Δημοσκοπικά παράδοξα

του Γιώργου Λακόπουλου

Κι ένας πρωτοετής των Πολιτικών Επιστημών το διακρίνει: ο Αλέξης Τσίπρας έχει κατανικήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε όλα τα μέτωπα της πολιτικής και σε όλα τα μεγάλα θέματα της χώρας: από το Μνημόνιο ως το Μακεδονικό και από την Οικονομία ως την σταδιακή απομείωση της βλάβης που προκάλεσε η χρεοκοπία -που έφεραν στη χώρα οι αντίπαλοί του.

Εκτός από τον πρωτοετή το διαπιστώνουν οι πάντες: η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι κυβερνήσεις της, οι διεθνής οργανισμοί, οι οίκοι αξιολόγησης, τα μεγάλα ενημερωτικά δίκτυα. Ο Τσίπρας έχει τον έπαινο, ο Μητσοτάκης την δυσφορία. Όποιος έχει μάτια βλέπει. Δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα τους δυο άνδρες με βάση τα πραγματικά στοιχεία, τα πολιτικά δεδομένα και τα προσωπικά χαρίσματα.

Ωστόσο οι ημέτεροι δημοσκόποι βρίσκουν ότι όσο καλύτερα εξελίσσεται η προσπάθεια εξόδου από την κρίση με τον Τσίπρα, τόσο περισσότερο στις προβλέψεις τους οι πολίτες περιμένουν την ώρα να ψηφίσουν το κόμμα του Μητσοτάκη που την προκάλεσε. Μαγική εικόνα.

Από τη μια πλευρά χειροπιαστά δεδομένα, αριθμοί και πραγματικές εξελίξεις υπέρ του Τσίπρα- και της χώρας. Από την άλλη προβλέψεις υπέρ του Μητσοτάκη, με έρευνες για τις οποίες δεν ξέρουμε τίποτε: αν έγιναν ή αν τα ευρήματα είναι αυτά που προβάλλονται.

Ο λόγος των δημοσκόπων δεν έχει αξία μετά από τόσες αποτυχίες. Πόσο μάλλον όταν εμφανίζονται δημοσκοπήσεις, που δεν είναι δημοσκοπήσεις, αλλά …»εκτιμήσεις». Δηλαδή η γνώμη του δημοσκόπου.

Η πολιτική φλερτάρει διαρκώς με τον Τσίπρα, αλλά οι δημοσκόποι «βρίσκουν» ότι οι πολίτες θα ψηφίσουν Μητσοτάκη για τον οποίο ως τώρα μόνο αρνητικά στοιχεία καταγράφονται στη δημόσια παρουσία του. Συν τα βαρίδια και οι σκελετοί στις ντουλάπες της ΝΔ.

ΝΔ: πολλά λεφτά για επικοινωνία

Η γνώμη που σχηματίζουν οι πολίτες για τα κόμματα δεν είναι άμεση αντανάκλαση της πραγματικότητας. Ανάμεσα σε ό,τι συμβαίνει και στην κοινωνία παρεμβάλλεται – φυσιολογικά- ο κομματικός λόγος, αλλά και η επικοινωνιακή τεχνική, που στην περίπτωση Μητσοτάκη είναι υπερφυσική.  Η σκηνοθεσία της παρουσίας του από πάσης φύσεως «ειδικούς» είναι το βασικότερο όπλο του.

Δημοσκόποι, δημοσιογράφοι, ίματζ μέικερς, σπεσιαλίστες του πολιτικού μάρκετινγκ, λογογράφοι, μιντιάρχες δουλεύουν -αμειβόμενοι- για τον επικεφαλής της ΝΔ, με τον μόνο τρόπο που μπορούν: αλλοιώνοντας την πραγματικότητα υπέρ του. Στην ουσία υλοποιούν ένα αμερικανικό κόνσεπτ φαιάς προπαγάνδας. Φορτίζουν αρνητικά το όνομα του Τσίπρα και ψιμυθιώνουν το προφίλ του Μητσοτάκη.

Τα τρία τελευταία χρόνια ο πρόεδρος της ΝΔ έγινε απλός καθημερινός άνθρωπος του λαού, που πίνει τον καφέ του στη γωνία και αγοράζει το κουλούρι του στον δρόμο, που ξυπνάει στην Ιχθυόσκαλα, που αγωνιά για τον καθημερινό άνθρωπο και είναι ενημερωμένος για τα προβλήματά του, φιλόζωος, φιλοσοφημένος, καλός οικογενειάρχης, παθιασμένος με την … δημόσια εκπαίδευση. Ακόμη και εναντίον της οικογενειοκρατίας είναι!

