Η Ελλάδα σαν χώρα αναφοράς

του Παντελή Μπουκάλα

Πολλά απ’ όσα λέγονται και γράφονται για το σκάνδαλο Novartis βρίσκονται ακόμη στο επίπεδο του ισχυρισμού, της φήμης, της συχνά κακόβουλης διάδοσης. Και καθόλου βέβαιο δεν είναι ότι θα αποδειχθούν όλα. Ενα όμως είναι απολύτως σίγουρο: ότι για την ελβετική φαρμακοβιομηχανία, οι σκανδαλώδεις πρακτικές της οποίας ελέγχονται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, η Ελλάδα ήταν «χώρα αναφοράς».

Σε απλά ελληνικά, ή μάλλον στα απλούστατα μαθηματικά της κερδοσκοπίας, αυτό σημαίνει ότι η τιμή των φαρμάκων στον τόπο μας αποτελούσε το μέτρο, το υπόδειγμα, βάσει του οποίου προσδιοριζόταν η τιμή τους και σε άλλες χώρες, όχι μόνο ευρωπαϊκές. Μια φαινομενικά ασήμαντη αύξησή της στην Ελλάδα (που είναι μεν μικρή αγορά, όμως τη μεγεθύνει η πατροπαράδοτη πολυφαρμακία) οδηγούσε αυτόματα σε ανάλογη αύξηση σε άλλες αγορές, πολύ περισσότερο συμφέρουσες για την εταιρεία. Είχε λοιπόν πολλούς λόγους η Novartis, κάθε Novartis, να αναζητήσει πρόθυμους ή ενδοτικούς πολιτικούς, γιατρούς και δημοσιογράφους, για να τους τυλίξει στα τερπνά δίχτυα της. Και κυρίως είχε πολύ χρήμα και ποικίλες άλλες προσφορές για να δελεάσει όσους γεννήθηκαν με συνείδηση από πλαστελίνη.

Φυσικά και θα θέλαμε, σαν κάτοικοί της, να είναι η Ελλάδα χώρα αναφοράς. Οχι όμως για λόγους σαν της Novartis και με τρόπους που ατιμάζουν την πολιτική, την ιατρική και τη δημοσιογραφία, τον δημόσιο βίο εν γένει. Λέμε πολύ συχνά άλλωστε, προσδίδοντας το βάρος της πραγματικότητας στην επιθυμία ή τη φαντασίωσή μας, πως η Ελλάδα είναι όχι απλώς χώρα αναφοράς για τα Βαλκάνια ή για την ανατολική Μεσόγειο, αλλά χώρα καθοδηγητική, ηγετική – ένα παράδειγμα.

Θα θέλαμε λοιπόν να είναι η Ελλάδα χώρα αναφοράς για την πίστη των επαγγελματιών της (πολιτικών, γιατρών, δημοσιογράφων κ.λπ.) στον όρκο που δίνουν αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά τους και στους κώδικες δεοντολογίας που ορίζουν τα του κλάδου τους. Για την πίστη του πολιτικού της προσωπικού στη συνεννόηση και στον διάλογο, για την αποστροφή του στους υψηλούς, πολωτικούς τόνους και για τη σταθερή επιλογή του να μη χρησιμοποιεί καιροσκοπικά τα εθνικά θέματα. Για την καλή μνήμη των ηγετών της, που τους επιτρέπει να θυμούνται τι θεσμοθέτησαν πριν από πέντε ή δέκα χρόνια. Ωστε, λόγου χάρη, να μην απαξιώνουν σήμερα σαν «κουκουλοφόρους» τους προστατευόμενους μάρτυρες, όταν οι ίδιοι διεύρυναν με νόμο τον συγκεκριμένο θεσμό, προβλέποντας προστασία και για μάρτυρες σε υποθέσεις διαφθοράς. Πολλά ζητάμε; Μα, αν δεν ζητάμε τα πολλά, δεν θα βρούμε ούτε τα λίγα.

Πηγή: Η Καθημερινή