Απόψε αυτοσχεδιάζουμε!

του Τάσου Παππά

Παρακολουθώ με τη δέουσα προσοχή, ενίοτε και με απέραντη υπομονή, τους φερόμενους ως ειδικούς (διεθνολόγοι, πολιτικοί με προϋπηρεσία σε κρίσιμα πόστα) που παρελαύνουν καθημερινά από τις τηλεοράσεις και λένε τη γνώμη τους για τα ελληνοτουρκικά. Είναι πολλοί, όχι όλοι σοβαροί, αλλά τι να κάνουμε.

Παρακολουθώ επίσης με την επιβεβλημένη καχυποψία λόγω της προηγούμενης ιδιότητάς τους και τους απόστρατους, που κι απ’ αυτούς έχουμε πολλούς και δεν είναι όλοι ψύχραιμοι.

Οι δεύτεροι καταγγέλλουν τις πολιτικές κατευνασμού που κατά τη γνώμη τους έχουν ακολουθήσει σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις και έτσι εξηγείται, λένε, η αποθράσυνση της Τουρκίας, ζητούν δυναμική στάση για να συνετιστούν οι γείτονες (αποφεύγουν βεβαίως να γίνουν συγκεκριμένοι), εκφράζουν την οργή τους γιατί η Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης και των ηττοπαθών λογικών που κυριάρχησαν υπολείπεται της Τουρκίας στο πεδίο των εξοπλισμών, εισηγούνται γενναία ενίσχυση των αμυντικών δαπανών (τα λεφτά να τα πάρουμε από το μαξιλάρι των 37 δισ. ευρώ που άφησαν οι... εθνομηδενιστές) και αύξηση της στρατιωτικής θητείας.

Και οι ειδικοί και οι απόστρατοι και ορισμένοι πολιτικοί προτείνουν μια άλλη στρατηγική γιατί αυτές που εφαρμόσαμε μέχρι τώρα αποδείχθηκαν αλυσιτελείς. Ελάχιστοι ωστόσο καταθέτουν προτάσεις. Οι περισσότεροι μένουν στις γενικολογίες και τους αφορισμούς.

Προκύπτει το ερώτημα: Μήπως σκοπίμως δεν μπαίνουν στην ουσία γιατί τόσο σοβαρά ζητήματα δεν πρέπει να συζητιούνται δημοσίως, με τον αντίπαλο να καραδοκεί για να εκμεταλλευτεί τις περιστάσεις; Δεν το νομίζω.

Απλώς πολλοί απ’ αυτούς (υπάρχουν ασφαλώς και οι εξαιρέσεις που είναι εύκολα διακριτές) έχουν κάνει καριέρα παίρνοντας εκ του ασφαλούς και εξ αποστάσεως πατριωτικές πόζες και εγκαλώντας για μειωμένη εθνική ευαισθησία όσους διατυπώνουν αντιρρητική άποψη. Τους είδαμε και στην περίπτωση του Μακεδονικού: αρνητισμός, κινδυνολογία, ιερεμιάδες, πομπώδεις παλικαρισμοί και ανάρμοστη ρητορική.

Το σχήμα που έχουν στο μυαλό τους είναι το εξής: Από τη μια μεριά βρίσκεται το πατριωτικό ρεύμα με τη γραμμή: Υπερασπιζόμαστε με πάθος τα εθνικά συμφέροντα, λέμε «όχι» στον εφ’ όλης της ύλης διάλογο με τους Τούρκους γιατί θα μας παρασύρουν σε παγίδα, δεν διαπραγματευόμαστε τα ιερά και τα όσια της φυλής, δεν διεκδικούμε τίποτε από τους γείτονες εφόσον κι αυτοί δεν διεκδικούν κάτι από εμάς, δεν έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη στους εταίρους μας στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, καταγγέλλουμε ως μειοδοτική κάθε σκέψη για εκλογίκευση των σχέσεών μας με την Τουρκία.

