Κάν' το όπως ο Βέγγος - Χατζηχρήστος

Η εκμετάλλευση του συναισθήματος της κοινής γνώμης αποτελούσε και αποτελεί κακής ποιότητας προπαγάνδα

του Θάνου Παναγόπουλου

- «Θα το ξανακάνεις;».

- «Δεν θα το ξανακάνω».

- «Δεν θα το ξανακάνει! Να, το λέει και μόνος του. Βρέι! Πεινάνε και τα παιδάκια σου;».

- «Πεινάγανε και τα παιδάκια μου.».

- «Πεινάγανε και τα παιδάκια του καψερού! Έχεις και τη μανούλα σου άρρωστη;».

- «Έχω και τη μανούλα μου άρρωστη».

-«Ε, είναι και η μανούλα του άρρωστη».

Δεν υπάρχει Έλληνας να μην έχει ακούσει αυτόν τον διάλογο Χατζηχρήστου και Βέγγου στον «Ηλία του 16ου». Η επιτυχία της ταινίας και γενικότερα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου είναι η ηθογραφική παραστατικότητα χαρακτήρων «βγαλμένων από τη ζωή». Όχι μόνο από τη ζωή πριν μισό αιώνα, αλλά και σήμερα (αυτή η διαχρονικότητα καθιστά αγαπημένο και επίκαιρο τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο).

Πλείστοι όσοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, σκοπίμως ή μη, έγιναν εσχάτως απολογητές του σεσηπώτος βαθέως ελληνικού κράτους με επιχειρήματα απευθυνόμενα όχι στην κοινή στοιχειώδη λογική, αλλά στο θυμικό, όπως έκανε ο «Ηλίας του 16ου».

Ουδείς (πέραν του ιδίου και ολίγων ακόμη) γνωρίζει π.χ. εάν ο πρώην πρωθυπουργός Παναγιώτης Πικραμμένος είναι αθώος ή ένοχος. Δικαίως Τύπος και πολιτικοί υπενθυμίζουν το τεκμήριο αθωότητας. Παράλληλα, όμως, διαβάσαμε και ακούσαμε πλήθος σχολιασμών όχι απλώς να επικαλούνται το τεκμήριο, αλλά να μιλάνε για «αθωότητα». Σκέτα. Χωρίς τη λέξη «τεκμήριο». Κάνοντας ό,τι και κάποιος που αγνοεί το τεκμήριο αθωότητας από την ανάποδη. «Πάτημα» βρήκαν τη συγκινησιακή φόρτιση του πρώην πρωθυπουργού στη Βουλή. Όχι πως δεν πρέπει να ληφθεί υπόψη, όμως να τροφοδοτείς και να εκμεταλλεύεσαι την «πονοψυχιά» της κοινής γνώμης είναι ατιμία. Η εκμετάλλευση του συναισθήματος της κοινής γνώμης αποτελούσε και αποτελεί κακής ποιότητας προπαγάνδα. Μια απλή ανάγνωση του «Mein Kampf» για το πώς εννοούσε ο Χίτλερ την εκμετάλλευση του συγκινησιακού της μάζας αρκεί.

Η απόπειρα εξαπάτησης από τους των συγκεκριμένους «opinion makers» είναι εμφανής στο παράδειγμα του Μένιου Κουτσόγιωργα. Με τη λογική τους, αφού στις 18 Απριλίου 1991 κατέρρευσε από εγκεφαλικό μέσα στο δικαστήριο, η συγκίνησή του ήταν πολλαπλάσια εκείνης του Πάνου Πικραμμένου. Έτσι, τεκμαίρεται σύμφωνα με τη λογική των απολογητών του διαφθαρμένου συστήματος (και όχι του πρώην πρωθυπουργού, όπως δείχνει η αθώωσή του από το «ελιτίστικο» -κατ’ αντιδιαστολή του «λαϊκού»- δικαστήριο) πως ο εμπνευστής του «Κουτσονόμου» που κατηγορήθηκε για υπόθαλψη εγκληματία, παθητική δωροδοκία και αποδοχή προϊόντων εγκλήματος από ιδιοτέλεια όχι μόνο ήταν αθώος, αλλά πιθανότατα και ινκόγκνιτο εθνικός ευεργέτης που έδινε κάθε μήνα μήνα τον μισθό του σε κράτος, χήρες και ορφανά.

Κάτι ανάλογο είδαμε άλλωστε και με το «συγκινησιακό» του κόσμου που διήγειραν στην περίπτωση Τσοχατζόπουλου - Σταμάτη.

Και κάπως έτσι λύνονται αρκετές απορίες για τις όποιες άστοχες επιλογές των Ελλήνων πολιτών.

avgi