Η "μαύρη διεθνής" της ακροδεξιάς μπροστά στις ευρωκάλπες
της Κάκης Μπαλή
Η σύναξη της περασμένης Δευτέρας στο Μιλάνο ήθελε να δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα. Φιλοδοξούσε να καταλήξει σε ένα είδος ιδρυτικής διακήρυξης της νέας ανερχόμενης πολιτικής ομάδας στο επόμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μιας ομάδας, ίσως και δεύτερης σε δύναμη, που θα οδηγούσε πανηγυρικά την Ευρωπαϊκή Ένωση σε αυτό που λένε οι απανταχού ξενοφοβικοί εθνολαϊκιστές “Ευρώπη των εθνών”. Το προσκλητήριο το είχε στείλει το αφεντικό της Λέγκα, ο Ματέο Σαλβίνι, κι έσπευσε να ανταποκριθεί, από την άλλη πλευρά των Άλπεων, ο επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της “Εναλλακτικής για τη Γερμανία” Γιεργκ Μόιτεν. Στο πλάι τους οι εκπρόσωποι των “Αληθινών Φινλανδών” και του Λαϊκού Κόμματος της Δανίας - αλλά η φιέστα περιορίστηκε σ’ αυτούς. Οι περισσότεροι “μεγάλοι”, αυτοί που υπολογίζουν ότι θα εκλέξουν σημαντικό αριθμό ευρωβουλευτών στις εκλογές του Μαΐου, δεν εμφανίστηκαν. Ούτε ο Κατσίνσκι από την Πολωνία, ούτε η Λεπέν από τη Γαλλία, ούτε ο Στράχε από την Αυστρία, ούτε ο Βίλντερς από την Ολλανδία, ούτε ο Όρμπαν από την Ουγγαρία. Ο καθένας για τους λόγους του. Όχι ότι δεν συμφωνούν στα βασικά: “Χτίζουμε τείχη, αφήνουμε τους ξένους απ’ έξω και αποφασίζει για όλα το εθνικό κράτος” -εκτός από τα της αγοράς- ή, όπως αυτοί επιμένουν να το λένε, “για την Ευρώπη της κοινής λογικής”. Με μια εξαιρετικά διασταλτική ερμηνεία της “κοινής λογικής”. Αλλά έχουν και πολλά να τους χωρίζουν, είτε επί της ουσίας είτε για το θεαθήναι.
Αντικρουόμενα συμφέροντα
Ας ξεκινήσουμε από τους παρόντες στο Μιλάνο: Πώς να τα βρουν ο Σαλβίνι με το Afd στο μεταναστευτικό, αλλά και στα οικονομικά; Μπορεί να είναι πολύ λίγοι οι νέοι πρόσφυγες και μετανάστες που καταφέρνουν να φτάσουν στην Ιταλία του Σαλβίνι, από τότε που η Ε.Ε. πληρώνει τη Λιβύη για να κρατάει τους απελπισμένους στα στρατόπεδα - σκλαβοπάζαρά της και ουσιαστικά απαγορεύει τις επιχειρήσεις διάσωσης στη Μεσόγειο. Ωστόσο, κι αυτούς τους λίγους ο Σαλβίνι θέλει να τους στέλνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, π.χ. στη Γερμανία του Μόιτεν. Ο οποίος έκανε καριέρα -και το κόμμα του, το AfD, έπιασε διψήφια ποσοστά- με το σύνθημα “ούτε ένας στη χώρα μας”. Επιπλέον, το AfD ιδρύθηκε ως κόμμα υπεράσπισης των χρημάτων των Γερμανών φορολογουμένων απέναντι στους τεμπέληδες του Νότου - πρωτίστως στους Έλληνες, αλλά και στους Ιταλούς “που δεν ξέρουν να διαχειρίζονται τα οικονομικά τους”. Ο Σαλβίνι με τη στάση του στη δημοσιονομική πολιτική αμφισβητεί... προκλητικά τον δημοσιονομικό κορσέ γερμανικής εμπνεύσεως. Κι αυτό δεν αρέσει στην εκλογική πελατεία του Μόιτεν. Γι’ αυτό και στα σποτάκια που πρόβαλε η κομματική ιστοσελίδα του AfD από το Μιλάνο ο “σπάταλος” Σαλβίνι ήταν περίπου αόρατος.
