Αντιπολίτευση... από το κάτω ράφι

του Χρήστου Μαχαίρα

Το µόνο που συνδέει τον πρόεδρο της Βολιβίας, τον Γάλλο θεωρητικό της «αποανάπτυξης» και την υπουργό Τουρισµού είναι η επιλογή της αντιπολίτευσης να αναδείξει τις περιπτώσεις τους σε ζητήµατα πρώτης γραµµής, θεωρώντας προφανώς ότι έτσι αποδοµεί την κυβέρνηση.

Την ίδια στιγµή, λοιπόν, που η χώρα βρίσκεται µε το ένα πόδι σε προεκλογική περίοδο και µε το άλλο στο έδαφος κρίσιµων οικονοµικών και γεωπολιτικών εξελίξεων, η κοινή γνώµη πιέζεται να αποδεχθεί πόσο σηµαντικό είναι για το µέλλον της το ύψος της κατοικίας-ουρανοξύστη του Μοράλες (η οποία, παρεµπιπτόντως, αποδείχτηκε... κυβερνητικό κτίριο της Βολιβίας), µυείται στην «ολιγαρκή αφθονία», τον όρο του Λατούς που χρησιµοποίησε ο Τσίπρας, και πληροφορείται ότι το πολιτικό γεγονός της περιόδου είναι η τροπολογία που αίρει, χάριν της υπουργού Τουρισµού, το ασυµβίβαστο µεταξύ της ιδιότητας του βουλευτή και εκείνης του υποψήφιου ευρωβουλευτή.

Τι συµβαίνει, λοιπόν; Ξεµείναµε από γεγονότα και είπαµε να ξεδιπλώσουµε τις γλαφυρές όψεις της επικαιρότητας; Είναι ο ουρανοξύστης σηµαντικότερος από τα διλήµµατα που θέτει η ολοκλήρωση του ελληνικού προγράµµατος και η µετάβαση σε ένα νέο οικονοµικό περιβάλλον; Είναι η «ολιγαρκής αφθονία» σοβαρότερη από την επόµενη µέρα της Συµφωνίας των Πρεσπών; Και είναι η τροπολογία για το ασυµβίβαστο τόσο σηµαντική για να υπερκαλύπτει όσα προέκυψαν από τη διαδικασία της συνταγµατικής αναθεώρησης και την πιθανότητα να βρεθούµε ξαφνικά µε Προέδρους ∆ηµοκρατίας... ιδιωτικής χρήσεως;

Προφανώς, κάθε κόµµα στήνει την ατζέντα του µε τον τρόπο που αυτό επιθυµεί. Το ερώτηµα, συνεπώς, δεν είναι γιατί η Νέα Δηµοκρατία «ψωνίζει» από το κάτω ράφι της επικαιρότητας, καθώς έχει κάθε δικαίωµα να το κάνει, αλλά πού υπακούει αυτή η τακτική και τι ακριβώς σηµατοδοτεί. Δεσµευµένη η αντιπολίτευση σε µια προγενέστερη ανάγνωση του χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, αρνείται να αποδεχθεί τη µετεξέλιξή του και εξακολουθεί να τον αντιµετωπίζει µε τα «εργαλεία» του 2015. Αδιαφορώντας, λοιπόν, για το γεγονός ότι ο Τσίπρας αυξάνει το κεφάλαιο εµπιστοσύνης της χώρας και του ίδιου στην Ευρώπη, επιµένει να ρίχνει στην πολιτική αγορά το αφήγηµα των φίλων του Μαδούρο που ζουν τη λατινοαµερικάνικη φαντασίωσή τους.

Καρπός αυτής της αντίληψης είναι τόσο τα περί Μοράλες και Λατούς όσο και τα συναφή µε το γνωστό αεροσκάφος της Βενεζουέλας, που έκλεισε αισίως µία εβδοµάδα στην κορυφή της αντιπολιτευτικής ατζέντας. Η latin ανάγνωση των εξελίξεων δεν περιλαµβάνει προφανώς την... Κουντουρά, χωρίς ωστόσο η περίπτωσή της να είναι και παντελώς άσχετη. Ως γνωστόν, οι «Λατινοαµερικάνοι» του ΣΥΡΙΖΑ «κακοποιούν τους θεσµούς» και «εργαλειοποιούν τη Βουλή» για να παραµείνουν, κατά τη γνωστή αφήγηση, γαντζωµένοι στις θέσεις τους… Εδώ ήρθαµε: «Hasta la victoria siempre!». Ελληνιστί, τα πάντα όλα , µέχρι τη «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ.

εθνος