Οι νεκροί δεν μπορούν να μιλήσουν…

της Νικόλ Λειβαδάρη

Είμαστε μεγαλειώδεις στην αλληλεγγύη, είμαστε επικοί και στην προσφορά. Δίνουμε και το τελευταίο μας ευρώ για να πάρουμε γάλα στο παιδί του πυρόπληκτου και τρέχουμε νύχτα, εθελοντές, στα καμένα να σώσουμε όσα δεν σώζονται. Σηκώνουμε σούπερ μάρκετ ολόκληρα και ξεχειλίζουμε κλειστά γυμναστήρια με τρόφιμα για τους πληγέντες. Βουτάμε βάρκες και καϊκια και πέφτουμε στην θάλασσα να βρούμε διασωθέντες. Στεκόμαστε με τις ώρες στις ουρές των νοσοκομείων, βουβοί και στωικοί, για να δώσουμε αίμα για τους εγκαυματίες.

Κι είμαστε, εμείς οι ίδιοι, θηριώδεις στην έκλυση μίσους. Γυρνάμε σπίτι, σπάμε τα πληκτρολόγια και βγάζουμε από μέσα δεκάδες μικρούς Αμβρόσιους. Ορμάμε στην αρένα του Internet και κατασπαράζουμε αδιακρίτως νεκρούς και ζωντανούς. Αντιπρόεδρος μεγάλου κόμματος σπέρνει fake news κι, εν μέσω συλλογής των σορών, ευχαριστεί τον Τσίπρα για την πολιτική νίκη που του χάρισε. Βουλευτής κόμματος της ελάσσονος αντιπολίτευσης καλεί «όποιον δεν κάηκε και το επιθυμεί, να πάει να διοριστεί στο δημόσιο», αρτάρει tweets για «αδίστακτα καθάρματα» και καταγγέλλει «συμμορίες κατσαπλιάδων». Όχι, πριν καταγγείλει δεν είχε πάει στα αποκαϊδια να βοηθήσει, να ψάξει, να μάθει - απλώς, κατακεραύνωνε συνάδελφό του που είχε ζητήσει ψυχραιμία και σεβασμό στα θύματα. Πολίτης αυτής της χώρας επίσης, ποστάρει φωτογραφία με τα νεκρά δίδυμα και εύχεται στον πρωθυπουργό «και στα δικά σας».

Παραδίπλα, δήθεν αριστεροί και δήθεν προοδευτικοί «opinion makers», επωνύμως ή μη, κάνουν φτηνό χιουμοράκι (;) και αστρολογικά λογοπαίγνια ξανά με τα νεκρά δίδυμα. Και βάζουν κάτω νούμερα από τις πυρκαγιές στην Ηλεία και το Μάτι για να μετρήσουν ποιανού η φωτιά ήταν μεγαλύτερη.

Δεν είναι ξένοι όλοι αυτοί, είναι ο διπλός μας καθρέφτης και σαρξ εκ της σαρκός μας. Σάρκα μιας κοινωνίας που εθίζεται να μετρά τραγωδίες χωρίς να αποφασίζει σε ποια Ελλάδα να υποκλιθεί ευγνωμονούσα και ποια να πυρπολήσει. Που ακόμη ανέχεται να παίζουν κάποιοι ζωή και θάνατο στα ζάρια της μικροπολιτικής, που δεν έμαθε να σκύβει το κεφάλι και να αναμετράται με τις ευθύνες της μπροστά στους νεκρούς της. Και δεν κατάλαβε ότι μπορεί ενίοτε και να σιωπά για να τιμήσει όσους έχασε, ακόμη κι εάν έκανε τα πάντα για να τους σώσει.

«Οι νεκροί δεν μπορούν να μιλήσουν, αλλά το λιγότερο που οφείλουμε στην μνήμη τους είναι σεβασμός», είπε χθες ο Αλέξης Τσίπρας. Ήταν η συγνώμη που δεν ζήτησαν όλες αυτές τις μέρες κάποιοι από τους υπουργούς του. Εμείς πότε, κι από ποια Ελλάδα, θα ζητήσουμε την δική μας συγνώμη; Και τι θα πούμε στα παιδιά; Τι θα τους πούμε για κείνους που έφυγαν και για κείνους που έμειναν;

tvxs