Όταν τα συλλαλητήρια μεταμορφώνονται σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις

Πατρίς, θρησκεία, Μακεδονία  

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Θα φτάναμε και σ’ αυτό. Θα φτάναμε κάποια στιγμή στο σημείο όπου τα συλλαλητήρια, οι διαδηλώσεις, οι διαμαρτυρίες για το Μακεδονικό θα διαφημίζονταν, θα πλασάρονταν ως εκφράσεις αντικυβερνητικού μένους. Η οργή άλλωστε, μια βαρκούλα είναι. Εύκολα την κουμαντάρεις κι εύκολα την στρέφεις προς τα εκεί που θέλεις. Προς τα εκεί που σε εξυπηρετεί. Κι αν τραβήξει κουπί η πατρίδα, αν υποφέρει,..
δε γαμιέται ρε φίλε. Όταν έρθουμε εμείς στην εξουσία, θα τα διορθώσουμε όλα!
Από μέρες έχει ξεκινήσει το στόρι, αλλά επισημοποιήθηκε το τελευταίο εικοσιτετράωρο. Με τιτιβίσματα από κάθε είδους εξαπτέρυγα, που βλέπουν στο συλλαλητήριο της Κυριακής μια νέα ευκαιρία. Ένα καινούριο κόλπο πολιτικό, που θα έρθει νικηφόρο να αντικαταστήσει το ρεζιλίκι των Παραιτηθείτε. Όταν μαζευότανε πέντε χιλιάδες την πρώτη φορά στο Σύνταγμα και δυο χιλιάδες τη δεύτερη. Ενώ τώρα, που περιμένουν τα σωματεία ένα και ενάμιση εκατομμύριο κόσμο…
Δυο προβληματάκια έχει πάντως το σενάριο του πολιορκητικού κριού. Το πρώτο είναι ότι νομιμοποιεί την ακροδεξιά και την ξαναβάζει στο παιχνίδι. Εκεί που ανέμενε τρεμάμενη το αποτέλεσμα της δίκης για τη δολοφονία Φύσσα και την εγκληματική οργάνωση, τώρα σηκώνει περήφανη κεφάλι και ξαναβγαίνει μπροστά για να εκφράσει τους καημούς του έθνους. Και δεν βλέπω καμία πρόθεση να εκδιωχθεί ή έστω να απομονωθεί. Είναι σαν να λένε, όπως έγραψα και πιο πάνω, όταν έρθουμε εμείς στην εξουσία θα τα διορθώσουμε όλα. Να το πείτε μόνο και στη Μάγδα Φύσσα, να μη νομίζει ότι η θυσία του γιού της πιάνει τόπο.
Το δεύτερο προβληματάκι; Καλή ήταν η κατοστάρα στη Θεσσαλονίκη. Καλή θα είναι και η συμμετοχή στην Αθήνα, γιατί όχι; Σε αυτές τις περιπτώσεις ωστόσο, εκτός από αυτούς που συμμετέχουν μετράνε και αυτοί που δεν συμμετέχουν. Κι αυτοί έχουν δικαίωμα ψήφου κι αυτοί έχουν δικαίωμα σκέψης κι αυτοί έχουν δικαίωμα έκφρασης. Και μπορεί κάποια στιγμή να τα πάρουν κρανίο με τα τσολιαδάκια, με τα αλόγατα, με τα σημαιάκια και με τα απανωτά «Αλήτες, προδότες, πολιτικοί». Διότι μυαλουδάκι έχουν, τους το έδωσε ο Θεός, και καταλαβαίνουν ότι το συγκεκριμένο σύνθημα ακολουθείται από τη γνωστή απορία: «Πού ‘σαι ρε Γιώργη Παπαδόπουλε να μας σώσεις;»
Αυτοί οι πολίτες είναι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, η συντριπτική πλειοψηφία του. Που ανησυχούν βεβαίως για το μακεδονικό το ζήτημα (όλοι και όλες ανησυχούμε!), αλλά δεν έχουν καμία όρεξη να χρησιμοποιηθεί η αγωνία τους για κομματικούς ή εθνικιστικούς σκοπούς. Και μπορεί τώρα να μη μιλάνε, αλλά όταν έρθει η ώρα η κρίσιμη θα την πούμε την κουβεντούλα τους. Πίσω απ’ το παραβάν με την ψήφο τους. Εκτός κι αν έχει κάνας στρατηγός αντίθετη άποψη…

Υ.Γ.1: Όποιος καταλαβαίνει από λεπτές ισορροπίες ακούει πάντοτε πολύ προσεκτικά τον Θόδωρο Σκυλακάκη. Σήμερα που ρωτήθηκε στον ΣΚΑΪ για μια σύνθετη ονομασία που θα εμπεριέχει τον όρο «Μακεδονία», απάντησε ευθαρσώς:
«Αυτή είναι πραγματικότητα, αυτή είναι η διπλωματικά εφικτή λύση».
Εμένα κάτι μου λέει αυτό, όχι μόνο ενόψει Κυριακής αλλά και για μελλοντικά νταλαβέρια και νταλαβεράκια.

Υ.Γ. 2: Όπως ακούω προσεκτικά Σκυλακάκη, έτσι ακούω και τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας όταν δηλώνει για τα συλλαλητήρια:
«Όταν μάλιστα τα συλλαλητήρια αυτά διοργανώνονται, προκειμένου να εξυπηρετηθούν πρόσωπα και σκοπιμότητες “έξωθεν και έσωθεν”, τότε η Εκκλησία δεν μπορεί να έχει λόγο συμμετοχής, ούτε και τρόπο παρουσίας».
Αμήν πάτερ, αμήν!

newpost