Από την άλλη, αναφέρουν, είναι οι εθελόδουλοι, οι πασιφιστές, οι οποίοι στο όνομα της ειρήνης και της οικονομικής συνεργασίας δεν διστάζουν να βάλουν στο τραπέζι του διαλόγου θέματα υψίστης εθνικής σημασίας, προτείνουν προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης καθώς και συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο (έγκλημα καθοσιώσεως). Η αντίθεση ανάμεσα στα δύο αυτά ρεύματα είναι μακρά και ανειρήνευτη.

Στο παρελθόν η αντιπαράθεσή τους στο εσωτερικό της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ προκάλεσε συγκρούσεις και διασπάσεις. Δυστυχώς η Νέα Δημοκρατία με την εξτρεμιστική πολιτική που ακολούθησε την περίοδο που ήταν στην αντιπολίτευση και στα ελληνοτουρκικά και στο Μακεδονικό έριξε νερό στον μύλο των φανατικών, οι οποίοι πιστεύουν ότι ήρθε η στιγμή να πάρουν τη ρεβάνς.

Υπέστησαν πανωλεθρία στο Μακεδονικό -το φυσάνε και δεν κρυώνει- αφού ο μακεδονομάχος Μητσοτάκης και οι λοιποί αστέρες της λουστραρισμένης εθνικοφροσύνης του κόμματός του που είχαν βγει στους δρόμους και τις πλατείες για να πολεμήσουν τους ολετήρες Τσίπρα -Κοτζιά, έβαλαν την ουρά στα σκέλια, αναδιπλώθηκαν ατάκτως, από κήρυκες της ιδέας ότι «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» έγιναν ένθερμοι οπαδοί της συμφωνίας των Πρεσπών, δίνουν μάχες για να μη σταματήσει η ενταξιακή πορεία της Βόρειας Μακεδονίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και εκφράζουν τη δυσφορία τους για την παρελκυστική τακτική της Γαλλίας.

Οι οπαδοί της πυγμής δεν θα αντέξουν νέα ήττα στα ελληνοτουρκικά. Δεν θα μπορέσουν να δικαιολογήσουν στο ακροατήριό τους, το οποίο είναι πληγωμένο και θυμωμένο από την κυβίστηση στο Μακεδονικό, ακόμη έναν επονείδιστο συμβιβασμό, τούτη τη φορά με τον προαιώνιο εχθρό της πατρίδας.

Πιέζουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν και στο πολιτικό και στο επικοινωνιακό πεδίο. Η κυβέρνηση, επηρεασμένη από τις διεργασίες στην κοινοβουλευτική ομάδα και στο στελεχικό δυναμικό, κάνει σπασμωδικές κινήσεις.

Είχαμε την απείρου κάλλους ασυνεννοησία (;) ανάμεσα στο υπουργείο Αμυνας και το υπουργείο Εξωτερικών για τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, την προτροπή Στυλιανίδη για αγορά F-35, τη δήλωση Χαρακόπουλου ότι δεν είναι η ώρα για βούτυρο, είναι η ώρα για κανόνια (τους σιγοντάρουν δεξιά μέσα ενημέρωσης), την πλειοδοσία Σαμαρά, την σε άλλο μήκος κύματος παρέμβαση της Ντόρας Μπακογιάννη.

Τέλος, έχουμε το μπέρδεμα με τις κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Ζητάμε από τις Βρυξέλλες να προχωρήσουν τώρα; Το αφήνουμε για αργότερα; Το τελευταίο διάστημα ακούσαμε από επίσημα χείλη διαφορετικά πράγματα για το ίδιο ζήτημα. Σύγχυση. Το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» είναι ένα θεατρικό (ιλαροτραγωδία) του Λουίτζι Πιραντέλο. Η εκδοχή του στην εξωτερική πολιτική μπορεί να είναι σκέτη τραγωδία.

EFSYN