Θα σας γελάσω*

της Νόρας Ράλλη

Θα μπορούσα να πω πολλά έξυπνα, όμως σήμερα δεν έχω καθόλου όρεξη. Και βαριέμαι να εξηγώ και το γιατί. Ως εκ τούτου, θα χρησιμοποιήσω εξυπνάδες άλλων. Σήμερα, θα ετεροκαθοριστώ. Θα δώσω βήμα στον άλλον, τον δίπλα, τον απέναντι. Θα βγω από το κάδρο. Θα υπάρξω απλά ως ξενιστής (κοίτα να δεις, που τελικά γράφοντας έρχεται η όρεξη...). Πρώτος στη σειρά τού «την είπα πάλι την εξυπνάδα μου» (όχι, δεν είναι ο Κυριάκος αυτή τη φορά - του δώσαμε ρεπό) είναι ο Ντόναλντ. Οχι ο προεδρεύων Τραμπ. Ούτε ο πουπουλένιος Ντακ. Ο Τουσκ είναι.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι και οι τρεις μοιάζουν ολίγον τι μεταξύ τους. Συγκεκριμένα, ο Τουσκ μοιάζει με τον Ντακ και ο Τραμπ μοιάζει με τον Τουσκ (χρησιμοποιούν την ίδια χρωματοβαφή απόχρωσης κομοδινί - η τελευταία λέξη της μόδας πριν πεθάνει). Συνεπώς, διά της μεταβατικής ιδιότητας, μοιάζει και ο Τραμπ με τον Ντακ. Ούτως ή άλλως, και οι τρεις εκπροσωπούν τον παγκόσμιο καπιταλισμό, είτε από θέση αρχής (Τουσκ), είτε κεφαλαίου (Τραμπ) ή απλά ατυχίας (Ντακ).

Βγήκε ο Τουσκ και μίλησε. Κάθε φορά που βλέπω αυτά τα άψυχα, γυάλινα, γαλάζια μάτια μια ανατριχίλα διαπερνά την οστική μου πυκνότητα, μια παγωνιά κατακλύζει τα άκρα μου, μια μοβόρικη ανάσα μού ρουφάει κάθε θετική σκέψη. Τρομαγμένη και διστακτική, διαβάζω: «Το σχέδιο της Ε.Ε. για κατανομή των προσφύγων στα κράτη-μέλη βάσει υποχρεωτικών ποσοστώσεων υπήρξε διχαστικό και αναποτελεσματικό».

Τι ήταν να το πει! Ευφράνθηκε η καρδία των Ντόναλντ ανά τον κόσμο, ησύχασε η συνείδηση των Κεντροευρωπαίων που δεν μπορούσαν πια να βλέπουν τους κακόμοιρους τους πρόσφυγες να εκλιπαρούν για μια θέση στον πολιτισμένο κόσμο τους, στις καθαρές αυλές τους, στα γλυκερά τους απογεύματα... Δεν είναι ωραία μέθοδος; Ο,τι δεν χωράει στο σακούλι της παγκοσμιοποιημένης μας συνείδησης το ονομάζουμε «αναποτελεσματικό» και «διχαστικό». Είναι η γνωστή στα κέντρα εξουσίας μέθοδος του «ξεμπερδεύειν διά της απαγορεύσεως».

Για να πω την αλήθεια, κάπου τον καταλαβαίνω τον Ντόναλντ. Κάπως τον νιώθει η ευρωπαϊκή μου καρδιά. Κάτι που ο πατέρας του εργαζόταν ως ξυλουργός στους σιδηροδρόμους, κάτι που η μάνα του έφαγε τα νιάτα της ως γραμματέας σε νοσοκομείο της Πολωνίας, ήρθε και στούμπωσε στο προλεταριάτο. Τέρμα! Ως εδώ, σκέφτηκε. Δεν θα πληρώνει μια ζωή αμαρτίες αλλωνών. Από σήμερα παλιόπαιδο θα γίνει, θ' αλλάξει χαρακτήρα και ζωή, σημασία δε θα δίνει, θα 'χει την πόρτα του κλειστή. Σε πρόσφυγες και μετανάστες, σε κοινωνικές δομές, σε ανθρωπισμούς και ριζοσπάστες, σε δημοκρατικές φωνές.

Το αυτό και έπραξε. Εγινε πρωθυπουργός της Πολωνίας και μετά πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και θα γίνει και Τραμπ στη θέση του Ντακ αν χρειαστεί, ώστε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα: την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς χωρίς κανέναν κρατικό παρεμβατισμό και με εμφανή κοινωνικό συντηρητισμό.

Κερασάκι στην τούρτα τους, ο προσωπάρχης της Μέρκελ. Αυτός περιέργως δεν λέγεται Ντόναλντ. Πέτερ τον είπανε. Με το που άκουσε, που λες, ο Πέτερ τον Μάρτιν (τον Σουλτς καλέ, τον πρώην αποτυχημένο βιβλιοπώλη, πρώην πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου - που επιτυχημένη προεδρία ούτε αυτή τη λες) να προτείνει να ενισχυθούν με πόρους οι χώρες της Νότιας Ευρώπης που έχουν υποστεί τα σοβαρότερα πλήγματα από την οικονομική κρίση, να θεσπιστεί θέση υπουργού Οικονομικών στην Ε.Ε., να αυξηθούν οι δαπάνες για Υγεία, Παιδεία και Κοινωνική Ασφάλιση, απασφάλισε και αναφώνησε: «Είναι τώρα ώρα να συζητάμε για μη ρεαλιστικά πράγματα (πράγματα!), με τα οποία ασχολούνται οι ακαδημαϊκοί και οι δημοσιογράφοι;».

Εζησα να τ' ακούσω κι αυτό! Ασχολούμαι με μη ρεαλιστικά «πράγματα». Ω ναι, είμαι μια οραματίστρια ανεδαφικών «πραγμάτων»! Μηδέ οι επαναστάτες, μηδέ οι διανοούμενοι ή οι καλλιτέχνες είναι οι πρωτεργάτες της, έστω και ουτοπικής, αλλαγής αυτού του κόσμου. Οι ακαδημαϊκοί και οι δημοσιογράφοι είναι.

Και μπορεί οι Ντόναλντ και οι Πέτερ να έρχονται και να παρέρχονται, αλλά απ' αυτούς τους τελευταίους, δεν ξεμπερδεύεις εύκολα. Μη με ρωτάτε τα πώς και τα γιατί. Θα σας γελάσω.

* Κι ίσως να το 'θελα.

efsyn