Τόσο ζάπλουτοι και τόσο χρεοκοπημένοι

Πρόσωπα σκαμμένα από την κατήφεια της έλλειψης εξουσίας. Πρώτη φορά χωρίς κουτάλα. Πρώτη φορά με αρχηγό εξωγήινο που να μη δίνει την παραμικρή προοπτική επιστροφής στην κουτάλα. Συνέδριο ΝΔ. Πρώτη φορά μαζεμένοι σε μία αίθουσα τόσοι ζάπλουτοι, τόσο χρεοκοπημένοι.

του Νίκου Μωραΐτη

Τους έβλεπα έτσι παρατεταγμένους. Ο ένας δίπλα στον άλλο, όλοι οι πρώην πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας, όλα τα μεγάλα στελέχη στις πρώτες σειρές του συνεδρίου του κόμματος.

Τόσο κουρασμένοι. Τόσο ανέλπιδοι. Τόσο άδεια βλέμματα. Θαρρείς και η τελευταία νέα ιδέα που τους είχε περάσει από το μυαλό ήταν αιώνες πριν.

Κι εκείνη η απελπισία στο βλέμμα όταν σηκώθηκε ο πρόεδρος να μιλήσει… Έλεγαν από μέσα τους «ποιος ξέρει τι κοτσάνα θα πει πάλι». Και είπε, δεν το απέφυγε. Από «τα μέσα μας Εξάρχεια» μέχρι το «σύστημα ΣΥΡΙΖΑ». Σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ των τριών ετών. Που βγήκε κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ. Με όλα τα ΜΜΕ αγορασμένα από τον ναρκέμπορα στην υπηρεσία του Μητσοτάκη.

Απελπισμένα στελέχη. Ψαρά μαλλιά, πρόσωπα σκαμμένα από την κατήφεια της έλλειψης εξουσίας. Πρώτη φορά Αριστερά. Πρώτη φορά χωρίς κουτάλα. Πρώτη φορά με αρχηγό εξωγήινο που να μη δίνει την παραμικρή προοπτική επιστροφής στην κουτάλα. Συνέδριο ΝΔ. Πρώτη φορά μαζεμένοι σε μία αίθουσα τόσοι ζάπλουτοι, τόσο χρεοκοπημένοι.

Οι ελπίδες πέταξαν με την «παρένθεση Σύριζα». Έκλεισε η δεύτερη αξιολόγηση. Ύστερα μερίσματα, επιδόματα σε ανέργους από τη μία, off shore, πλαστά πόθεν έσχες από την άλλη. Ξέρουν όλοι. Το βλέπεις στο άδειο βλέμμα. Ξέρουν ότι το κουτσάλογο δεν τραβάει. Βλέπεις, οι στημένες δημοσκοπήσεις και τα λερά πρωτοσέλιδα δεν ψηφίζουν στην κάλπη.

Μόνο ένας μέσα σε όλη την αίθουσα περιχαρής. Το ίδιο το κουτσάλογο. Με το πηγούνι προτεταμένο, το βλέμμα… εκεί ψηλά στον Υμηττό και το ύφος της Μαντάμ Σουσούς. Η γλώσσα του σώματος φωνάζει: «Δεν είμαι καλά, μαζέψτε με» όμως ποιος να το κάνει; Ποιο από τα παραιτημένα στελέχη; Αυτά που βρέθηκαν ξαφνικά στο κόμμα που αλωνίζει ο Άδωνις. Αλλά βλέπεις έχουν παιδιά, εγγόνια, ολόκληρες πολιτικές οικογένειες να θρέψουν, γιατί τι άλλο είναι η ΝΔ σήμερα παρά ένα συνονθύλευμαπαλαιών πολιτικών τζακιών που αγωνίζονται για τη διατήρηση της -σχεδόν κληρονομικώ δικαίω- έδρας;

Τα έβλεπα έτσι τα απελπισμένα πρόσωπα των στελεχών και μου ήρθε στο νου εκείνος ο παλιός στίχος του Αττίκ: «Από μέσα πεθαμένοι κι από έξω ζωντανοί». Πόσο κόντρα σε αυτό το σύνθημα «αλλάζουμε την Ελλάδα». Αχ, κατακαημένοι… Σας άλλαξαν οι Έλληνες χωρίς να σας ρωτήσουν.

altsantiri