Κοίτα ποιοι φωνάζουν

Θα περίμενε κανείς από τους εραστές και τους οπαδούς της συλλογικής ευθύνης μια λίγο πιο σταθερή γραμμή στις απόψεις τους

του Πέτρου Κατσάκου

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της οικονομικής κρίσης κυριάρχησε το μοντέλο της συλλογικής ευθύνης. Ένα μοντέλο που επιχείρησε να καταμερίσει το βάρος της χρεοκοπίας σε όλους μας βάζοντας στο κάδρο τον καστανά που δεν είχε ταμειακή μηχανή και τον πολίτη που αγόραζε τυρόπιτα χωρίς να ζητήσει απόδειξη. Ήταν το μοντέλο του "όλοι μαζί τα φάγαμε", που επικράτησε ως κυρίαρχος λόγος από την πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας και των κυρίαρχων ΜΜΕ.

Εκφραστές του πολιτικού και επικοινωνιακού προσωπικού της χώρας, αναλαμβάνοντας ρόλους δημόσιου κατήγορου, διαίρεσαν τη χρεοκοπία με τον αριθμό των κατοίκων της χώρας καταφέρνοντας με τον τρόπο αυτόν να ελαχιστοποιήσουν την ευθύνη αυτών που για χρόνια ελάμβαναν αποφάσεις, υπέγραφαν αποφάσεις, ελάμβαναν δάνεια, υπέγραφαν συμβάσεις, ελάμβαναν μίζες, υπέγραφαν συμβόλαια κ.ο.κ.

Έτσι, με τον τρόπο αυτόν τον ίδιο λογαριασμό εκλήθη να πληρώσει ο μεγαλοεκδότης των υπέρογκων θαλασσοδανείων με τον Θανάση για εκείνη την κωλοτυρόπιτα. Το κάδρο των ευθυνών έγινε τόσο μεγάλο ώστε ίσα που διέκρινες μέσα στο πλήθος των εκατομμυρίων ενόχων τον τύπο που ξεκαρδιζόταν στα γέλια με τα χιλιάδες κορόιδα που τον περιτριγύριζαν στην οικογενειακή φωτογραφία της χρεοκοπίας.

Θα περίμενε κανείς από τους εραστές και τους οπαδούς της συλλογικής ευθύνης μια λίγο πιο σταθερή γραμμή στις απόψεις τους. Θα περίμενε κανείς να τους ακούει να λένε πως “όλοι φταίξαμε” όταν βρίσκονται μακριά από θέσεις ευθύνης, όταν βρίσκονται μακριά από τα κέντρα των αποφάσεων. Θα ήταν κάπως πιο έντιμο να πάρουν έστω κι ένα μικρό μερίδιο ευθύνης όταν στο γύρισμα του καιρού τυγχάνει να βρίσκονται στην απ' έξω.

Γιατί αυτό συνέβη με τους “όλοι μαζί τα φάγαμε”. Όταν είχαν την καυτή πατάτα στα χέρια φρόντισαν να ελαχιστοποιήσουν το βάρος που τους έπρεπε μοιράζοντας την ευθύνη επί δικαίων και αδίκων. Όταν, όμως, η καυτή πατάτα σκάει στα χέρια κάποιου άλλου, τότε πάει περίπατο όχι μόνο η συλλογική, αλλά κυρίως η ιστορική διαδρομή της ευθύνης, διαγράφοντας το χθες και καρφιτσώνοντάς τη στο σήμερα.

Όπως λοιπόν η χώρα χρεοκόπησε μια συγκεκριμένη ημερομηνία και φταίγαμε όλοι, έτσι και η χώρα πνίγεται, καίγεται ή γκρεμίζεται σε μια χρονική στιγμή αποκομμένη από το παρελθόν της, αλλά φταίτε μόνο εσείς. Αυτό είναι το μοντέλο των “όλοι μαζί τα φάγαμε”. Κοιτάξτε γύρω και θα τους δείτε. Εκεί έξω είναι και ως συνήθως φωνάζουν.

αυγή