Και να που το ζητούμενο γίνεται ξανά η ίδια η δημοκρατία

Και να που επιστρέφουμε σε ένα σκοτεινό παρελθόν από το οποίο όλοι πιστεύαμε πως είχαμε ανεπιστρεπτί απομακρυνθεί. Και να που αρχίζουμε και αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς εννοούσαν όταν έλεγαν ότι θα επιβάλουν -με λυμένα τα χέρια- τον νομό και την τάξη

του Πέτρου Κατσάκου

Και να που φτάσαμε να συζητάμε αν η ταράτσα μας είναι δημόσιος ή ιδιωτικός χώρος κι αν η αστυνομία έχει το δικαίωμα να εισβάλει στα σπίτια μας χωρίς ένταλμα και χωρίς την παρουσία εισαγγελέα. Και να που το πανεπιστημιακό άσυλο και τα Εξάρχεια ήταν μόνο η αρχή.

Και να που η αναγκαστικότητα του γκλομπ δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί αν σκεφτείς ότι μπορεί να σου κατεβάσουν το παντελόνι στη μέση του δρόμου και να σου περάσουν χειροπέδες στο σαλόνι του σπιτιού σου.

Και να που το ζητούμενο γίνεται ξανά η ίδια η δημοκρατία. Αλλά ποια δημοκρατία; Μια δημοκρατία που προβλέπει συρματοπλέγματα και ξερονήσια για τους «λάθρο»; Μια δημοκρατία που θέλει τον στρατό να αναλαμβάνει την προστασία της χώρας από τον «εσωτερικό εχθρό»; Μια δημοκρατία που κυνηγάει πιτσιρικάδες στους κινηματογράφους; Μια δημοκρατία που δέρνει, ξεγυμνώνει, πατά στο κεφάλι τα θύματά της και ταπεινώνει τα παιδιά της;

Αυτή είναι η δημοκρατία της κανονικότητας; Αυτή είναι η δημοκρατία της αριστείας; Αυτή είναι η δημοκρατία που θα προσελκύσει τους επενδυτές και τα εκατομμύριά τους; Αυτή είναι η δημοκρατία του επιτελικού κράτους; Αυτή είναι η δημοκρατία που ψήφισε η μεσαία τάξη;

Γιατί μόνο με δημοκρατία δεν μοιάζουν όλα αυτά τα δυστοπικά που γύρω μας συμβαίνουν. Μόνο δημοκρατία δεν θυμίζουν τα λυμένα χέρια κάποιων οργάνων της τάξης. Μόνο δημοκρατία δεν θυμίζει ο αντιδημοκρατικός κομπασμός του κ. Βορίδη που, μετά από χρόνια αντικοινοβουλευτικής συμπεριφοράς και δράσης, βλέπει τους αγώνες του επιτέλους να δικαιώνονται από τη δήθεν φιλελεύθερη Νέα δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ενός Κυριάκου Μητσοτάκη που μέχρι σήμερα καλύπτει πλήρως τα έργα και τις ημέρες του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο που μόνο κατ’ ευφημισμό μπορεί να αποκαλείται Προστασίας του Πολίτη, καθώς μόνο τέτοιο δεν μπορεί σε μια τέτοιας μορφής δημοκρατία να λογίζεται.

Γιατί σε μια δημοκρατία δεν αρκεί να κοιμόμαστε με ανοιχτά παράθυρα, αλλά να ξυπνάμε χωρίς την αστυνομία στην ταράτσα μας.

avgi