Είμαστε με τους Γιάννηδες αυτού του κόσμου...

Με τους Γιάννηδες

που παλεύουν κάθε μέρα

"...Πουλούσα πράγματα στο δρόμο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Περίπου στα 6-7 μου. Βοηθούσα εκεί έξω τους γονείς μου και πουλούσα ρολόγια, γυαλιά, CD, ο,τιδήποτε. Το έκανα αυτό μέχρι τα 17 μου. Το έκανα γιατί έπρεπε, δεν είχα άλλη επιλογή. Αν δεν πουλούσαμε κάτι, δεν θα είχαμε φαγητό. Ή αν πουλούσαμε, σκεφτόμασταν πως θα πληρώναμε το ενοίκιο ή να αγοράσουμε κάτι να φάμε. Δεν ήταν εύκολο. Και αυτό δεν έγινε πολύ παλιά. Πριν από 5-6 χρόνια. Δεν είναι εύκολο να το ξεχάσω.."

Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ένα παιδί που όλοι έχουμε συναντήσει κι ας μην τον έλεγαν Γιάννη, ένα παιδί που μπορεί να μην είναι star τουΝΒΑ και να συνεχίζει να πουλά πράγματα στο δρόμο για να επιβιώσει αυτός και η οικογένεια του. Και έτσι ακριβώς νομίζω ότι νοιώθει και ο Γιάννης Ατεντοκούνμπο.

Είμαστε με τους Γιάννηδες αυτού του κόσμου,

τους Γιάννηδες που οι φασίστες τους φωνάζουν "λάθρο",

τους Γιάννηδες που παλεύουν κάθε μέρα,

από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους,

τους Γιάννηδες που είναι νικητές είτε αγγίξουν τη δόξα,

είτε δεν την βρουν ποτέ.

Είμαστε με τους Γιάννηδες που μισούν οι φασίστες,

είμαστε με τους Γιάννηδες για το πείσμα τους,

είμαστε με τους Γιάννηδες που δεν νοιώσαμε να μας απειλούν ποτέ,

σε αντίθεση με αυτούς που "ανακαλύπτουν" τους Γιάννηδες μόνο όταν πατήσουν το παρκέ ενός γηπέδου.

---

Δημήτρης Σούλτας-f/b