελλάδα ξανάρχισε τα ίδια. Χρειάζεται σκληρή δουλειά ακόμα.

Θεωρώντας ότι μιλά και πάλι προς τους «ιθαγενείς» τους οποίους οφείλει να νουθετήσει, υιοθετεί μία από τις προσφιλείς συμπεριφορές τής παντός καιρού αποικιοκρατίας, για να συνεχίσει τώρα που βρίσκεται εκτός θεσμού όσα ξεκίνησε θεσμικά με τον ρεαλισμό που τον διέκρινε και υπό τις διαταγές του κ. Σόιμπλε εναντίον του ευρωπαϊκού Νότου τον οποίο στη συνέχεια κατηγόρησε συλλήβδην ως σπάταλο και γυναικά.

Αν και οι σκιές που έπεσαν επάνω στον ίδιο για το δήθεν μεταπτυχιακό του από ιρλανδικό πανεπιστήμιο δεν διαψεύσθηκαν ποτέ, τα Μέσα –συγκεκριμένα το ΑΠΕ, που του πήρε τη συνέντευξη– συνεχίζουν να ζητούν τα φώτα του σχετικά με το ριζικό μας.

Ο κ. Τέως επιμένει να συγκρίνει στερεότυπα την Ελλάδα –από τα πρώτα κράτη που συνέστησαν καλώς ή κακώς την Ευρωπαϊκή Κοινότητα– όχι με τα κράτη με τα οποία ξεκίνησε το κοινοτικό εγχείρημα (τον λεγόμενο «σκληρό πυρήνα»), αλλά με αυτά που, λόγω απουσίας άλλου μοντέλου και γεωπολιτικής συγκυρίας, συνωστίζονται σήμερα στις μεγάλες πόρτες της, χωρίς να βλέπουν τα θετικά αποτελέσματα για το επίπεδο ζωής των πολιτών τους.

Ισως η κομματική, «Εργατική», καταγωγή του κ. Ντάισελμπλουμ να τον οδηγεί σε αυτήν τη φιλεύσπλαχνη προς τα κάτω εξίσωση των κατ’ αυτόν άτακτων ή ανήλικων παιδιών της μίας και μόνης Αγίας Ευρωπαϊκής Οικογένειας. Με αποτέλεσμα, όσοι δεν ανήκουν στους εκλεκτούς της Ιστορίας με το εξασφαλισμένο υψηλό επίπεδο ζωής, να οδηγούνται σε διαμάχη μεταξύ τους, για το ποιος θα δείξει μεγαλύτερη υπακοή. Διαίρει και βασίλευε α λα «Εργατικά».

Κι όμως: Οι Κάτω Χώρες με τον Ρέμπραντ και τον Βαν Γκογκ άνοιξαν τον δρόμο σε έναν άλλο ρεαλισμό. Εναν ρεαλισμό που αναζητά από την αλήθεια του προσώπου μέχρι τη αλήθεια των ταπεινών παπουτσιών του. Εναν ρεαλισμό που ανασύρει εκ βαθέων είτε τις αναπαραστάσεις μαθημάτων ανατομίας που παρακολουθούσαν ως μεταμεσονύκτιο θέαμα οι άνθρωποι για να ανακαλύψουν και να συμφιλιωθούν με τη θνητότητά τους είτε τις αυτοπροσωπογραφίες των ίδιων των δημιουργών που δεν δίσταζαν να δείξουν τη ρωγμή, τη σκιά, την παραμόρφωση.

Φαίνεται ότι ο πολιτισμός ακόμα προσπαθεί να εισβάλει ως τραύμα κάτω από τα ερείπια που αφήνουν στο διάβα τους οι κάθε λογής τέως.
efsyn