του Βαγγέλη Σπυράκη
Όσα χρόνια κι αν περάσουν κάποιοι φαίνεται πως δεν αλλάζουν τα μυαλά ορισμένων οπαδών. Λίγες ημέρες μετά την παρουσία του Βασίλη Σπανούλη στην κηδεία του Θανάση Γιαννακόπουλου και την υποδοχή που αυτή έτυχε, ήρθαν δύο πανό να μας προσγειώσουν ξανά στην ελληνική πραγματικότητα.
Πέραν συγκρίσεων και οπαδικής κόντρας τα πανό που ανέβηκαν χθες το βράδυ στο ΣΕΦ, στον αγώνα του Ολυμπιακού με την με τη Ζαλγκίρις, προσβάλλοντας την μνήμη ενός ακόμα νεκρού από τον χουλιγκανισμό- Μιχάλη Φιλόπουλο- είναι αρρώστια και ένδειξη απίστευτης σήψης... Ειδικά όταν το σηκώνουν φίλαθλοι (αν θέλουν να λέγονται έτσι), που έχουν βιώσει στο πετσί τους την τραγωδία της Θύρας 7 και τους τιμούν κάθε χρόνο. Η συγκεκριμένη επέτειος δεν ξεχνιέται. Αποτελεί, άλλωστε, μαύρη κηλίδα για τον ελληνικό αθλητισμό.
Ο Έλληνας οπαδός σε κάθε στιγμή, ναι, σε εκπλήσσει περισσότερο. Πόσο εύκολα στερεύουν οι δικαιολογίες όταν κοιτάς κατάματα την αλήθεια, πόσο γρήγορα καταρρέουν όλα τα αντεπιχειρήματα της βλακείας όταν στέκεσαι ενώπιον των γεγονότων, ειδικά για τα όσα συνέβησαν εκείνη την μοιραία μέρα στο Λαύριο. Χαλασμένα μυαλά που είχαν δώσει ένα «ραντεβού» θανάτου με ένα ήδη νεκρό... αφού είχαν αποφασίσει ότι στο πεδίο της μάχης κάποιος έπρεπε να πέσει!
Δώδεκα χρόνια μετά, τα άμυαλα παιδάκια στο ΣΕΦ και μετέπειτα στο internet, πανηγυρίζουν για εκείνη την ημέρα με σύνθημα νίκης επειδή «σας πήραμε σε εκείνο το ντου».
Μια ημέρα που θέλει, αλλά δεν μπορεί να ξεχάσει η Ελλάδα και όσοι υγιείς φίλαθλοι της έχουν απομείνει, αλλά χθες στο ΣΕΦ επέστρεψε σαν εφιάλτης, σκοτώνοντας για ακόμη μια φορά όχι μόνο τον Φιλόπουλο αλλά και τους Κατσούλη, Μπλιώνα, Καρνέζη, Παναναγιώτου, και Ρουσάκη. Όλοι θύματα της ωμής βίας από το δολοφονικό κυνισμό των χουλιγκάνων.
Ελπίζουμε ότι χθες οι οπαδοί, του non-politica-και της τραγωδίας της Θύρας 7 να πήραν ένα παράσημο παραπάνω. Γιατί για εκείνους, ακόμη μια μέρα να σκοτώνεις την μνήμη ενός ανθρώπου παίρνεις προαγωγή.
Δυστυχώς όμως για εκείνους, σήμερα, υπάρχουν πολλοί φίλαθλοι του Ολυμπιακού που τους καταδικάζουν. Άλλωστε η ζωή δεν μετριέται στο έμβλημα που φέρει μια ομάδα η ένα κασκόλ
Τα 600 χλμ μετα απο σκληρη μερα στη δουλεια, μετα απο ζορικη βδομαδα, σχεδον άυπνος, δυσκολευουν την χωνεψη της ηττας, αλλα το κανεις. Αυτο που δε χωνευται ειναι το πανό. Αυτοι δεν ειναι συνοπαδοι μου, ειναι εχθροι μου. Εεο, εεεΟΥΣΤ, ΑΛΛΙΩΣ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ #OLYZAL
17 άτομα συζητούν σχετικά με αυτό
κουτι πανδωρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου