Οι υμνητές του εμφυλίου

Η επί δεκαετίες ηττημένη στρατιωτικά και περιθωριοποιημένη Αριστερά επανήλθε και νίκησε τελικά στην κάλπη, και αυτό προκάλεσε αυτήν την ατταβιστική αντίδραση καθώς φαίνεται, αφού οι ίδιες δυνάμεις πάλι έχασαν την κουτάλα και συνασπίστηκαν

του Γιώργου Κυρίτση

Την εβδομάδα που πέρασε είχαμε την 73η επέτειο της σφαγής της διαδήλωσης στο Σύνταγμα στις 3 Δεκεμβρίου του 1944, που αποτέλεσε και την έναρξη του εμφυλίου πολέμου στη χώρα μας. Αρθρογράφοι του ενοποιημένου και πάλι σήμερα -όπως και τότε- αστικού στρατοπέδου δεν παρέλειψαν να αποτίσουν φόρο τιμής στους χωροφύλακες, τους ταγματασφαλίτες και τους Εγγλέζους «που διέσωσαν την Ελλάδα από τον κομμουνισμό». Μετά, «την Ελλάδα από τον κομμουνισμό διέσωσε» και πάλι η χούντα, αλλά η υπεράσπισή της δεν έχει γίνει ακόμα μέινστριμ στην αφήγηση του νέου εθνικόφρονος χώρου.

Οι αναδεχόμενοι τη νίκη στον εμφύλιο όμως αναδέχονται και υπερασπίζονται ένα πολιτικό μετεμφυλιακό συνεχές που διήρκεσε μέχρι την πτώση της χούντας μετά την προδοσία της Κύπρου, δηλαδή για άλλα τριάντα χρόνια από το '44. Τριάντα χρόνια με στρατοδικεία, με κυνηγούς κεφαλών να εκθέτουν τα κομμένα κεφάλια των ανταρτών, με έκτακτη νομοθεσία -το λεγόμενο Παρασύνταγμα-, με τη συνέχιση των εκτελέσεων και των φυλακίσεων επί χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου. Η τελευταία εκτέλεση γίνεται το '55, έξι χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου. Και μετά δικτατορία και οι ίδιοι άνθρωποι και πάλι στη φυλακή, στην εξορία ή την παρανομία. Τριάντα χρόνια καθεστώς εξαίρεσης για εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, εκ των οποίων οι πιο άτυχοι παρέμεναν επί δεκαετίες στις φυλακές ή σε αναγκαστική υπερορία, οι δε τυχεροί απλώς δεν μπορούσαν να διοριστούν στο Δημόσιο, ούτε καν να βγάλουν δίπλωμα οδήγησης εάν δεν διέθεταν χαρτί κοινωνικών φρονημάτων. Αυτό ήταν το κράτος αυτών των κυβερνήσεων και ήταν καταστατικά αντικομμουνιστικό.

Μεταπολιτευτικά, υπό το βάρος των ενοχών για την Κύπρο, η Δεξιά φρόντισε να τηρήσει αποστάσεις από την εμφυλιοπολεμική αφήγηση, το δε ΠΑΣΟΚ είχε παραιτηθεί από την επίκληση της προδικτατορικής κληρονομιάς του Κέντρου, κρατώντας μόνον επιλεκτικά τον ύστερο Γεώργιο Παπανδρέου.

Η έλευση της κρίσης συνοδεύτηκε και από αλλαγή στη στάση απέναντι στο παρελθόν. Η σύμφυση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έδωσε φτερά στον ιστορικό αναθεωρητισμό, στην ελληνική του εκδοχή της δικαίωσης του δωσιλογισμού και των ταγμάτων ασφαλείας μπροστά στον επανεμφανισθέντα κομμουνιστικό κίνδυνο, ο Δεκέμβρης του '44 ξαναέγινε «θείο δώρο», η δε χούντα υποβαθμίστηκε σε μια «άσχημη στιγμή» που «γρήγορα ξεπεράστηκε». Η επί δεκαετίες ηττημένη στρατιωτικά και περιθωριοποιημένη Αριστερά επανήλθε και νίκησε τελικά στην κάλπη, και αυτό προκάλεσε αυτήν την ατταβιστική αντίδραση καθώς φαίνεται, αφού οι ίδιες δυνάμεις πάλι έχασαν την κουτάλα και συνασπίστηκαν. Είναι οι ίδιοι όμως που υμνούν εκείνη την Ελλάδα του χωροφύλακα, που μας μιλάνε και για «χούντα ΣΥΡΙΖΑ» ή «καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ». Εκτίθενται. Η συλλογική μνήμη δεν διαγράφεται εύκολα.

avgi