Βαριές κουβέντες

του Τάσου Παππά

Λίγη αυτοσυγκράτηση στην εκτόξευση κατηγοριών δεν θα έβλαπτε. Εντάξει, είναι πλούσιο το ελληνικό λεξιλόγιο, οι επιδέξιοι χρήστες του μπορούν να κάνουν «παπάδες», αλλά η υπερβολή έχει και τα όριά της. Ακόμη και στην πολιτική. Στις μέρες μας, εκτός από τα γραπτά μένουν και τα προφορικά. Κι αυτά ίσως κάποτε ζητήσουν τα ρέστα από τους δράστες.

Το τι έχουν πει διάφορα στόματα δεν περιγράφεται. Πομπώδεις εκφράσεις για λόγους εντυπωσιασμού που ξεχνιούνται σε λίγες ώρες, βαριές κατηγορίες της νύχτας που η μέρα τις περιγελά, στομφώδεις καταγγελίες από άτομα του σχοινιού και του παλουκιού, κραυγαλέες κριτικές που είναι εκτός τόπου και χρόνου και πάει λέγοντας. Στο άθλημα αυτό πρωταγωνιστούν πολλοί.

Σε περίοπτες θέσεις ο Αδωνης Γεωργιάδης και ο Α. Λοβέρδος. Συναγωνίζονται για το ποιος θα πει την πιο χοντροκομμένη ατάκα ελπίζοντας ότι θα αναπαραχθεί από τα μέσα ενημέρωσης που διάκεινται φιλικά στα κόμματά τους. Δημοσιότητα έχουν εξασφαλίσει. Τους αποθεώνουν οι φανατικοί οπαδοί τους. Την έδρα την έχουν στο τσεπάκι τους. Δεν ξέρω όμως ποια γνώμη σχηματίζουν γι’ αυτούς οι σοβαροί και μετριοπαθείς ψηφοφόροι. Προφανώς τον κ. Γεωργιάδη δεν τον ενδιαφέρει. Τέτοια θέλει το κοινό του. Του τα προσφέρει καθημερινώς σε μεγάλες δόσεις και το ικανοποιεί. Η σχέση είναι αμφίδρομη.

Ο κ. Λοβέρδος όμως έχει άλλο παρελθόν και διαφορετική πολιτική πορεία. Τα τελευταία χρόνια συμπεριφέρεται σχεδόν σαν χούλιγκαν. Και τι δεν έχει πει για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση. «Αρχισυμμορίτης» ο Τσίπρας, «σπείρα» το Μαξίμου, «θεσμικοί κατσαπλιάδες» οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Για να μην αναφερθώ στις συγκρίσεις που έχει κάνει με τα καθεστώτα του Κιμ και του Τσαουσέσκου και στις απειλές εναντίον υπουργών ότι τους περιμένει το εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου, μόλις αλλάξει η κατάσταση.

Μια εξήγηση είναι ότι αντιδρά έτσι επειδή άκουσε πολλά όταν ήταν υπουργός. Και «προδότη» τον είπαν και «δωσίλογο». Ηταν η περίοδος που στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μοίραζαν απλόχερα εκτός από υποσχέσεις και κατηγορίες. Ωστόσο, η αξία ενός πολιτικού φαίνεται και από τον τρόπο που αποκρούει τις επιθέσεις και από την ποιότητα των επιχειρημάτων του και από την εικόνα που δημιουργεί με τη δημόσια παρουσία του. Το μίσος και ο φθόνος τυφλώνουν.

Από τον κανόνα δεν έχει ξεφύγει ούτε η παραδοσιακή Αριστερά, κυρίως η εξωκοινοβουλευτική. Εχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Τσίπρας είναι προδότης, μίσθαρνο όργανο του ιμπεριαλισμού, υπηρέτης της αστικής τάξης, καρακόλι των δανειστών και δυσφημεί την Αριστερά. Ως εδώ καλά, που λέει ο λόγος. Εχουν ειπωθεί τα ίδια και χειρότερα από αριστερούς εναντίον άλλων αριστερών. Ο εμφύλιος στην Αριστερά μπορεί να απωθεί τους δημοκρατικούς πολίτες, δίνει νόημα όμως στον μικρόκοσμο που τον παρακολουθεί.

Πάντως όταν ακούς παράγοντες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που ήταν μέχρι τον Αύγουστο του 2015 στον ΣΥΡΙΖΑ, σύντροφοι του Τσίπρα και ορισμένοι πολύ κοντά του, να λένε ότι «η δημοκρατία στην Ελλάδα έχει καταλυθεί και θα αποκατασταθεί μόλις εκδιωχθεί ο Τσίπρας» αναρωτιέσαι: Αν η δημοκρατία έχει καταλυθεί, όπως λένε, γιατί κυκλοφορούν ελεύθεροι, γιατί δεν έχουν συλληφθεί, γιατί τους επιτρέπεται να μιλούν, να αρθρογραφούν, να δίνουν συνεντεύξεις, να οργανώνουν διαδηλώσεις, να μπουκάρουν στα υπουργεία χωρίς καμία συνέπεια; Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου που πιστεύει ότι εξαπατήθηκε.

efsyn