Λέξεις που πέθαναν

Γράφει ο Χριστόφορος Κάσδαγλης    

Μίλησε προχθές ο πρωθυπουργός για την ανάγκη προστασίας του «κοινού περί δικαίου αισθήματος». Τυπικά είχε δίκιο, αφού μιλούσε για την ανάγκη να πιεστούν οι μπαταχτσήδες επιχειρηματίες ώστε να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Αλλά αναλογιζόμενος τη σκηνή, δεν μπόρεσα να μη γελάσω.
Αποδέκτες της έκκλησης ήταν οι τραπεζίτες. Ποιοι, οι τραπεζίτες! Μα πουθενά στον κόσμο αυτοί δεν διακρίνονται για το περί δικαίου αίσθημά τους, μάλλον το αντίθετο. Δουλειά τους είναι το περί κερδοφορίας αίσθημα, η φροντίδα ώστε τα ψιλά γράμματα και οι νόμοι να εξυπηρετούν τους ισολογισμούς της τράπεζας εις.. βάρος του κάθε φτωχοδιάβολου που έπεσε στην ανάγκη τους.
Δεν τα βάζω εν προκειμένου με τον πρωθυπουργό, όλοι μας ξεστομίζουμε κοινοτοπίες ότι «είμαστε καλά» ενώ είμαστε χάλια, ή «να τα ξαναπούμε» ενώ ξέρουμε ότι τον άλλον δεν πρόκειται να τον ξαναδούμε. Αν και θα προτιμούσα αντί να επαφίεται στην καλή προαίρεση των τραπεζιτών να νομοθετούσε ρητά, με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα για την προστασία της λαϊκής κατοικίας.
Η ουσία είναι ότι κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν υφίσταται – πάει, πέθανε. Αντιθέτως, κυριαρχεί η κοινή πεποίθηση ότι  το δίκαιο αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία. Ένα βαρύ πέπλο αναξιοπιστίας και καχυποψίας σκεπάζει τα πάντα.
Φρόντισε η εγχώρια πολιτική τάξη γι’ αυτό, θεματοφύλακας υποτίθεται του δικαίου, αναιρώντας κάθε κοινωνικό συμβόλαιο και κάθε συνέπεια μεταξύ λόγων και έργων, εδώ που τα λέμε εν πολλοίς για χάρη των τραπεζών. Φρόντισαν επίσης και οι εταίροι και δανειστές μας, για χάρη των τραπεζών κι εκείνοι – των δικών τους.
Φρόντισε βέβαια και η κατεξοχήν αρμόδια, η δικαιοσύνη. Με λάθη και παραλείψεις της, με συντεχνιακές εμμονές και με ολιγαρχική αναλγησία απέναντι σε κάθε τι κοινωνικό.
Μη μου μιλάς, λοιπόν, για κοινό περί δικαίου αίσθημα- δεν το αγοράζω.

έθνος