Διασκεδάζω με τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι νεοφιλελεύθεροι και οι συνοδοιπόροι τους- παραπλανηθέντες ή μη- για να πείσουν ότι ο Φιντέλ Κάστρο ήταν δικτάτορας. Από τα πιο "πετυχημένα" είναι ότι στην Κούβα υπάρχουν πόρνες και φτωχοί. Πραγματικά ανήκουστο για το δυτικό πολιτισμό μας!
του Γιάννη Συμεωνίδη
Ποιος είδε ποτέ πόρνες ή φτωχούς στην Ελλάδα, στην υπόλοιπη Ευρώπη ή στις ΗΠΑ; Για να μην πάω μακριά, μην παρασύρεστε από τις γυναίκες που κάνουν πιάτσα στη Συγγρού και στην Καβάλας ή από τους άστεγους που κοιμούνται στα πεζοδρόμια της Σταδίου ή της Πανεπιστημίου. Δεν το κάνουν από ανάγκη, αφού ο καπιταλισμός τούς παρέχει όλα τα εφόδια για να είναι ευτυχισμένοι. Το κάνουν γιατί είναι τεμπέληδες ή από προσωπικό βίτσιο, ίσως γιατί δεν αντέχουν τόση καπιταλιστική ευτυχία και θέλουν κάπως να μετριάσουν τη χαρά τους. Ούτε, βεβαίως, στα καπιταλιστικά καθεστώτα ενδημούν η γενικότερη εξαθλίωση, η ανεργία, η εργασία- δουλεία ή η διαφθορά. Το μόνο μέρος που γνώρισε όλα αυτά τα δεινά η ανθρωπότητα είναι στην Κούβα.
Όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια κι όσοι δεν επαναστάτησαν στη ζωή τους ούτε γιατί ο σερβιτόρος τούς έφερε λουκάνικο ενώ είχαν παραγγείλει κοτόπουλο λένε, ανάμεσα σε άλλα, πως ο Φιντέλ ήταν μια στιγμή επαναστάτης και 50 χρόνια τύραννος. Λες και το να ρίξεις μια αμερικανοκίνητη- μαφιόζικη δικτατορία με 80 άνδρες είναι περίπατος στο πάρκο ή το να αντιστέκεσαι σε μια υπερδύναμη που βρίσκεται τόσο κοντά σου, σου έχει επιβάλει εμπάργκο, έχει επιχειρήσει να σε ανατρέψει και να σε δολοφονήσει τουλάχιστον 630 φορές είναι στιγμιαίο κι όχι διαχρονικό κατόρθωμα. Επαναλαμβάνω ότι η κομμουνιστική Κούβα δεν είναι άμωμη, όπως άλλωστε κι ο Φιντέλ. Ποιου η ζωή, ωστόσο, είναι τέλεια κάτω από το μεγεθυντικό φακό; Και πώς είναι δυνατό να απαξιώνεις ένα καθεστώς τού οποίου τα ελαττώματα η καπιταλιστική Δύση τα παρουσιάζει σε υπερπολλαπλάσιο βαθμό;
Αν δεν υπήρχε, άλλωστε, το Χόλιγουντ να μας πλασάρει ένα αμερικανικό όνειρο που ζουν λίγοι, πολύ αμφιβάλλω κατά πόσο οι ΗΠΑ θα ήταν τόσο αξιοθαύμαστες. Ευτυχώς που ιδίως τα τελευταία χρόνια τόσο ο αμερικανικός κινηματογράφος όσο και η αμερικανική τηλεόραση έχουν αποφασίσει να παραμερίσουν την εξωραϊσμένη εικόνα και μας έχουν παρουσιάσει την Αμερική όπως πραγματικά είναι, μια βαθιά διχασμένη κοινωνία που κινητροδοτείται από το πάθος για χρήμα κι εξουσία, βρόμικη δηλαδή. Ίσως από τα μεγαλύτερα λάθη τού Φιντέλ να ήταν πως δεν χρησιμοποίησε εξελιγμένες τεχνικές προπαγάνδας παρά περιορίστηκε στο ούτως ή άλλως διόλου ευκαταφρόνητο προσωπικό του επικοινωνιακό χάρισμα.
Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να πείσει ευκολότερα τον πλανήτη ότι ένα καθεστώς που επιβιώνει από απόπειρες ανατροπής του, από εμπάργκο ή την κατάρρευση του βασικότερου χρηματοδότη του, δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης, μάλλον διαθέτει στερεότερα θεμέλια από αυτά που παρουσιάζουν οι αντίπαλοί του. Ο κουβανικός κι όχι μόνο λαός αγαπά τον Φιντέλ γιατί ο Φιντέλ τον αγάπησε. Πού να τα εξηγείς, ωστόσο, όλα αυτά στους θατσερικούς υπέρμαχους του "δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα"; Ας τους να δουν άλλη μια χαζή αμερικανική ταινία γυρισμένη σε κάποιο πλούσιο προάστιο, μακριά από τα γκέτο όπου ο καπιταλισμός αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο...
Πηγή: tripioevro.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου