«Αγαπάμε ό,τι σας πονάει»

της Τζώρτζιας Ρασβίτσου

Τα φρεάτια βούλωσαν. Στόμια οχετών τα στόματα. Οι βρωμιές ξεχύνονται από παντού. Έχουμε την αυταπάτη πως αν σταθούμε πάνω σε μιά γέφυρα ίσως αποφύγουμε να περάσει η βρομιά από πάνω μας. Πολύ φοβάμαι πως η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Η απαισιοδοξία μου προκύπτει από τέσσερις λέξεις: «Αγαπάμε ό,τι σας πονάει.»

Αυτές οι τέσσερις λέξεις συνόδευαν το βίντεο που διαφήμιζε τον εν πολλοίς γνωστό σταυρό, που δίχασε την κοινωνία της Λέσβου. Τέσσερις λέξεις  συμπυκνώνουν τη νοοτροπία της νέας κοινωνικής συμμαχίας από ανθρώπους του μεροκάματου, του μόχθου, της ανεργίας, της χαμηλής μόρφωσης γενικότερα (κάθε κοινωνικής τάξης- αμόρφωτοι δικηγόροι, αμόρφωτοι γιατροί κλπ), που θεωρούν τους εαυτούς τους ριζοσπάστες, αγωνιστές, ήρωες για την ομάδα τους και στρέφονται ανοιχτά κατά της δημοκρατίας, της διαφορετικότητας, της ελεύθερης έκφρασης.

Εκφασισμός της ταξικής πάλης ή ένας αγώνας με ταξικό πρόσημο χωρίς λαϊκά αιτήματα, που κινείται με άξονα το μίσος ενάντια σε  καθετί προοδευτικό, δημοκρατικό, ανθρωπιστικό και καινοτόμο; Γίνονται όμως λαϊκοί αγώνες με αγιασμό; Ικανοποιούνται τα λαϊκά αιτήματα με τον εκχυδαϊσμό των συμβόλων;

Η ικανοποίηση τους είναι ηθική. Η άκρα δεξιά που σερνόταν πάντα στους κόλπους των δεξιών κομμάτων και σε τμήματα του κρατικού μηχανισμού, ανακάλυψε στον νεοπατρισμό το νέο της άλλοθι για να αποκτήσει φωνή.Αγκαλιάζοντας τους χαμηλότερα αμειβόμενους και λιγότερο μορφωμένους πολίτες, τους προσφέρει το πιο σίγουρο, το πιο σταθερό απάγκιο που δεν θα τους προδώσει ποτέ: έναν σταυρό και μιά σημαία. Έτσι, το «να σώσουμε την πατρίδα» και το «για την Ορθοδοξία μας» είναι πλέον φράσεις πολιτικά μακελεμένες, που απηχούν τις ίδιες απόψεις με τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής.

Αγαπάτε ό,τι θέλετε, γιατί δεν μας πονάει αυτό που αγαπάτε, αλλά ο τρόπος που το αγαπάτε: φανατικά, πλανεμένα και με απέραντο μίσος.Αυτό μας πονάει. Γιατί σκεφτόμαστε ότι η χώρα μας γνώρισε και κρίσεις και φτώχια και αμορφωσιά, όμως υπήρξαν άνθρωποι που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους και τον τόπο τους, χωρίς να γίνουν φασίστες.

Δυστυχώς, το «Αγαπάμε ό,τι σας πονάει» είναι υπαρκτό, φανατικά εκδικητικό και βρίσκεται απέναντί μας  διογκούμενο στους δρόμους, στις πλατείες, στη διπλανή μας πόρτα. Το πώς και γιατί έχουν πειστεί  ότι η ζωή τους θ’αλλάξει ακολουθώντας αυτό το «μακελειό», μας αφορά όλους. Να έχουν όμως υπ’όψιν τους και αυτοί που τους ενθάρρυναν και σήμερα τους χτυπούν φιλικά την πλάτη, επειδή τους εκμεταλλεύονται κομματικά, ότι αργά ή γρήγορα η ηθική ικανοποίηση θα ξεθυμάνει και όταν ανακύψουν τα υλικά αιτήματα, τότε θα έρθει η σειρά τους να πονέσουν.

Ανοήτως, λοιπόν, χαίρονται.

κουτι πανδωρας