Ο Τσίπρας; Καταχθόνιος και αποτυχημένος. Μαδούρο και επικίνδυνος κομμουνιστής. Καταληψίας, φίλος των τρομοκρατών και των πάσης φύσεως αναρχικών -τώρα και των Σκοπιανών. Εχθρός της Οικονομίας, των επενδύσεων, της θρησκείας, της οικογένειας -και της πατρίδας εννοείται.

Αυτό είναι το μότο για τους δυο άνδρες. Από επαγγελματική άποψη χαλάλι τα λεφτά που επενδύονται. Αν και δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια: από την άλλη υπάρχουν οι ατζαμήδες του ΣΥΡΙΖΑ. Ερασιτέχνες, αφελείς και συχνά κολλημένοι, δεν μπορούν να στηρίξουν ούτε τα προφανή επιτεύγματά τους, πόσο μάλλον να αναδείξουν τα μειονεκτήματα του αντιπάλου. Όσο ο Τσίπρας κάνει φύλλο και φτερό τον Μητσοτάκη, τόσο το πολυπληθές επικοινωνιακό επιτελείο του προέδρου της ΝΔ κλέβει εκκλησιά με τους Συριζαίους, στο πεδίο της προπαγάνδας.

«Να φύγει ο Τσίπρας»

Αυτή διαφορά δυνάμεων, μέσων, ανθρώπων και μεθόδων στον πόλεμο της εικόνας, επιτρέπει να συνεχίζεται ένα κοινωνικό παράδοξο. Ενώ ο Τσίπρας είναι ο κυρίαρχος των πραγματικών εξελίξεων, βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα κύμα που συμπυκνώνεται στη φάρδη: «Να φύγει».

Ακούγεται από την αντιπολίτευση, τους μιντιάρχες της διαπλοκής, διάφορα τυχοδιωκτικά στοιχεία και παλιούς μηχανισμούς της σήψης και της διαφθοράς. Λογικό. Αλλά υπάρχουν και απλοί πολίτες χωρίς δόλο και ιδιοτέλεια που το υιοθετούν. Από αυτούς απειλείται ο Τσίπρας. Τους άλλους τους έχει στο τσεπάκι.

Αν ρωτήσει κανείς αυτούς του πολίτες «ποιος να έλθει» αν φύγει ο Τσίπρας θα απαντήσουν: «Δεν μας ενδιαφέρει, θέλουμε να φύγει». Και αν τους ξαναρωτήσει «γιατί να φύγει;» οι απαντήσεις κατανέμονται σε τέσσερις άξονες. Και στους τέσσερις είναι παράλογες- και υποδηλώνουν κακή ενημέρωση- πέρα από τη φυσιολογική εναντίωση σε μια δυσάρεστη πολιτική.

Πρώτη απάντηση: «Ο Τσίπρας είπε ψέματα». Δηλαδή; Ότι θα καταργήσει σε μια νύχτα το Μνημόνιο και θα επαναφέρει αμέσως τα πράγματα εκεί που ήταν. Ότι το είπε είναι αλήθεια. Αλλά δεν είπε ψέματα. Το αντίθετο. Ο Τσίπρας είναι ο μόνος πρωθυπουργός που την επόμενη των εκλογών δεν ξέχασε με ποιο πρόγραμμα πήρε την εντολή να κυβερνήσει. Και επιχείρησε να το εφαρμόσει. Μέχρι να καταλάβει ότι ήταν αιθεροβάμων και σταμάτησε. Ευτυχώς.

Αλλά αυτός ο Τσίπρας δεν υπάρχει πια. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει ούτε η πολιτική που έδινε αυτές τις υποσχέσεις, ούτε η κυβέρνηση που επιχείρησε να τις εφαρμόσει. Ξανά ευτυχώς. Εκείνη η κυβέρνηση αποσύρθηκε τον Αύγουστο του 2015. Και ο Τσίπρας κρίθηκε για την πολιτική της εκεί που κρίνονται οι Πρωθυπουργοί: στην κάλπη. Και στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία το κοντέρ μετά τις εκλογές μετράει από την αρχή. Στοιχειώδες.

