Μόνη μας ελπίδα οι Άνθρωποι

Μόνη μας ελπίδα εκείνος ο Νίκος που με τους Αιγύπτιους συντρόφους του ανέβαζαν κόσμο όλη νύχτα στο καΐκι.

του Πέτρου Κατσάκου

Μόνη μας ελπίδα εκείνος ο Νίκος που με τους Αιγύπτιους συντρόφους του ανέβαζαν κόσμο όλη νύχτα στο καΐκι. Μόνη μας ελπίδα αυτοί που άνοιξαν τα σπίτια τους στους χαροκαμένους. Μόνη μας ελπίδα όσοι έδωσαν ένα μπουκάλι νερό στους διψασμένους. Μόνη μας ελπίδα όσοι έδωσαν μια φιάλη αίμα στους λαβωμένους. Μόνη μας ελπίδα αυτοί που είχαν τον νου και την καρδιά να μαζέψουν και τα ζώα μέσα από το κακό. Μόνη μας ελπίδα όσοι ίδρωσαν, όσοι μάτωσαν, όσοι ρίσκαραν, όσοι πάλεψαν, όσοι βούτηξαν στα βαθιά με το χέρι απλωμένο. Μόνη μας ελπίδα όσοι τίμησαν αυτό που αντιπροσωπεύουν. Μόνη μας ελπίδα οι άνθρωποι. Αυτοί που σου δίνουν την ελπίδα πως δεν έχουν όλα χαθεί. Αυτοί που σου δίνουν ελπίδα πως υπάρχει σωτηρία ακόμα και μέσα στην καταστροφή, τον χαμό και το θανατικό. Αυτοί που, άλλος λίγο άλλος πολύ, δίνουν άλλη αξία στη λέξη άνθρωπος.

Αυτοί είναι το αποκούμπι την ώρα της ανάγκης. Αυτοί είναι το χέρι που θα σε σηκώσει την ώρα που λυγίζεις. Αυτοί είναι που θα μοιραστούν το είναι τους για να σε κρατήσουν στο ύψος σου. Αυτοί είναι που θες να έχεις δίπλα σου τη δύσκολη στιγμή. Αυτοί οι άγνωστοι συνάνθρωποι που κάνουν τον κόσμο μας να δείχνει έστω και λίγο καλύτερος, ακόμα και μέσα στη στάχτη. Αυτοί που, ανώνυμοι, θα φύγουν και θα χαθούν μέσα στο πλήθος της επόμενης μέρας χωρίς να προλάβεις να μάθεις το όνομά τους. Χωρίς να προλάβεις να τους πεις ακόμη κι ένα ευχαριστώ για τη μικρή ή τη μεγάλη βοήθεια που σου πρόσφεραν την ώρα της ανάγκης.

Μόνη μας ελπίδα είναι αυτοί. Άλλους τους λένε επαγγελματίες, άλλους τους λένε εθελοντές, άλλους τους λένε αλληλέγγυους και όλους μαζί τους λένε ανθρώπους με το άλφα κεφαλαίο όπως τους αξίζει, καθώς ξεχωρίζουν μέσα στο πλήθος της αδιαφορίας, του ωχαδερφισμού, της γκρίνιας, της ανέξοδης κριτικής, της εκ του ασφαλούς μεγαλοστομίας και της μικροπολιτικής σκατοψυχιάς. Μόνη μας ελπίδα είναι αυτοί που λειτουργούν ως αντίδοτο στον ιό της κοινωνικής αδράνειας, της αποχής και της απόστασης από την ανάγκη του συνανθρώπου. Αντίδοτο στον ιό του κάθε παντογνώστη πολυλογά που στη δύσκολη στιγμή θα απουσιάζει, μα θα δίνει πάντα το παρών σε κάθε λιθοβολισμό επί δικαίους και αδίκους.

avgi