Αμετανοησία και υποκρισία

του Ιωάννη Σαρακιώτη

Είναι λυπηρό να διαπιστώνει κανείς ότι απουσιάζει η διάθεση αυτοκριτικής από το παλιό κομματικό σύστημα. Οι πάντες βρίσκονται υπό την έκσταση των δημοσκοπήσεων, υπό την προοπτική της εκ νέου άλωσης του κράτους.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ρωτήθηκε, προς το τέλος της ζωής του, αν τελικά ήταν λάθος η εκστρατεία στη Μικρά Ασία. Απάντησε με φλεγματική διάθεση ότι «κάθε εγχείρημα, που δε στέφεται με επιτυχία, είναι λάθος». Προφανώς θα έλεγε κάποιος. Αυτό το προφανές, ωστόσο, δεν μπορούμε να το δούμε στους εκπρόσωπους του παλιού και ιδιαίτερα στη σημερινή Νέα Δημοκρατία. Ποτέ δεν έχουμε ακούσει mea culpa. Αντ’ αυτού, περίσσιο θράσος και λάσπη στον ανεμιστήρα.

Η Ελλάδα προσπαθεί να ξεπεράσει τη βαθύτερη και πιο πολυετή ύφεση την οποία έχει βιώσει χώρα εν καιρώ ειρήνης, ο πληθυσμός της έφθασε στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης, ο παραγωγικός ιστός καταστράφηκε και όλα αυτά επήλθαν ως επιστέγασμα των 40 χρόνων διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας. Παρ’ όλα αυτά, ουδείς έχει τη διάθεση να ζητήσει μία συγγνώμη. Εκφράζουν απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου ήταν έτοιμη να αποτελέσει το αναπτυξιακό θαύμα του αιώνα. Θεωρούν ότι κανείς δε θυμάται και ότι ο κόσμος κινείται στους δικούς τους ρυθμούς της λαχτάρας για την εξουσία.

Περιέκοψαν τις συντάξεις 11 φορές μέσα σε 4 χρόνια και έρχονται τώρα να κριτικάρουν το ΣΥΡΙΖΑ επειδή αποφάσισε να ελαφρύνει λίγο το βάρος των συνταξιούχων χορηγώντας το έκτακτο βοήθημα. Χωρίς ίχνος ντροπής λένε ότι είναι προεκλογικό πυροτέχνημα και δεν το υπερψηφίζουν. Τους είναι αδιανόητο ότι μια κυβέρνηση έχει την ειλικρινή πρόθεση να ασκήσει κοινωνική και φιλολαϊκή πολιτική. Στηλιτεύουν αμέσως ως λαϊκισμό ή απόπειρα υφαρπαγής ψήφων οποιαδήποτε παροχή βοήθειας προς τους αδύναμους. Στη δική τους λογική, κάθε παροχή δεν μπορεί παρά να συνδέεται με κάποιο ψηφοθηρικό αντίκρισμα.

Η υποκρισία ευτυχώς για το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν επεκτάθηκε στην ψηφοφορία για τη μείωση του ΦΠΑ στα νησιά. Ωστόσο, επί του συγκεκριμένου, είδαμε την πλήρη απουσία στρατηγικής, την πλήρη ανακολουθία ρητορικής. Αυτό βέβαια είναι εξαιρετικά λυπηρό πρωτίστως για τη χώρα, η οποία χρειάζεται μια σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση. Στην αρχή δεν ήθελαν να υπερψηφίσουν, μετά αρνιόντουσαν, έπειτα το ξανασκέφτηκαν και τελικά το ψήφισαν. Ενδεχομένως, αυτή τη φορά, είτε η τηλεφωνική γραμμή Αθήνας-Βερολίνου να ήταν κομμένη είτε η συμβουλή να ήταν «ψηφίστε το γιατί σας χρειαζόμαστε και αν δεν το ψηφίσετε, η ήττα σας θα είναι πλέον βέβαιη».

Υπό την πίεση της διαπραγμάτευσης, η κυβέρνησης είχε αναγκαστεί να λάβει το συγκεκριμένο επώδυνο μέτρο και με την πρώτη ευκαιρία, το αποσύρει. Δεν πρέπει να αναγνωριστεί η εν λόγω μέριμνα κόντρα στη λογική της Νέας Δημοκρατίας του «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού»; Έκτακτα και προσωρινά ήταν και τα μέτρα των κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτό ποτέ δεν επαληθεύτηκε. Καμία προσπάθεια άρσης τους δεν έγινε και καμία έστω συγγνώμη δε διατυπώθηκε. Απεναντίας, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έλαβε και δυσάρεστα μέτρα, στα πλαίσια της εθνικής προσπάθειας, τα οποία σταδιακά αποσύρει ήδη εντός μόλις του δεύτερου χρόνου διακυβέρνησης.

Δεν ασκώ κριτική στο στοιχείο αυτό της αμετανοησίας και της υποκρισίας θέλοντας να ηθικολογήσω, αν και θα μπορούσα εξαιτίας του αναμφισβήτητου ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς, το οποίο δεν μπορούν να αμαυρώσουν. Ασκώ κριτική επειδή η χώρα δε θα βγει ποτέ από το τέλμα της κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, αν το παλαιωμένης νοοτροπίας πολιτικό προσωπικό δεν αλλάξει, αν δεν αποφασίσει να κάνει την αυτοκριτική του και να τεθεί στη διάθεση της πατρίδας με την ανάλογη σεμνότητα και συστολή. Η Ελλάδα θα συνεχίσει να πληρώνει, όπως πληρώνει εδώ και 200 χρόνια, την αδυναμία της να γυρνά σελίδα και να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις του μέλλοντος. Στην πράξη, αν δεν υποστηριχθεί το συντελούμενο από το ΣΥΡΙΖΑ κύμα αλλαγών, η χώρα θα έχει κάνει απλώς μία στροφή γύρω από τον εαυτό της.

Τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Εξάλλου, υπάρχει χρόνος έως το 2019.

left