Η σημερινή κυβέρνηση εξελέγη με άλλο πρόγραμμα- που δεν είχε σχέση με τις προηγούμενες αερολογίες. Τον Σεπτέμβρη του 2015 ο Τσίπρας ζήτησε εντολή για να εφαρμόσει εντελώς διαφορετική πολιτική από τον Ιανουάριο. Πρώτα υπέγραψε το Μνημόνιο που επικύρωσε την αλλαγή πολιτικής και μετά πήγε σε εκλογές. Δεν είπε σε κανέναν ψέματα. Είπε ότι άλλαξε πολιτική.

Τις κέρδισε και εφαρμόζει εκείνα που υποσχέθηκε. Με επιτυχία. Τρίτο Μνημόνιο θα εφάρμοζε και ο Σαμαράς, αλλά προφανώς ανεπιτυχώς, όπως προκύπτει από τα δυο πρώτα. Ο Τσίπρας το επιβάρυνε με το εξάμηνο της πρώτης κυβέρνησής του. Αλλά η ουσία δεν άλλαξε. Τα περί… ζημίας 100 δισ. είναι μπούρδες.

Ειδικά αν ληφθεί υπόψη ότι σε κάθε περίπτωση δεν είναι ο Τσίπρας που έβαλε τη χώρα στα Μνημόνια, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ που τη χρεοκόπησε. Πού είπε ψέματα, λοιπόν; Ακόμη και ο Σόιμπλε του αναγνώρισε δημόσια τη συνέπεια- με τις αντιφάσεις της.

Κολοτούμπα ή υπευθυνότητα;

Δεύτερη απάντηση: Η «κολοτούμπα «. Με το Δημοψήφισμα. Εδώ ο παραλογισμός χτυπάει κόκκινο. Ο Τσίπρας έκανε ένα δημοψήφισμα -νομίμως. Αλλά η κοινωνία τον ξεπέρασε. Και ψήφισε πέρα από κάθε πρόβλεψη αντιευρωπαϊκά. Η επιλογή του κόμματος που είχε μόλις 35% πήρε…63%. Από πού προήλθε αυτό το ρεύμα; Όχι πάντως από το κόμμα του Τσίπρα. Αν είχε 63%, ποιος τη χάρη του.

Και εδώ είναι το μυστικό. Θα μπορούσε να ακολουθήσει την υπόδειξη του δημοψηφίσματος και να πει μάλιστα ότι ο λαός τον δικαίωσε. Να βγάλει τη χώρα από την Ευρωζώνη. Αλλά δεν το έκανε. Πήρε την ευθύνη να αγνοήσει το Δημοψήφισμα, όπως είχε συνταγματικό δικαίωμα. Άσχημα έκανε;

Τι θα του πρότειναν δηλαδή οι επικριτές του; Να έβγαζε τη χώρα από την κοινοτική Ευρώπη, με λαϊκή υποστήριξη; Είναι σα να λέει κανείς ότι ο Καραμανλής έπρεπε να περιμένει λαϊκή υποστήριξη για να τη βάλει. Δεν θα την έπαιρνε ποτέ.

Η πιο σημαντική πράξη του Τσίπρα που ήταν πράξη ευθύνης, προβάλλεται καιροσκοπικά ως «κολοτούμπα». Είναι προς τιμήν του ακέραιου Βαγγέλη Μεϊμαράκη που είπε πρόσφατα ότι δεν υπάρχει καμία κολοτούμπα, αλλά «απόφαση ουσίας του Τσίπρα».

Τρίτη απάντηση: Οι Πρέσπες. Εδώ όσοι τον θεωρούν λόγο για να «φύγει ο Τσίπρας» περιορίζονται. Θιασώτες της συμφωνίας υπάρχουν και μέσα στη ΝΔ και το Κινάλ. Απλά πειθαναγκάζονται σε σιωπή. Η Ντόρα π.χ. στη ΝΔ ή  -λιγότερο- ο Γ. Παπανδρέου στο Κινάλ.

Αντικειμενικά η Συμφωνία των Πρεσπών, λυτρώνει τη χώρα από τον γκρεμό που την έφερε ο Αντώνης Σαμαράς και την αναβαθμίζει διεθνώς και στην περιοχή. Πρώτος επιδίωξε μια τέτοια συμφωνία ο Κώστας Μητσοτάκης. Το ίδιο και ο Κ. Σημίτης. Ο Κώστας Καραμανλής την κατέστησε εθνική γραμμή.

