Χρυσό παιδί ο Ριχάρδος

Ο κόσμος στο πρόσωπο του Ριχάρδου παίρνει την εκδίκησή του για όσα τράβηξε

του Κώστα Βαξεβάνη

Η σύλληψη του μεγάλου αφεντικού των ενεχυροδανειστηρίων σε συνδυασμό με τις χρυσοποίκιλτες φωτογραφίες του, έθρεψε σχόλια αυτές τις μέρες και στους μεγαλύτερους ξύπνησε μνήμες. Ο Ριχάρδος, αυτός ο λεοντόκαρδος του ματωμένου χρυσού, φωτογραφημένος πάνω στον χρυσό θρόνο του, θύμισε τον μαυραγορίτη που αντάλλασσε έναν τενεκέ λάδι με ένα διαμέρισμα και μέσα σε μερικά χρόνια, (με τη βοήθεια του χρυσού πάντα) κατάφερνε να ανταλλάξει και την ζοφερή πραγματικότητα των πράξεών του με μια θέση στην κοινωνία και την πολιτική. Γιατί μπορεί να μην ταιριάζει στο γενναίο αφήγημα περί ανωτερότητας και σπουδαιότητας των Ελλήνων, αλλά είναι γεγονός πως η Ιστορία μας είναι γεμάτη από μαυραγορίτες και προδότες οι οποίοι δεν τη γλύτωσαν μόνο, αλλά μας κυβέρνησαν κιόλας.

Ας επιστρέψουμε όμως στο Ριχάρδο, τον άρχοντα του χρυσού. Η σύλληψή του, αποτέλεσε για τον μέσο Έλληνα, αυτόν που υπέφερε τα τελευταία οχτώ χρόνια, την εκδίκηση της ζωής. Τώρα που βγαίνουμε από την εξαθλίωση της κρίσης, τα μάτια όλων μπόρεσαν να σηκωθούν και να κοιτάξουν κατάματα και το Ριχάρδο και την παρέα του. Ο κόσμος, στο πρόσωπο του Ριχάρδου -ή όπως αλλιώς τον λένε- Μυλωνά παίρνει την εκδίκησή του για όσα τράβηξε. Παρότι με την πολιτική των μνημονίων «μέναμε Ευρώπη» τα ευαγή ιδρύματα του ενεχυροδανεισμού φύτρωναν σε κάθε σημείο της χώρας θυμίζοντας σε όλους πως έχουμε κατοχή και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, υπάρχουν και οι άνθρωποί της. Παρότι τα μαγαζιά με τις μεγάλες πινακίδες που αγόραζαν χρυσό και πουλούσαν ελπίδα ξεφύτρωναν κάθε μέρα, το φαινόμενο διέφυγε της προσοχής των Μέσων Ενημέρωσης γιατί δεν ταίριαζε με το συνολικό αφήγημα της ανάπτυξης. Το μόνο που αναπτυσσόταν στην κατεστραμμένη χώρα ήταν οι μαυραγορίτες και οι λαθρέμποροι και τα «ενεχυροδανειστήρια» ήταν τα ακραία και εμφανή σύμβολα της αναδιανομής πλούτου.

Φυσικά ο Ριχάρδος, πέρασε απ' όλα τα τηλεοπτικά κανάλια για να διαφημίσει την τιμιότητα και την χρυσή του την καρδιά. Και δεν το έκανε μόνο με τον αγορασμένο χρόνο των διαφημίσεων αλλά ως καλεσμένος σε εκπομπές. Την ώρα που ο λαθρέμπορος της γειτονιάς κρυβόταν πίσω από τη βιτρίνα με την πινακίδα «φέρτε μας τα κοσμήματά σας να τα εκτιμήσουμε» ο Ριχάρδος έπινε σαμπάνια on camera και χαριεντιζόταν με παρουσιαστές και παρουσιάστριες όπως έκαναν παλιά οι αστρολόγοι των μεσημεριανών. Έκανε φυσικά και ο ίδιος τις προβλέψεις του πως η χώρα πάει καλά με τις κυβερνήσεις των μνημονίων και πόσταρε και καμιά φωτογραφία του Γεωργίου Παπαδόπουλου για να θυμίσει πόσο εθνικόφρων και πατριώτης είναι.

Πώς τα κατάφερνε όλα αυτά ο χρυσοσκάνθαρος Ριχάρδος; Όπως ακριβώς και ένας άλλος μετρ του χρυσού, ο κύριος Μπαμπάμτσης, ο οποίος δεν ήταν μόνο συνομιλητής του Αυγενάκηαλλά και όλης της κομψευόμενης και διαπλεκόμενης Αθήνας.Διοργάνωνε γκαλά, διακινούσε το χρυσό της Εκκλησίας σε συνεργασία με τον Δωρόθεο Σύρου (όπως υποστήριζε ο ίδιος) και συνέτρωγε με υπουργούς στο Κολωνάκι. Όπως και ο Ριχάρδος, ο κύριος Μπαμπάμτσης έκανε δουλειές του ποδαριού πριν γίνει χρυσός και πολιτικά επιχρυσωμένος. Ξεκίνησε από μία κλοπή παπαγάλου για να καταλήξει να έχει μια μεγάλη ομάδα αετονύχηδων που μιλούσε προνομιακά με τον Αυγενάκη ή τον επικεφαλής της φρουράς της Ντόρας Μπακογιάννη.

Η άνοδος των δύο (και όσων ακόμη θα αποκαλυφθούν) δεν σχετίζεται με τις ανάγκες τις οποίες εκμεταλλεύτηκαν σε καιρό κρίσης. Βρίσκεται στον πυρήνα της παραβατικότητας που εξυπηρετούν , ο οποίος δεν είναι άλλος από την μεγάλη μαφία της πολιτικής. Ο Ριχάρδος όπως και ο Μπαμπάμτσης, δεν θα υπήρχαν, αν από πίσω τους δεν λειτουργούσε ένα μεγάλο κύκλωμα πολιτικών, δικαστικών, μιντιαρχών και μαύρου χρήματος. Όπως συνέβαινε στο παρελθόν και με τον Μάκη Ψωμιάδη ο οποίος παρότι ενεπλάκη στην λαθρεμπορία χρυσού έμενε πάντα ασύλληπτος, οι καταστάσεις αυτές έχουν ένα χρυσό κανόνα: ποινικοί (πολλές φορές στα όρια του γραφικού) διακινούν μέσα από το λαθρεμπόριο το μαύρο πολιτικό χρήμα εισπράττοντας φυσικά τα δικά τους ποσοστά. Στον ποινικό ανήκει το ρίσκο και στον πολιτικό η κάλυψη.

KOUTIPANDORAS