Υπερασπίζοντας το Αφρίν

Δώδεκα φέρετρα, το ένα δίπλα στο άλλο, είναι περικυκλωμένα από ένα τεράστιο πλήθος. Κάθε φέρετρο είχε πάνω του μια διαφορετική σημαία με το έμβλημα κάθε ομάδας από τις Κουρδικές-συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις. Αυτή η εικόνα συμβολίζει την αντίσταση στη Ροζάβα.

των Rosa Burç - Kerem Schamberger

Χιλιάδες συγκεντρώθηκαν στο Αφρίν στην κηδεία της Μπαρίν Κομπανί, μαχήτρια των Μονάδων Προστασίας των Γυναικών (YPJ), με κλαδιά ελιάς στα χέρια. Για περισσότερες από δύο εβδομάδες, οι τούρκικες ένοπλες επίγειες και εναέριες δυνάμεις, συνοδεία γενειοφόρων που κραυγάζουν «Ο Θεός είναι μεγάλος», επιτίθενται σε γειτονιές και περιοχές ελεγχόμενες από τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), στο πλαίσιο της επιχείρησης με την κυνική ονομασία «Κλάδος Ελιάς».

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, 86 πολίτες σκοτώθηκαν και 200 τραυματίστηκαν, ενώ τουλάχιστον 10.000 εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, μέσα σε μια βδομάδα, για να γλιτώσουν από τους βομβαρδισμούς. Οι τούρκικες επιθέσεις που στόχευσαν και αρχαιολογικούς χώρους, παραβιάζουν καταφανώς το διεθνές δίκαιο. Ωστόσο, από τις 20 Ιανουαρίου, όταν ξεκίνησαν οι επιθέσεις, μέχρι σήμερα, καμία κυβέρνηση ούτε η διεθνής κοινότητα τις καταδίκασαν.

Η κρίση στο Αφρίν εγείρει τρία θεμελιώδη ερωτήματα: Ποιος είναι ο ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή ιστορικά, όσον αφορά τις διώξεις των Κούρδων; Ποιοι είναι αυτοί που υπερασπίζονται το Αφρίν; Ποια είναι τα γεωπολιτικά ζητήματα που κρύβονται πίσω από αυτή τη σύγκρουση;

Οι στόχοι του Ερντογάν

Όποτε η τουρκική κυβέρνηση εκκινεί μια «επιχείρηση», και ειδικά μια «αντιτρομοκρατική επιχείρηση», να είστε βέβαιοι ότι οι πρώτοι που θα βρεθούν στο στόχαστρο θα είναι οι Κούρδοι. Το είδαμε να συμβαίνει μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2015, όταν το κόμμα του Ερντογάν (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, ΑΚΡ) έχασε την πλειοψηφία και προκηρύχθηκαν εκλογές για την 1η Νοέμβρη. Τότε, η κυβέρνηση μαζί με το στρατό ξεκίνησε «επιχειρήσεις σκούπα» εναντίον μελών του PKK, στοχεύοντας όμως το HDP (Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών), ένα φιλοκουρδικό κόμμα της αριστεράς, που είναι και το μόνο που θα μπορούσε να αντιπολιτευτεί το ΑΚΡ.

Πριν δύο χρόνια, στις 5 Φλεβάρη, η κυβέρνηση του ΑΚΡ αποκάλυψε ένα σχέδιο δράσης δέκα σημείων, με στόχο την «αποκατάσταση» της νοτιοανατολικής Τουρκίας, η οποία είχε καταστραφεί (ή όπως το είχε θέσει ο πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου «τραυματίστηκε από τους τρομοκράτες που άνοιξαν πυρ»). Πρόκειται για ένα σχέδιο που στόχο είχε την ενσωμάτωση των κατοίκων των περιοχών και την υπακοή.

Είχε όμως και έναν οικονομικό σκοπό: την περαιτέρω εξάρτηση της περιοχής. Η επίδοση αποζημιώσεων, η μαζική αποκατάσταση οικισμών στα περίχωρα των πόλεων, ο δανεισμός με χαμηλά επιτόκια και η προσφορά θέσεων εργασίας, είχαν ως στόχο να δημιουργήσουν νέες εξαρτημένες σχέσεις μεταξύ των Κούρδων και του τουρκικού κράτους. ήλπιζαν έτσι πως θα τύχουν της εύνοιας της κοινής γνώμης, την ίδια ώρα που συνεχιζόταν η εγκληματοποίηση του HDP. Πρόκειται για ένα ακόμα κεφάλαιο της μακράς ιστορίας των πρακτικών κοινωνικής μηχανικής. Άλλωστε, το τουρκικό κράτος για δεκαετίες προσπαθεί να αφομοιώσει όσους αντιστέκονται στις επιθετικές πολιτικές τουρκοποίησης. «Ένα έθνος, ένα κράτος, μία σημαία, μια γλώσσα» είναι το μότο του, με το οποίο απεμπολεί τον κουρδικό πολιτισμό από τα όρια του τουρκισμού. Χάριν, λοιπόν, της προστασίας του τουρκικού έθνους-κράτους, θυσιάζονται κουρδικές ζωές.

Όσα συνέβησαν στο Κομπάνι αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η εσωτερική πολιτική μπορεί να ταυτιστεί με τη γεωπολιτική. Ενώ το δόγμα του εθνικιστικού κράτους στην Τουρκία δεν αναγνωρίζει καμία μορφή κουρδικής αυτονομίας στο εσωτερικό της Τουρκίας, αρνούμενο ακόμα και το δικαίωμα εκμάθησης της μητρικής γλώσσας, οποιαδήποτε μορφή κουρδικής αυτονομίας εκτός συνόρων θεωρείται επίσης απειλή για την ακεραιότητα του κράτους και καταπολεμιέται. «Σήμερα ή αύριο», δήλωσε ο Ερντογάν, «το Κομπάνι θα πέσει». Στο ίδιο μοτίβο, όταν ανακοινώθηκε το ιρακινό κουρδικό δημοψήφισμα ανεξαρτησίας το 2017, η τουρκική κυβέρνηση συνεργάστηκε με   τον ιρακινό πρωθυπουργό Χάιντερ αλ-Αμπάντι και το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν, για να αποτραπούν οι κουρδικές φιλοδοξίες περί ανεξαρτησίας.  Έτσι και τώρα, ο πρόεδρος Ερντογάν και οι σύμβουλοί του, επανειλημμένα δηλώνουν ότι το Αφρίν θα «καθαριστεί» και θα επιστραφεί «στους πραγματικούς ιδιοκτήτες του». Δεδομένου ότι οι Κούρδοι ιστορικά ήταν η αυτόχθονη και κυρίαρχη εθνοτική ομάδα στο Αφρίν, το ερώτημα που προκύπτει είναι ποιοι θα είναι αυτοί οι «πραγματικοί ιδιοκτήτες».

Η εύλογη σκέψη είναι πως θα επιβληθεί αραβοποίηση και εθνοκάθαρση. Σε αυτό συνηγορούν και οι πρόσφατοι βομβαρδισμοί στον αρχαίο ναό Αΐν Ντάρα. Αποκαλύπτεται έτσι η προσπάθειά τους να εξαλείψουν ιστορικούς τόπους θρησκευτικού πλουραλισμού και πολιτιστικής πολυμορφίας στην περιοχή, μια πράξη που θυμίζει τις πρακτικές των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν ή του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία.

Δημοκρατικός Συνομοσπονδισμός

Δημοσιεύτηκε μια εντυπωσιακή φωτογραφία από μια κηδεία στο Αφρίν, όπου δώδεκα φέρετρα, το ένα δίπλα στο άλλο, είναι περικυκλωμένα από ένα τεράστιο πλήθος. Κάθε φέρετρο είχε πάνω του μια διαφορετική σημαία με το έμβλημα κάθε ομάδας από τις Κουρδικές-συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις. Αυτή η εικόνα συμβολίζει την αντίσταση στη Ροζάβα: ενότητα στην πολυμορφία. Ενώ η Τουρκία προσπαθεί να εξαλείψει τον πλουραλισμό, οι Κούρδοι στη Συρία έχουν καταφέρει να οικοδομήσουν ένα σύστημα με θεμελιώδεις αρχές την αρχή της συνύπαρξης και την αρχή της ισότιμης συμμετοχής.

Στα μέσα του συριακού πολέμου και ύστερα από πέντε χρόνια αντιστασιακού αγώνα στη Ροζάβα, ανακηρύχθηκε η ίδρυση του Ομοσπονδιακού Δημοκρατικού Συστήματος της Ροζάβα-Βόρεια Συρία. Τριανταένα κόμματα εκπροσωπήθηκαν και διακόσιοι σύνεδροι συμμετείχαν στην ιδρυτική συνέλευση, αντιπροσωπεύοντας έτσι τρεις αυτοδιαχειριζόμενες περιφέρειες: Σεζίρε, Κομπάνι και Αφρίν. Επίσης εκπροσωπήθηκαν οι Άραβες, Ασσύριοι, Σύροι, Αρμένιοι, Τούρκοι και Τσετσένοι των περιοχών Γκιρέ Σπι (Ταλ Αμπιάντ στα αραβικά), Σαντάτι, Αλέπο και Σεμπά.

Το διήμερο αυτό συνέδριο κατέληξε σε μια διακήρυξη εξ ονόματος του λαού της Ροζάβα και της Βόρειας Συρίας, οι οποίοι δεν επιθυμούν την ανακήρυξη εθνικής ανεξαρτησίας, με την κλασική έννοια του όρου. Η διακήρυξη πρότεινε το ομοσπονδιακό σύστημα, για την αποτελεσματική επίλυση των συγκρούσεων. Δημοκρατία από τα κάτω, απελευθέρωση των γυναικών, πλήρης εκπροσώπηση όλων των κοινωνικών ομάδων στο συμβούλιο, το οποίο θα καθόριζε τις καταστατικές αρχές του νέου κοινωνικού συμβολαίου. Τον Σεπτέμβριο του 2017, έγιναν οι πρώτες ομοσπονδιακές εκλογές στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία Βόρειας Συρίας-Ροζάβα, με την εκλογή 3.700 αντιπροσώπων των τριών περιφερειών. Ακολούθησαν οι εκλογές τοπικών συμβουλίων τον Νοέμβριο και συνέλευσης τον Ιανουάριο. Η δημοκρατία από τα κάτω αναδείχθηκε από τις στάχτες του πολέμου.

Αυτό το ριζοσπαστικό δημοκρατικό πείραμα έχει τις ρίζες του στην ιδεολογία του ΡΚΚ και στην έννοια του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού, όπως την εξέφρασε ο Αμπτουλάχ Οτσαλάν, ο ιδρυτής και ηγέτης του κουρδικού κινήματος, που βρίσκεται φυλακισμένος σε ένα ξερονήσι της Τουρκίας από το 1999. Πηγή έμπνευσης αποτέλεσε και ο λόγος του ελευθεριακού συνδικαλιστή Μάρεϋ Μπούκτσιν, σύμφωνα με τον οποίο ο δημοκρατικός συνομοσπονδισμός προάγει ένα νέο ήθος για τους πολίτες και την κοινότητα, μεταμορφώνοντας και εκδημοκρατικοποιώντας τις τοπικές κυβερνήσεις, οι οποίες λειτουργούν υπό τη μορφή των λαϊκών συνελεύσεων και οι αποφάσεις των οποίων συζητούνται στο επίπεδο της συνομοσπονδίας, η οποία δεν αποτελείται από έθνη-κράτη, αλλά από περιφέρειες.
Πολλές φορές ο Οτσαλάν επέμεινε στην οικοδόμηση του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού, αφού αυτός δεν θα απειλούσε ούτε την εδαφική ακεραιότητα των εθνών-κρατών ούτε θα αγνοούσε την κυριαρχία της κεντρικής κυβέρνησης. Ωστόσο, η δομή των περιφερειών είχε ως στόχο, με τον καιρό, να χαράξει τα φυσικά και νοητά σύνορα ενός έθνους-κράτους, χωρίς αυτά να συνδέονται με το πολιτικό πεδίο της κοινωνικής ζωής. Ο δημοκρατικός Συνομοσπονδισμός έχει διπλή εξουσία, αφού διασφαλίζει τη συνύπαρξη αυτοδιαχειριζόμενων περιφερειών, δίπλα σε ένα έθνος-κράτος.
Επομένως, το Αφρίν για τους Κούρδους δεν αποτελεί μόνο μια περιοχή που βρίσκεται υπό πολιορκία, αλλά συμβολίζει τη δυνατότητα αυτόχθονης αυτονομίας, ανεξάρτητα από την εγκαθίδρυση ενός άλλου έθνους-κράτους. Επίσης, υπερασπίζεται έμπρακτα τα κεκτημένα των γυναικών. Οι γυναίκες πάλεψαν ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος όχι μόνο από εθνικό συμφέρον, αλλά κυρίως για να ανατρέψουν την πατριαρχική καταπίεση, που ενσαρκώθηκε στη πιο βίαιη μορφή της από το Ισλαμικό Κράτος. Συμμετέχοντας ισότιμα στον αγώνα για την απελευθέρωση της Ροζάβα, τα γυναικεία τάγματα, το YPJ, έδωσαν τη μάχη για τη θέση των γυναικών σε μια ελεύθερη κοινωνία.

Καιροσκοπικές «φίλιες δυνάμεις»

Το απελευθερωτικό κουρδικό κίνημα έχει αναπτύξει δεσμούς με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις τα τελευταία τρία χρόνια στη Συρία. Δεν ήταν λίγες οι φορές που συνεργάστηκαν στο πεδίο μάχης ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Ακόμα υπάρχουν κοινά κέντρα συντονισμού με τη Ρωσία στο Αφρίν, για αεροπορικές επιθέσεις όπως και στις περιοχές γύρω από την Ντέιρ Εζόρ. Η συνεργασία με τις ΗΠΑ είναι ακόμα πιο στενή. Οι Δημοκρατικές Δυνάμεις της Συρίας (SDF), ένα συνασπισμός ένοπλων ομάδων, με τις YPG και YPJ να είναι εμπροσθοφυλακή, εξοπλίζονται από τις ΗΠΑ και συνοδεύονται από αμερικανικές ειδικές δυνάμεις. Επίσης, έχουν στρατιωτικές και αεροπορικές βάσεις στην Σιζίρε. Πριν την τουρκική στρατιωτική επίθεση στο Αφρίν, οι ΗΠΑ είχαν ανακοινώσει την πρόθεσή τους για εγκατάσταση μονάδας 30.000 συνοριοφυλάκων, σε συνεργασία με τις SDF. Για την Τουρκία, η κίνηση αυτή εκλήφθηκε ως άμεση απειλή, ένας στρατός υπό την καθοδήγηση των Κούρδων να κατευθύνεται στα σύνορά της. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι οι δυνάμεις αυτές δεν εξαπέλυσαν ποτέ καμία απειλή εναντίον του τουρκικού κράτους, από την αρχή του εμφυλίου πολέμου στη Συρία.
Παρότι το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα αντιμετώπισε τη σχέση αυτή ως τακτικό και όχι στρατηγικό εταίρο, συχνά έχουν χαρακτηριστεί ως «ιδεολογικοί εταίροι» και «στρατεύματα της Δύσης», κατά τη μάχη ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Τώρα, ενώ αυτές οι δυνάμεις και η Ρωσία επιτρέπουν τις τουρκικές επιθέσεις στο Αφρίν, που υποστηρίζονται από τζιχαντιστές μισθοφόρους, οι δυνάμεις της διεθνής αριστεράς αρκείται σε ένα «σας τα λέγαμε» και κατηγορούν τους Κούρδους για συνεργασία με τους ιμπεριαλιστές. Πώς μπορείς όμως να κατανοήσεις τη σύγκρουση, χωρίς να διακρίνεις τη μακροπρόθεσμη πολιτική στρατηγική με τη βραχυπρόθεσμη στρατιωτική τακτική. Στρατηγικά, καμία από τις δύο μεγάλες δυνάμεις δεν είχε –μέχρι σήμερα- κάποια επιρροή στο πολιτικό σχέδιο για τη Δημοκρατική Συνομοσπονδία της Βόρειας Συρίας-Ραζάβα. Οι κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις εξελίχθηκαν χωρίς κάποια ιμπεριαλιστική παρέμβαση.

«Αν εξετάσουμε τη σχέση με τη στρατηγική και τακτική έννοια, θα δούμε ότι η στρατηγική σχέση μεταξύ των ΗΠΑ και του PYD, για παράδειγμα, δεν είναι εφικτή», είπε ο Ριζά Αλτούν, μέλος του Εκτελεστικού συμβουλίου της Ένωσης Κουρδικών Κοινοτήτων (KCK) και υπεύθυνος διεθνών σχέσεων του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος. Ο Αλτούν τόνισε, επίσης, ότι δεν μπορεί με τις ΗΠΑ ή την Ρωσία να προκύψει κοινό πολιτικό σχέδιο για το μέλλον. Όπως πρόσθεσε, οι ΗΠΑ πάντα προσπαθούσαν να εκβιάσουν τους Κούρδους στη βόρεια Συρία, προκειμένου να τους πείσουν για την ύπαρξη ενός κουρδικού έθνους-κράτους, παρά το γεγονός ότι οι ιδρυτικές ιδέες της Ροζάβα αντιμάχονται τον εθνικισμό και τον κρατισμό.

Η Ροζάβα παρέμεινε πολιτικά ανεξάρτητη και αυτό προκαλεί δυσφορία στις ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις. Γι’ αυτό επέτρεψαν την τουρκική επίθεση. Η Ρωσία και η Δαμασκός δεν έχουν μακροπρόθεσμα συμφέροντα σε περίπτωση τουρκικής κατάληψης του Αφρίν. Ωστόσο, η θηριώδης καμπάνια εναντίον του Κούρδων θα μπορούσε, ενδεχομένως, να οδηγήσει τις SDF στην αγκαλιά της Ρωσίας και να τους αναγκάσει να κάνουν πολιτικούς συμβιβασμούς με τον Άσαντ. Η Ρωσία, αν ήθελε, θα μπορούσε να αποκλείσει τον εναέριο χώρο πάνω από το Αφρίν, εμποδίζοντας έτσι τον βομβαρδισμό κατοικημένων περιοχών από τις τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις. Αυτό έγινε πασιφανές και όταν ο κούρδος πολιτικός Αλντάρ Χελίλ δήλωσε, λίγο πριν την τουρκική επίθεση, ότι η Ρωσία ζήτησε από τη διοίκηση του Αφρίν να παραδώσει την περιοχή στη συριακή κυβέρνηση, προκειμένου να προφυλάξει τον εναέριο χώρο του Αφρίν. Η παράδοση περιοχών που ιστορικά ανήκουν στους Κούρδους και απελευθερώθηκαν από τις ομάδες YPG, YPJ και SDF, από την έναρξη του συριακού πολέμου, αποκλειόταν ως ενδεχόμενο. Η παράδοση της Ροζάβα στα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού αποκλείεται να γίνει από το κουρδικό κίνημα.

Το μεγάλο παιχνίδι

Η τουρκική επίθεση στο Αφρίν επεκτάθηκε μέχρι το Ιντλίμπ, από τη στιγμή που η Μόσχα έδωσε το πράσινο φως, με αντάλλαγμα από την Τουρκία την απόσυρση των τζιχαντιστών από την περιοχή. Από την αρχή της επίθεσης στο Αφρίν, οι μαζικοί βομβαρδισμοί σε βόρεια τμήματα του Ιντλίμπ από ρωσικά και συριακά αεροσκάφη, άφησαν πίσω τους σημαντικές απώλειες. Ήδη βρίσκονται υπό κατάληψη στρατηγικά σημεία στην περιοχή του Ιντλίμπ και έχουν χαρακτηριστεί ως «ζώνες αποκλιμάκωσης-ασφαλείας». Σαφώς ό,τι συμβαίνει στο Ιντλίμπ είναι η άλλη όψη της επίθεσης στο Αφρίν. Η Ρωσία και η Συρία δεν ευθύνονται μονάχα για τα εγκλήματα πολέμου στο Ιντλίμπ, αλλά και για τη συνεργασία τους με την Τουρκία στην εθνοκάθαρση που επιβάλλεται στο Αφρίν.
Η Ρωσία είναι επίσης διατεθειμένη να εξουσιοδοτήσει στρατιωτική παρέμβαση της Τουρκίας, από τη στιγμή που υπάρχει ένας ρωσοδυτικός ανταγωνισμός για το ποιοι θα αναπτύξουν καλές σχέσεις με την Τουρκία. Είναι προς το συμφέρον της Ρωσίας να μην ενταχθεί η Τουρκία στο δυτικό μπλοκ. Από την άλλη, οι χώρες της Δύσης θέλουν να διατηρήσουν την Τουρκία στην οικογένεια του ΝΑΤΟ, καθώς μια στρατηγική προσέγγιση της Τουρκίας με τη Ρωσία, στην οποία ο Ερντογάν αναφέρεται επανειλημμένα, θα δυσαρεστήσει τις ΗΠΑ.

Από την άλλη είναι η σιωπή της Δύσης πάνω στα εγκλήματα πολέμου της Τουρκίας στο Αφρίν. Από το 2005, πλέον των 350 τανκς τύπου Λεοπάρντ 1 και 2 πωλήθηκαν στην Τουρκία και είναι αυτά που περνούν τα σύνορα με τη Συρία παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο. Ο τουρκικός στρατός έχει αποθανατιστεί επανειλημμένα στα σύνορα με όπλα G3, που κατασκευάστηκαν στο γερμανικό εργοστάσιο Heckler & Koch. Όταν ο πρόεδρος Ερντογάν επισκέφτηκε την Τερέζα Μέι (27 Ιανουαρίου 2017) υπέγραψαν ένα συμβόλαιο 115 εκατ. ευρώ για την κατασκευή νέων μαχητικών TF-X αεροπλάνων. Εκπρόσωπος της κυβέρνησης δήλωσε τότε: «Υποθέτουμε ότι αυτής της συμφωνίας θα ακολουθήσουν και άλλες».

Τον Ιανουάριο του 2018, ο Ερντογάν και ο γάλλος πρόεδρος Μακρόν υπέγραψαν στρατιωτική συμφωνία για τη συνεργασία της γαλλοϊταλικής εταιρείας όπλων Eurosam, με την τούρκικη κατασκευαστική εταιρεία όπλων Roketsan και Aselsan. Είχαν προηγηθεί και άλλες κινήσεις συνεργασίας, όταν τον Σεπτέμβριο του 2017, η Τουρκία άφησε ελεύθερο τον γάλλο δημοσιογράφο Λουπ Μπιρό. Επιπλέον, ο λόγος που ο Ερντογάν επισκέφτηκε την Ιταλία και το Βατικανό τον περασμένο μήνα ήταν για την ενίσχυση των τουρκικών εναέριων δυνάμεων με 60 ελικόπτερα «Μαγκούστα».
Εξοπλισμένος πια ο τουρκικός στρατός συνεχίζει το βομβαρδισμό του Αφρίν. Τη 16η μέρα της επίθεσης, χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν στο Αφρίν από το Καμισλί, Κομπάνι και Σενγκάλ, όπως και από άλλες περιοχές της κουρδικής περιφέρειας. Αυτοκινητοπομπές με τον κόσμο να κραδαίνει κλαδιά ελιάς, ήρθαν για να συμπαρασταθούν στο λαό του Αφρίν και να υπερασπιστούν όχι μόνο τη γη τους και την αξιοπρέπειά τους, αλλά και τα κεκτημένα της επανάστασης της Ροζάβα: την ελευθερία, τη δημοκρατία, την απελευθέρωση των γυναικών, για τα οποία άνθρωποι κάθε ηλικίας έδωσαν αυτή την άνιση μάχη και την κέρδισαν. Ταξίδεψαν χωρίς αυταπάτες, αναζητώντας συμμάχους. Όπως είπε και ο Ριζά Αλτούν «Είμαστε δοσμένοι σε έναν αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Επομένως, ως αντιιμπεριαλιστική δύναμη δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι ιμπεριαλιστές μας πρόδωσαν. Οι στρατηγικοί εταίροι μας είναι οι δημοκρατικές δυνάμεις ανά τον κόσμο, οι κοινωνικές και αντισυστημικές δυνάμεις».

Οι Κούρδοι δικαιούνται όχι μόνο τη συμπαράστασή μας, αλλά την αλληλεγγύης της διεθνούς αριστεράς, όχι μόνο γιατί η ύπαρξή τους και η ταυτότητάς τους βρίσκονται σε κίνδυνο, αλλά γιατί κινδυνεύουν και οι προσπάθειες για ριζοσπαστική δημοκρατία και απελευθέρωση των γυναικών στη Μέση Ανατολή. Η υπεράσπιση του Αφρίν, μέσα και έξω από τη Ροζάβα, πρέπει να γίνει επιτακτικός σκοπός μας.

* Η Ρόζα Μπουρκ είναι επιστημονική συνεργάτης στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών και Κοινωνιολογίας του πανεπιστημίου της Βόννης, με ενδιαφέροντα τον εθνικισμό τη ριζοσπαστική δημορκατία και τις τουρκοκουρδικές πολιτικές. Ο Κερέμ Σαμπεργκερ είναι επιστημονικός συνεργάτης στο Ινστιτούτο Επιστημών Επικοινωνίας και Μελετών ΜΜΕ στο πανεπιστήμιο του Μόναχο και μέλος της Μαρξιστικής Αριστεράς. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Jacobin (10.2.2018).

Επιμέλεια-μετάφραση: Ιωάννα Δρόσου

ΕΠΟΧΗ