Δεν προσχώρησε γιατί την απέρριψε η άλλη πλευρά στο Βουκουρέστι. Όχι το αντίθετο που λέει ο Μητσοτάκης. Ο Τσίπρας απλώς την υλοποίησε, αξιοποιώντας την αλλαγή θέσης από τα Σκόπια. Θα μπορούσε να αφήσει τα πράγματα όπως τα παρέλαβε. Ποιος θα τον κατηγορούσε; Αλλά θα ήταν απώλεια της εσχάτης ευκαιρίας.

Η σημερινή ΝΔ υπέκυψε στον εκβιασμό Σαμαρά ότι θα τη διασπάσει και τάχθηκε κατά τη συμφωνίας, κάτι που επέφερε διεθνή κατακραυγή κατά του Μητσοτάκη. Που άλλαξε και την προσωπική του θέση- δείχνοντας και πόσο ηγετικός είναι.

Έκτοτε η ΝΔ και οι μιντιάρχες της, μετατρέπουν μια διπλωματική επιτυχία με εθνικό όφελος σε αντιπολιτευτικό όπλο με φτηνή επιχειρηματολογία. βασισμένα στη μισαλλοδοξία καi το μίσος. Στο τέλος θα το πληρώσουν. Η ΝΔ δεν εκμεταλλεύεται αντιδράσεις στη Βόρεια Ελλάδα: τις προκαλεί και τις κατασκευάζει….

Περί διαπλοκής

Τέταρτη απάντηση: Eίναι διαπλεκόμενος. Ως επιχείρημα είναι σχεδόν αστείο, να λέει κανείς ότι πρέπει να φύγει ο Τσίπρας για λόγους διαφθοράς και διαπλοκής και να έλθουν αυτοπροσώπως η διαφθορά και η διαπλοκή που βυσσοδομούν εναντίον του.

Εδώ η κυβερνητική επικοινωνία είναι στα σπάργανα. Η…διαπλοκή προβάλλει τον Τσίπρα ως διαπλεκόμενο και τον Μητσοτάκη ως πολέμιό της. Και οι Συριζαίοι όταν δεν κοιμούνται… Απολογούνται.

Δυο κόμματα, όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ βουτηγμένα στη διαφθορά και στη σήψη, με τους εισαγγελείς πίσω τους, που έβγαζαν «Μαύρες Βίβλους», το ένα για τα σκάνδαλα του άλλου, με τη Νοβάρτις πάνω από το κεφάλι τους, προβάλλουν ως τεκμήριο διαφθοράς του Τσίπρα τον «Μανόλη του Παππά»- όπως προέβαλαν το Βατοπέδι για τον Καραμανλή. Ό,τι και αν είναι τελικά αυτός ο Πετσίτης.

Μιλούν για τον διαπλεκόμενο Τσίπρα, με αναφορές στον «φτωχοδιάβολο» όλων των εποχών Καλογρίτσα και τις συμφωνίες που έκανε ο Σωκράτης Κόκκαλης με τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Και θεωρούν «σχέσεις» του Τσίπρα με τη διαπλοκή τυπικές συναντήσεις του Πρωθυπουργού με επιχειρηματίες, όσοι είχαν τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες στα κόμματα των επιχειρηματιών ή έπαιρναν τα δισεκατομμύρια με το τσουβάλι, καθ’ ομολογίαν τους. Για να μην πάμε στον εμφανή πλουτισμό των στελεχών τους που ξημεροβραδιάζονταν στις αυλές των προμηθευτών του δημοσίου-μαζί με τα τσιράκια τους.

Μέτρησε κανείς πόσες σχέσεις τύπου Λαυρεντιάδη-Πετσίτη, υπήρξαν-και υπάρχουν- στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Έλεος.

Κανείς δεν θα εμποδίσει κανέναν να ψηφίσει όποιον κρίνει για όποιον λόγο θέλει. Αλλά αν υπάρχουν δέκα λόγοι για να επικρίνει ο πολίτης τον Τσίπρα-και πρέπει να το κάνει- δεν θέλει να ξέρουμε τι θα συμβεί αν ενσκήψει ο Μητσοτάκης με την κομπανία του.

Από αυτή την άποψη οι δημοσκόποι δεν βλάπτουν τον Τσίπρα με τις προβλέψεις τους γιατί οι εκλογές δεν γίνονται με δημοσκοπήσεις, αλλά με ψήφους που διαμορφώνονται με κριτήρια, πολιτικής, ιστορίας, ιδεολογίας και αισθητικής. Αναμετρώνται με τη νοημοσύνη και την κρίση του μέσου πολίτη. Και τα τελευταία χρόνια βγαίνουν μονίμως ηττημένοι…

ανοικτό παράθυρο