Οι άθλιοι

 

Ό,τι σοβεί στην κορυφή του εποικοδομήματος «νομιμοποιεί» την παραβατικότητα στη βάση της κοινωνίας.

Οι ερμηνείες είναι σίγουρα κοινωνιολογικού, οπωσδήποτε πολιτικού, ίσως και φιλοσοφικού χαρακτήρα και περιεχομένου. Ο λόγος γίνεται για την εκτεταμένη ανομία που συναντάται κυρίως στα ανώτερα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας, σε άμεση σχέση με παράγοντες της διοίκησης και προβεβλημένους ανθρώπους, οι οποίοι καταχρώνται τους μηχανισμούς αναγνωρισιμότητας και τις δυνατότητες που τους προσφέρουν οι θέσεις τους στο εποικοδόμημα της κοινωνίας.

Προφανώς, όλο αυτό είναι συνέπεια του ήθους της διακυβέρνησης, αλλά κυρίως της πτώχευσης του ελληνικού Δημοσίου, της διαχείρισής της και του τρόπου με τον οποίο επιβλήθηκαν οι «λύσεις». Η καλύτερη ελληνική Δημοκρατία, η τρίτη, έτσι αμαυρώνεται, ενώ όλο και περισσότερο οι θεσμοί της γίνονται προσχηματικοί και απολογητικοί των ενεργειών της εκτελεστικής εξουσίας. Μαζί και τα media, που έπαψαν εδώ και πολύ καιρό να αποτελούν το πεδίο της λαϊκής νομιμοποίησης των θεσμικών αποφάσεων της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, όπως θέλησαν οι θεμελιωτές της και ήταν η εγγενής αιτία της ύπαρξης τους. Ως προβληματικές επιχειρήσεις, μετακινούμενες στην αγκαλιά κερδοφόρων και πολυσχιδών κεφαλαιούχων, πέρασαν απέναντι. Και οι ιστορίες για αποκαλυπτικούς, μαχητικούς δημοσιογράφους θυμίζουν βίους αγίων ή το ύστερο έργο της ιπποτικής λογοτεχνίας του Μιγκέλ Θερβάντες.

Κι αυτά δεν είναι καλά νέα. Ό,τι σοβεί στην κορυφή του εποικοδομήματος «νομιμοποιεί» την παραβατικότητα στη βάση της κοινωνίας, είτε ως επίδειξη ανεκπλήρωτων ιδεοληπτικών εμμονών είτε απλώς ως πονηριές/λαμογιές στη διεκδίκηση του πλουτισμού και της επιβίωσης εκτός ορίων.

Οι κρατούντες, διακατεχόμενοι από το σύνδρομο της «Μαρίας Αντουανέτας», πλανώνται ότι αυτή η ζοφερή κατάσταση μπορεί να διασκεδαστεί με επικοινωνιακούς όρους και τεχνάσματα, βαθαίνοντας ακόμη περισσότερο το χάσμα. Η ζητούμενη απάντηση δεν μπορεί να είναι στενά πολιτική, αλλά πρωτίστως ηθική και αισθητική συνάμα.

Enimerosi - Κέρκυρα