Μυστικά και ψέματα για τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ

Η συζήτηση για τον νέο ΣΥΡΙΖΑ, που θα αντιστοιχίσει, όπως δηλώνεται, το κόμμα με την εκλογική και κοινωνική του βάση, μόλις έχει αρχίσει.

του Θανάση Καρτερού

Δεν γίνεται, ως συνήθως, με τους καλύτερους όρους ή, πιο σωστά, γίνεται με τους όρους που έχουν παραδοθεί από τους παλαιότερους στους νέους. Ήμουν νιος και γέρασα... Καμιά σοβαρή αλλαγή δεν έχει γίνει σε αριστερούς κομματικούς σχηματισμούς χωρίς αναταράξεις.

Καχυποψίες, δίκες προθέσεων, τροχιοδεικτικές βολές προς πραγματικούς ή φανταστικούς αντιπάλους και βέβαια υπεράσπιση των ιερών και των οσίων -και των κομματικών αξιωμάτων παρεμπιπτόντως-, που κινδυνεύουν από αμφίβολης ταυτότητας πολιτικές και πρόσωπα, δίνουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το «παρών». Όπως κάποτε, και τώρα.

Είναι γνωστό, βέβαια, ότι οι μηχανισμοί έχουν τη συνήθεια να αναπαράγουν τον εαυτό τους. Προσδίδοντας στην τάση τους αυτή χαρακτήρα αρχών, ιδεολογικής συνέπειας ακόμα και ηθικής ακεραιότητας. Από τους παλιούς καυγάδες για τον χαρακτήρα του κόμματος, το "Κ", και τα συναφή, μέχρι το «ή ταν ή επί τας» για τον αριστερό, ριζοσπαστικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τότε ως τραγωδία. Τώρα ως φάρσα. Διότι μόνο φάρσα μπορεί να χαρακτηριστεί η επιμονή στη συντήρηση ενός σχηματισμού που ολοφάνερα δεν αντιστοιχεί ούτε στις ιδέες, ούτε στον χαρακτήρα, ούτε στην αποτελεσματικότητα, ούτε στην επιρροή, ούτε και στις επιδιώξεις ενός κόμματος της Αριστεράς σήμερα.

Συχνά στη ζυγαριά μπαίνει η αφοσίωση των μελών, όσα απίστευτα με τους δικούς τους αγώνες κατάφερε το κόμμα τα τελευταία χρόνια. Η διαπίστωση είναι απολύτως σωστή, όταν φυσικά δεν παραβλέπει τον ρόλο της προσωπικότητας στην Ιστορία, αν με εννοείτε. Κι όταν δεν παίρνει τον χαρακτήρα κολακείας του κομματικού ακροατηρίου. Όσο σωστή όμως κι αν είναι, δεν μπορεί να κρύψει πικρές αλήθειες, που, αν δεν τις πιούν ώς τον πάτο και δεν τις χωνέψουν αι γενεαί πάσαι της Αριστεράς, ούτε βήμα δεν θα κάνουν.

Αραιός και γερασμένος κομματικός πληθυσμός. Ελάχιστη κοινωνική «γείωση». Ομαδοποιήσεις και φραξιονισμοί. Πλεόνασμα στη δημόσια διατύπωση γνώμης -ζήτω το Facebook- και έλλειμμα στην εφαρμογή των αποφάσεων της πλειοψηφίας.

Και Παραγοντισμός! Με Π κεφαλαίο, και ας μην επεκταθούμε επ’ αυτού, γιατί καραδοκεί και η οργή των πράων. Ουδέν κακόν, όμως. Με όλα αυτά έχει προκύψει μια ομοφωνία από κραυγές και ψιθύρους: Κάτι πρέπει να γίνει. Κι αυτή είναι μια καλή αρχή. Το τι πρέπει να γίνει -μετασχηματισμός, ανανέωση, επανίδρυση, επιδιόρθωση-θα προκύψει μέσα από τον διάλογο. Αλλά ένα είναι σίγουρο.

Τίποτε δεν θα γίνει αν δεν μπει νέο αίμα στον γερασμένο οργανισμό του κόμματος. Που πάει να πει άνοιγμα, άνοιγμα, άνοιγμα, στον κόσμο που στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ στα δύσκολα και τον στηρίζει και σήμερα. Χωρίς φόβο, χωρίς αγκυλώσεις και, κυρίως, χωρίς καχυποψίες...

avgi.gr