Και ποια η διαφορά από τον Όρμπαν;

Πολύ συχνά στη δημόσια συζήτηση, τα καθεστώτα όπως αυτό του Όρμπαν στην Ουγγαρία χρησιμοποιούνται ως "μακρινά" ακραία παραδείγματα χώρας που αποκλείνει από τις δυτικές αξίες και το κράτος-δικαίου. Όμως με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες, το παράδειγμα δεν είναι πια καθόλου μακρινό.

Μόλις πρόσφατα στη Γενική Συνέλευση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων διατυπώθηκαν στον πλέον επίσημο τόνο επικρίσεις για τις κυβερνητικές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, γεγονός που δείχνει ότι όσα κάποτε ήταν απλώς ψίθυροι ή εικασίες, τώρα είναι μια χειροπιαστή πραγματικότητα, που σε κάποιο βαθμό θεωρείται και φυσιολογική από εκπροσώπους της εκτελεστικής εξουσίας. Την ίδια ώρα ανώτατος δικαστικός προσφεύγει στο ΣτΕ, καταγγέλλοντας ως παράνομο τον διορισμό της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από τη νέα κυβέρνηση.

Στο επίπεδο της καταστολής, τον τελευταίο μήνα, η κοινωνία έχει γίνει μάρτυρας μιας υπέρμετρης αστυνομικής βίας που δεν περιορίζεται απλώς στη σκληρή αντιμετώπιση λαϊκών αντιδράσεων αλλά φτάνει στα όρια των βασανισμών και του δημόσιου εξευτελισμού πολιτών από την πλευρά της ΕΛΑΣ,  στην οποία παρέχεται απόλυτη πολιτική κάλυψη αν όχι και ενθάρρυνση να "περνά" τα όρια.  Πρόσφατα έγινε γνωστό ότι οι παρακολουθήσεις, που ήδη έχουν καταγγελθεί με κοριούς σε οχήματα πολιτών, θα επεκταθούν και σε απόρρητες μέχρι σήμερα εφαρμογές όπως το viber και το whats'up, φέρνοντας καθεστώς "Μεγάλου Αδελφού" που θα παραβιάζει ευθέως την ιδιωτικότητα. Για το αν θα είναι νόμιμες ή όχι, υπάρχει ήδη ένα δείγμα από την ασυδοσία και τη συστηματική παραβίαση ατομικών δικαιωμάτων.

Στη δημόσια σφαίρα, με κάθε αφορμή, απελευθερώνεται η απόπειρα ιστορικού αναθεωρητισμού, και επιβολής μια "επίσημης αφήγησης" που εκτός από την υπερβολή της εθνικοπατριωτικής ρητορείας εμπεριέχει και την έννοια της υποταγής στην "κυρίαρχη ιδεολογία" και την "αναγκαστικότητα του ξύλου". Στα σχολεία, σκοταδιστικές αντιλήψεις για τον ρόλο της θρησκείας και της Εκκλησίας, βρίσκονται στην ατζέντα της πολιτικής ηγεσίας. 

Στο προσφυγικό, μπροστά στην  κυβερνητική ανικανότητα, αξιοποιείται η ρατσιστική ρητορική και οι σαλβινικές πολιτικές "κλειστών κέντρων" και "φραχτών", προκαλώντας διεθνείς αντιδράσεις, ενώ έρχεται στρατιωτικοποίηση της εξωτερικής και της εσωτερικής ασφάλειας. Οι ανεξάρτητες αρχές έχουν -πρακτικά- καταργηθεί η χειραγωγηθεί στο πλαίσιο ενός συγκεντρωτικού μοντέλου εξουσίας, ενώ τα ελεγχόμενα από την κυβέρνηση συστημικά ΜΜΕ εκτός από την υποστήριξή της επιδίδονται σε μια άκρατη ηθικολογία σκοτεινών εποχών.

Το ερώτημα μέσα στο σκοτεινό τοπίο που διαμορφώνεται με τη συστηματική υπονόμευση του κράτους δικαίου είναι ένα: Πόσο διαφορετική είναι σήμερα η κατάσταση στην Ελλάδα  από την Ουγγαρία του Όρμπαν;

TVXS