Πώς θα ήταν το ποδόσφαιρο χωρίς τους μετανάστες;

“Το ποδόσφαιρο ενώνει ανθρώπους, αυτό είναι που αγαπώ σε αυτό το παιχνίδι”. Αυτά ήταν τα λόγια του Αμπουμπακάρ Κόντα, ενός νεαρού μετανάστη από την Γκάμπια

Πριν από λίγες ημέρες, αυτή εδώ η στήλη ήταν αφιερωμένη στο άρθρο του Bloomberg που παρουσίαζε τους μετανάστες σαν μια δημογραφική και οικονομική "ένεση" για την Ευρώπη που γερνά και βυθίζεται στα αδιέξοδα των χωρών της. Ένα άρθρο που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τη λογική του ευρωρατσισμού, των κλειστών συνόρων και της αντιμεταναστευτικής πολιτικής των νεοδεξιών σχημάτων, που αλλού κυβερνούν και αλλού ευελπιστούν να κυβερνήσουν υψώνοντας φράχτες και συρματοπλέγματα. Ένα άρθρο που αν το βάζαμε στην ποδοσφαιρική λογική των τελευταίων ημερών, θα μας έκανε να αναρωτηθούμε πώς θα ήταν το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο χωρίς τους μετανάστες και τα παιδιά τους. Θα μας έκανε να αναρωτηθούμε πώς θα ήταν η παγκόσμια πρωταθλήτρια Γαλλίας χωρίς τους 18 από τους 23 διεθνείς της ή πώς θα λειτουργούσε η ποδοσφαιρική μηχανή του Βελγίου χωρίς τους δικούς της μετανάστες.

“Το ποδόσφαιρο ενώνει ανθρώπους, αυτό είναι που αγαπώ σε αυτό το παιχνίδι”. Αυτά ήταν τα λόγια του Αμπουμπακάρ Κόντα, ενός νεαρού μετανάστη από την Γκάμπια, που έχει ξεκινήσει ήδη μια νέα ζωή στην Ιταλία και επελέγη εφέτος από την UEFA στο πλαίσιο της καμπάνιας #EqualGame, που έχει ως στόχο όχι μόνο την καταπολέμηση των ρατσιστικών κρουσμάτων στα ευρωπαϊκά γήπεδα αλλά και τη συμφιλίωση των φιλάθλων των Γηραιάς Ηπείρου με την ιδέα της ποδοσφαιρικής αναζωογόνησης της Ευρώπης μέσω των μεταναστών. Στο φετινό Μουντιάλ, οι 83 από τους 230 ποδοσφαιριστές 10 ευρωπαϊκών εθνικών ομάδων ήταν μετανάστες πρώτης ή δεύτερης γενιάς.

Το βαρύ πυροβολικό του Βελγίου, ο Ρομέλου Λουκάκου από το Κονγκό, φιλοξενήθηκε πριν από δύο εβδομάδες στη διαδικτυακή έκδοση “The Players Tribune” και μίλησε για τα παιδικά χρόνια της φτώχειας και της στέρησης αλλά και την αλλαγή νοοτροπίας στην κοινή γνώμη της νέας του πατρίδας: “Δεν υπάρχουν αρουραίοι στο διαμέρισμα. Δεν κοιμόμαστε πλέον στο πάτωμα. Δεν υπάρχει πλέον άγχος. Είμαστε καλά τώρα. Δεν χρειάζεται πλέον να τσεκάρουν τις ταυτότητές μας. Ξέρουν τα ονόματά μας...”.

Με την πολυφυλετική πρωταθλήτρια κόσμου Γαλλία δείχνουν να συμβιβάζονται πλέον ακόμα και οι εθνικιστές της Λεπέν, που, σε αντίθεση με το παρελθόν, υποχρεώθηκε προχθές να πανηγυρίσει με τους παίκτες που μέχρι πρότινος δεν αναγνώριζε ως συμπατριώτες της. Και το ποδόσφαιρο τελικά αποδεικνύεται ένα πρώτης τάξης αντίδοτο στον ρατσισμό και στην ξενοφοβία.

avgi