Κάτι συμβαίνει με τα κάλαντα· κάτι που μπορεί να το ξέρει ο ληξίαρχος, ίσως ο αστυνόμος, μπορεί και ο ανδρολόγος. Κάθε χρόνο έρχονται στην πολυκατοικία –που είναι πάντα με ανοικτές πόρτες και ολάνοικτες καρδιές– όλο και περισσότερο… λιγότερα παιδιά. Προφανώς το πρόβλημα αφορά την (αν)ασφάλεια, καταρχάς. Τα πιο πολλά που είδα στην πόρτα μας και στους δρόμους ήταν εφηβάκια, κυρίως αγόρια (χάθηκαν οι
κορσιτσοπαρέες!) με το χνούδι μόλις να έχει σκάσει πάνω από το χείλι. Τα μικρότερα –που συνήθως πάνε σε επιλεγμένο ακροατήριο– ήταν πολύ λίγα και συνοδεύονταν από μπαμπά ή μαμά σε ρόλο σεκιούριτι· είναι και αυτή μια εικόνα από τα κάλαντα της νέας εποχής.
Πιθανόν, οι νότες των μεταλλικών τριγώνων μειώθηκαν και από το δημογραφικό, και από την κρίση. Όχι την οικονομική, αλλά την κρίση παλαιών συνηθειών, εθίμων και γενικά όλων εκείνων που ευνοούσαν ΚΑΙ για τα παιδιά την εξωστρέφεια. Την κρίση των μικρών, ανεκτίμητων πλέον, αξιών που σε άλλες γενιές –όχι απαραιτήτως τις πολύ παλιές– ασκούσαν στις τρυφερές ηλικίες λιγωτική γοητεία και μαγευτικό μαγνητισμό.
Νιώθω πως τα κάλαντα θα επιζήσουν στο μακρινό μέλλον μέσα από κάποια σοφή εφαρμογή που θα παίζει διαδικτυακά (και ίσως με διασκευή από τον Sin Boy της εποχής) το «Καλήν ημέραν άρχοντες». Και επίσης διαδικτυακά, με ειδικούς λογαριασμούς μέσω της ίδιας εφαρμογής, θα πληρώνονται οι καλαντιστές –από όσους τους επιτρέψουν να τα πουν και δεν τους κλείσουν την ηλεκτρονική πόρτα ρίχνοντας την πρόσκληση στα σπαμ. Φυσικά, η πληρωμή σε bitcoin.
(Εμάς τα κάλαντα μας τα είπαν μόλις δυο παρέες –με χνούδι στο πανωχείλι–, αλλά κυρίως μας τα ακούμπησαν στην ψυχή μας, απλά και μόνο με την επίσκεψή τους, κρατώντας ατσούμπαλα το τριγωνάκι και χωρίς να αρθρώνουν συλλαβή ακόμα, δυο μάτια βυθισμένα στο γαλάζιο και στην αθωότητα. Είναι από εκείνη τη γενιά που προορίζεται για τη διαδικτυακή φαντασιακή εφαρμογή που σας έλεγα...)
Διον. Βραϊμάκης
https://harddog-sport.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου