«Τρομοκρατία είναι ο πόλεμος των φτωχών και πόλεμος είναι η τρομοκρατία των πλουσίων»

της @ai_Katerina

Δεν είναι εποχές για βούτυρο μας φωνάζει η Δεξιά. Είναι εποχές για κανόνια. 

Οι παρόλες της νυν και αεί πολεμοκάπηλης Δεξιάς. Στράτευση στα 18, αύξηση της στρατιωτικής θητείας και βέβαια νέα υπερ-πακέτα εξοπλιστικών. Γιατί ως πολίτες το έχουμε χρυσοπληρώσει και πλήρως εμπεδώσει το έργο. Οι καλές, οι πλούσιες, οι γενναιόδωρες, οι μίζες στα εξοπλιστικά βρίσκονται. 

Δεν είχαμε, λέει, γενναία εξοπλιστικά προγράμματα για την ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων και κινδυνεύει να ανατραπεί η ισορροπία στο Αιγαίο. 

Κάποτε λέγαμε ότι το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του. Σήμερα το Αιγαίο ανήκει στους νεκρούς του. Στους κολασμένους της γης, στους αποκλήρους του πλανήτη, σε αυτούς που με βάρκα την ελπίδα για Ζωή, θαλασσοπνίγονται σε καρυδότσουφλα, κολυμπάνε για  ένα αύριο στην αφιλόξενη, ρατσιστική, θλιβερά γερασμένη Ευρώπη. 

Το Αιγαίο δε λογίζεται σαν μια θάλασσα που ενώνει δυο λαούς, αλλά  σαν οικόπεδο που πουλιέται και αγοράζεται από τους πατριδέμπορους ενθεν κακειθεν, σαν ένα νεκροταφείο ανθρώπων και ελπίδων.  

Έχω μια θολή ανάμνηση, πρέπει να ήταν στο νηπιαγωγείο ή στις πρώτες τάξεις του δημοτικου. Μνήμη τρόμου και πανικού όταν η δασκάλα μας προτρέπει να προσευχηθούμε για να μη γίνει πολεμάς με την Τουρκία. Γύρισα σπίτι συντετριμμένη να ξορκίσω τον μπαμπά μου ότι δε θα σκοτωθεί στον… πόλεμο. Κι ίσως από τότε να κρατώ φυλακτό τα λόγια ότι αυτοί που μιλάνε για σημαίες, αυτοί που «μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και για του έθνους την τιμή, αυτοί που μιλάνε για τις νίκες που το μέλλον θα φέρει», παλεύουν να πασπαλίσουν με χρυσόσκονη το πρόσωπο του τέρατος, το αίμα και το χρήμα.  

Λαοί, πολίτες, άνθρωποι που τίποτα δεν έχουν να χωρίσουν, με κοινά βάσανα, αγωνίες, χαρές και φόβους, έρμαια και θύματα εκμετάλλευσης εθνικιστικών και οικονομικών ανταγωνισμών.  

Διαβάζω για τη νησίδα Λούλου, στον Έβρο, που ανάλογα με το ρεύμα του ποταμού άλλοτε μετακινείται προς την Ελλάδα κι άλλοτε προς την Τουρκία. Πανικός για το αν υψώθηκε τουρκική σημαία ή ελληνική. Μια νησίδα που τρολάρει τους πατριδέμπορους, η φύση που βγάζει τη γλώσσα στα εθνίκια.

Κι ονειρεύομαι. «Ονειρεύομαι» αντιπολεμικά κινήματα. «Ονειρεύομαι» ότι οι δρόμοι γεμίζουν νεολαίους, και από τις δυο μεριές του Αιγαίου, που καταγγέλλουν τους εθνικισμούς, που κοροϊδεύουν τις υστερικές κόρωνες, που λοιδορούν τις ασύλληπτες δαπάνες για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, που υπερκαλύπτουν τις πολεμόχαρες φωνές. 

«Ονειρεύομαι» Έλληνες και Τούρκους νεολαίους, που δε μοιράζουν τίποτα, που δεν εκμεταλλεύονται τίποτα, που δεν εξαργυρώνουν τίποτα, πάρα μόνο τη χαρά της  ζωής που τους πρέπει. 

Ονειρεύομαι τον αγώνα για το…  βούτυρο στην Υγεία, στην Παιδεία, στο κοινωνικό κράτος, στην κοινωνική δικαιοσύνη. Ονειρεύομαι ότι οι πολίτες δεν θα είναι τόσο ηλίθιοι για να ματώσουν οικονομικά, κοινωνικά αλλά και πραγματικά για τις τσέπες των CEOs των ευρωπαίων και αμερικανικών πετρελαϊκών, που θα πετάξουν στους ιθαγενείς δυο γυάλινες χάντρες. 

Αλλά απλά… ονειρεύομαι. Γιατί ξέρω καλά ότι όταν οι μίζες του νεοφιλελευθερισμού στερέψουν, τότε… ξεπετιέται ο «πατριωτισμός». Γιατί τίποτα δεν είναι επικερδέστερο από την πατριδεμπορία.

κοθτιπανδωρας