Πάμε στις σχέσεις Σαλβίνι - Λεπέν. Ο Ιταλός υπουργός Εσωτερικών τα πάει καλά με την αρχηγό του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας κι είχαν συχνές επαφές στο παρελθόν, πλην όμως οι σχέσεις Παρισιού - Ρώμης δεν είναι και οι καλύτερες το τελευταίο διάστημα. Γι’ αυτό και η Λεπέν δεν επιθυμεί προεκλογικά να φωτογραφηθεί δίπλα στον Σαλβίνι, δεν θα άρεσε καθόλου αυτό στους ψηφοφόρους της. Είναι πολύ δύσκολο να “συνεργαστούν” οι εθνικισμοί, αφού τρέφονται από την ύπαρξη αντιπάλων.
Ο παράγοντας Ρωσία
Αυτό ισχύει και για τις σχέσεις του γερμανικού AfD με το πολωνικό PiS του Κατσίνσκι. Το “πρώτα η Γερμανία” δεν είναι συμβατό με το “πρώτα η Πολωνία”. Επιπλέον, το AfD έχει εξαιρετικά καλές σχέσεις με τη Μόσχα, με τα στελέχη του να μην χάνουν την ευκαιρία να ποζάρουν με τους “θεωρητικούς” στο περιβάλλον του Προέδρου Πούτιν. Αλλά για τους Πολωνούς εθνικιστές η Ρωσία είναι ταυτόχρονα “κόκκινο πανί” και η “αρκούδα” που τρέμουν.
Ο Όρμπαν, πάλι, για την ώρα δεν φαίνεται διατεθειμένος να εγκαταλείψει το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα -παρά την “ποινή” που του επέβαλε τον προηγούμενο μήνα, να αναστείλει τη συμμετοχή του Fidesz- και να συνταχθεί με τους Σαλβίνι και σία. Είναι προφανές ότι προτιμά να παρακάθεται στο κεντρικό τραπέζι με τους μισούς πρωθυπουργούς της Ε.Ε. παρά στο παρατράπεζο με τις δυο - τρεις φράξιες των ακροδεξιών. Άλλωστε, δεν έχει χάσει την ελπίδα του να αλώσει από μέσα το ΕΛΚ, μετά τις ευρωεκλογές.
Όσο για τον Αυστριακό ακροδεξιό Στράχε, έχει γλυκαθεί στην κυβέρνηση με τον δεξιό καγκελάριο Κουρτς και δεν έχει κανένα λόγο να θέσει σε κίνδυνο αυτή τη συνεργασία, ανεβάζοντας υπερβολικά τους τόνους. Στα βασικά «θέλω» του Στράχε ο Κουρτς δεν ανθίσταται, αλλά επιθυμεί να διατηρήσει τα προσχήματα. Για την ώρα τουλάχιστον.
Δύναμη μπλοκαρίσματος
Τι προκύπτει από αυτές τις αντιθέσεις; Πιθανότατα ότι οι εθνικιστές ξενοφοβικοί δεξιοί στην Ευρώπη, όσο κι αν ενισχυθούν από τις ευρωκάλπες του Μαΐου, δύσκολα θα καταφέρουν να σχηματίσουν ένα κοινό μέτωπο, μια ευρωομάδα που να μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο τόσο στη χάραξη της πολιτικής όσο και στη μοιρασιά των θέσεων - κλειδιών. Εάν τα κατάφερναν αριθμητικά, θα είχαν περισσότερες απαιτήσεις ενδεχομένως και από τους Ευρωσοσιαλιστές, σίγουρα πάντως από τους Ευρωφιλελεύθερους, τους Πράσινους και την Ευρωαριστερά. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι προοδευτικές και φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις έχουν την πολυτέλεια να εφησυχάσουν. Η δύναμη των ακροδεξιών είναι δύναμη μπλοκαρίσματος. Θα επιδιώξουν να τορπιλίσουν κάθε προσπάθεια περαιτέρω ολοκλήρωσης της Ε.Ε., θα βάζουν συνέχεια νάρκες σε κάθε προσπάθεια έντιμης διαχείρισης του μεταναστευτικού - και οι μισοί από αυτούς θα συνταχθούν με τις συστημικές δυνάμεις που υπερασπίζονται υποτίθεται “ελλείψει εναλλακτικής”, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Αυτή η νέα Δεξιά δεν θα είναι εύκολος αντίπαλος στη σύγκρουση της επόμενης μέρας των ευρωεκλογών για την Ευρώπη των πολλών.
avgi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου