Για άλλους ρουφιάνος, για άλλους ελπίδα

του Δημήτρη Σταράκη

«Ο άνθρωπος δεν αλλάζει», ακούμε και λέμε συχνά πυκνά. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που παρουσιάζονται ως ακλόνητες αλήθειες.

Διάβασα το κείμενο του «Πληροφοριοδότη Β», πρώην στελέχους της εταιρείας Novartis. Πολλοί θα το χαρακτηρίσουν ως δικαιολογία για να διευκολύνει τη θέση του. Άλλοι θα υιοθετούσαν την γραμμή που θέλει τους ανθρώπους που τελούν υπό ειδικό καθεστώς προστασίας να είναι «ρουφιάνοι». «Ρουφιάνοι» βέβαια, όταν ζοριζόμαστε, γιατί εδώ μιλάμε για μία έννομη διαδικασία, κοινή σε Αμερική και Ελλάδα, με προβλεπόμενες διατάξεις και συγκεκριμένο πλαίσιο.

Πέραν όμως από τα παραπάνω, ο «Πληροφοριοδότης Β» μου θύμισε ουκ ολίγες περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι δεν άντεξαν να σηκώσουν το βάρος των τύψεων τους και αποφάσισαν ν’ αλλάξουν στρατόπεδο. Ένας από τους σπουδαιότερους ιστορικούς του λαού της Αμερικής, ο Χάουαρντ Ζιν, έριχνε βόμβες από το αεροπλάνο του και σκότωνε αμάχους. Όταν σκέφτηκε τις πράξεις του, μετατράπηκε σε έναν από τους πλέον φλογερούς υπερασπιστές των αδύναμων.

Γιατί όμως αλλάζουν οι άνθρωποι αυτοί; Γιατί δεν διατηρούν το κυνικό τους πρόσωπο και δε συνεχίζουν να γλεντούν, τη στιγμή που οι διπλανοί τους τσακίζονται; Όσο και να παλέψουμε για μία και μόνη απάντηση, αυτό δεν είναι δυνατό. Αυτό που όμως δεν αμφισβητείται είναι το γεγονός ότι, παρά τις απειλές, παρά τις ασφαλιστικές δικλίδες που έχουν οι ελίτ που διαπράττουν αδικήματα εις βάρος της κοινωνίας, παρά τον ψυχολογικό πόλεμο, ο άνθρωπος μπορεί να επιλέξει  «να μην συνταχθεί με τους εκτελεστές», για να παραφράσω τη γνωστή πρόταση του Καμύ.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Έντουαρντ Σνόουντεν, ο οποίος δούλευε για την CIA και έδωσε ο ίδιος στη δημοσιότητα τους παράνομους τρόπους παρακολούθησης των Αμερικανικών αρχών;

Ποιος ξεχνά τον ειδικό πράκτορα Μαρκ Φελτ, ο οποίος ήταν το «Βαθύ Λαρύγγι» στο σκάνδαλο Γουότεργκέιτ, το οποίο οδήγησε στηνπαραίτηση τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον;

Τα παραδείγματα ανθρώπων που μίλησαν για παράνομες και απάνθρωπες πρακτικές, πολλά. Μα όλα σχεδόν μοιάζουν να δείχνουν ότι υπάρχουν ανάμεσα μας άνθρωποι που δεν αντέχουν να ζουν συνεχώς εις βάρος των άλλων. Άνθρωποι που δεν αντέχουν να βλέπουν παιδιά να τρώνε από συσσίτια, άστεγους να πληθαίνουν στους δρόμους και ασθενείς να πεθαίνουν, αφού δεν έχουν πόρους για να αγοράσουν τα φάρμακα τους.

Για τους συντηρητές ενός σάπιου συστήματος που (μας) αργοπεθαίνει, κάθε πληροφοριοδότης που αποκαλύπτει την μπόχα του σύγχρονου νεοφιλελεύθερου κόσμου, είναι «ρουφιάνος». Για κάποιους άλλους, αποτελεί μία συνέχεια στην ανθρώπινη αλυσίδα που ονομάζεται «ελπίδα», απέναντι σε κάθε τακτική που υπονομεύει την ανθρώπινη συνύπαρξη. 

ALTSANTIRI